Verdict Denied

Είσαι Έλληνας μουσικός. Θέλεις να δημιουργήσεις μια δουλειά που καταρχήν θα αρέσει σε σένα και έπειτα στον κόσμο. Είσαι στο μπάνιο σου και χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνει ο αδερφός σου. Ακούς ξαφνικά: «Ρε Βασίλη είναι κάποιος Jeff Waters στο τηλέφωνο (ναι καλά καταλάβατε, ο «κουλός» κιθαρίστας των Annihilator). Τι να του πω;» Όπως είσαι, τρέχεις να απαντήσεις μπας και χαθεί η γραμμή και μετά τι θα κανείς;

Όλα τα παραπάνω ίσως θα ήταν μια πολύ ωραία ιστορία φαντασίας αλλά στην περίπτωση μας έχουν μια δόση αλήθειας αφού κάτι παρόμοιο διαδραματίστηκε μεταξύ του Bill Comreau, κιθαρίστα και τραγουδιστή των Verdict Denied και του Κου Νερουλά κάποια στιγμή πίσω στο χρόνο. Έπειτα από συζητήσεις ο Κος Νερουλάς ανέλαβε την τελική μίξη και mastering της πρώτης δουλειάς του πολύ ελπιδοφόρου αυτού ελληνικού group.

Μετά από αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι, οι Verdict Denied μάς παρουσιάζουν επιτέλους την παρθενική προσπάθεια τους που αν μη τι άλλο είναι άκρως εντυπωσιακή. Το συγκρότημα, σε αντίθεση με το 80% των μπαντών που τώρα πια λόγω αγοραστικής μόδας χοροπηδάνε συνεχώς επί σκηνής κραυγάζοντας ή προσπαθώντας να παίξουν «βαριά και ασήκωτα», έχει βουτήξει πολλά χρόνια πίσω σε ήχους που τώρα πια στην Ελλάδα δεν ακούγονται καθόλου ενώ και στον υπόλοιπο κόσμο παρά πολύ λίγο. Η μπάντα φαίνεται να λατρεύει βάσει συνθέσεων τους το τεχνικό thrash των δυο περασμένων δεκαετιών, όπου κυριαρχούσαν οι κιθάρες. Όλα τους τα τραγούδια είναι σε αυτό το στυλ. Ό,τι έχουν δημιουργήσει είναι ωδή σε groups όπως οι Mekong Delta, Secrecy, Control Denied, Watchtower, Atheist, οι πρώιμοι Annihilator αλλά και όλο το σινάφι της τότε εποχής.

Τα 8 κομμάτια που εμπεριέχονται στο CD είναι έτσι φτιαγμένα που δεν αφήνουν τον ακροατή να πατήσει το stop αφού είναι περίεργος πως θα εξελιχτεί μουσικά το κάθε κομμάτι. Έχουν επιλέξει οι συνθέσεις τους να έχουν κοφτά δαιμονισμένα κιθαριστικά ρίφς που εναλλάσσονται από πιο αργά σε πιο γρήγορα αντί να «κοπανάνε» συνεχώς τα όργανα τους. Όλες έχουν μια πολυπλοκότητα και δεν βασίζονται σε ένα ή δυο ρίφς θυμίζοντας ένα συνεχόμενο κύμα χωρίς σταμάτημα. Έτσι ό,τι ακούσει ο ακροατής θα χαίρει περισσότερο μελωδίας και δύναμης παρά ταχύτητας. Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα μη αναμενόμενο αφού απειροελάχιστοι παγκοσμίως εκφράζονται μουσικά έτσι τώρα πια, πόσο μάλλον μια ελληνική μπάντα. Αυτό είναι μεγάλο όπλο για το συγκρότημα αφού όταν διαφέρεις είναι πιο πιθανό να ξεχωρίσεις. Όλα τα τραγούδια έχουν μια παλιομοδίτικη υφή, κάτι που δεν κάνει εντύπωση βλέποντας ότι τα μέλη της μπάντας φέρουν την ευθύνη της παραγωγής. Από την στιγμή που αυτοί τα έγραψαν και τα συνέθεσαν ξέρουν και πως θέλουν να ηχούν, οπότε το θέμα παραγωγής δεν σηκώνει κουβέντα. Τώρα για την τελική μίξη και mastering οι λέξεις Jeff Waters τα λένε όλα. Ο άνθρωπος, όντας πολύ έμπειρος, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και έχει ανεβάσει το τελικό αποτέλεσμα ένα σκαλί πιο πάνω από το να διάλεγαν κάποιον άλλον. Όχι λόγω ονόματος αλλά λόγω εμπειρίας.

Καλό είναι να ακούσετε το album γιατί αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους δημιουργούς του. Έχουν φτιάξει μια τέτοια δουλειά που θα μείνει στο προσκήνιο θεωρώ για πολλά χρόνια ικανοποιώντας στο έπακρο τους οπαδούς των ιδίων αλλά και του είδους. Κάτι ήξερε ο Waters που συνεργάστηκε μαζί τους ό,τι μισθό και να πήρε... Τίποτα δεν είναι τυχαίο και σίγουρα ο ίδιος καθόλου...