Venues

Οι Venues έχουν ως έδρα τη Γερμανία, αλλά δεν παίζουν ούτε thrash, ούτε power. Δεν έχουν σχέση με οποιαδήποτε παλιομοδίτικη ταμπέλα μπορεί να σκεφτεί κάποιος, εδώ που τα λέμε. Ο χαρακτηρισμός που ταιριάζει καλύτερα στο ύφος τους, είναι το αρκούντως ακαθόριστο "modern hard & heavy" που χρησιμοποιούμε ως Rocking στο τέλος κάθε χρονιάς, όταν προσπαθούμε να κάνουμε τον απολογισμό της. Κάπου ανάμεσα στο rock και το metal, με εναλλακτικά στοιχεία, χωρίς να πέφτει κατηγορηματικά στην κατηγορία του alternative, και κυρίως με mainstream αέρα, συνδυασμένο με σύγχρονη αισθητική.

Αν πρέπει με το ζόρι να γίνω κάπως πιο συγκεκριμένος, τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται κατά νου είναι δύο· οι core αναφορές και οι εναλλαγές στα φωνητικά. Το τελευταίο είναι πιθανότατα το στοιχείο που ξεχωρίζει ευκολότερα στον δίσκο. Δεν χρειάζεται καν ολοκληρωμένη ακρόαση, και θα τραβήξει το βλέμμα ακόμα και κάποιου τελείως άσχετου με τη σκληρή μουσική. Κάπως σχετίζονται οι φωνητικές γραμμές, που συχνά μοιάζουν κολλητικές σε ανησυχητικό βαθμό. Όπως και να 'χει, η Nyves και ο Robin Baumann είναι οι αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές. Μόνο το εισαγωγικό "We Are One" αρκεί για να λυγίσει και ο πιο δύσπιστος.

Όσο αφορά το "core" κομμάτι, η κατάσταση δεν είναι τόσο προφανής. Η δομή σκληρά κουπλέ-καθαρά ρεφραίν παραπέμπει προς τα εκεί, όπως και η συνοδευτική παρουσία των πλήκτρων. Πέρα από αυτά, όμως, οι όποιες ματιές είναι κλεφτές και γίνονται συνειρμικά. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, οι ομοιότητες με μπάντες σαν τους DeadLock είναι λιγότερες στην πράξη απ' ότι στα χαρτιά. Περισσότερες φορές με έπιασα να σκέφτομαι τις πρόσφατες επιλογές δύο μεγάλων σχημάτων εκ Βρετανίας, παρά τους συμπατριώτες τους. Αλήθεια, πόσο καλοδεχούμενο θα ήταν ένα κομμάτι σαν το "Fading Away" στο "Gravity"; Κι αυτό το λέω αναγνωρίζοντας τις αρετές του εν λόγω άλμπουμ.

Η ισορροπία ανάμεσα στα pop και τα πιο σκληρά στοιχεία είναι λεπτότερη απ' όσο θα ήθελαν αρκετοί πιουριστές κι άλλοι τόσοι επικριτές του mainstream. Το ότι η πεντάδα καταφέρνει να την διατηρεί, στο μεγαλύτερο μέρος, ήδη από την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της, είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Από το "The Epilogue" που έχει όλα τα φόντα για να κατακτήσει alternative ραδιόφωνα και το "Dilemma" με τα πιασάρικα double-bass περάσματα, μέχρι την upbeat rock αίσθηση του "Star Children" και το μαζικά εθιστικό (see what I did there) κλείσιμο του "Ignite", ο δίσκος έχει αρκετά twists και μια γεμάτη λίστα από μελωδίες για να κρατήσει το ενδιαφέρον.

Το "Aspire" είναι μια καλοστημένη δουλειά, που βάζει τους Venues με εμφατικό τρόπο στον δισκογραφικό χάρτη. Η παραγωγή είναι όσο γυαλισμένη επιβάλλει το ύφος, μετρημένες αδύναμες στιγμές υπάρχουν και καινοτομίες απουσιάζουν, αλλά το κακό είναι ελάχιστο. Αν μπορεί κανείς να πει "κακό" κάτι που λίγο-πολύ είναι λογικό κι αναμενόμενο. Σε κάθε περίπτωση, όσοι αρέσκονται στον μοντέρνο σκληρό ήχο, θα βρουν αρκετά πράγματα να εκτιμήσουν κι ακόμα περισσότερες μελωδίες που θα τους καρφωθούν στο μυαλό. Μένει να φανεί αν το μέλλον του σχήματος θα είναι τόσο λαμπρό, όσο και το ξεκίνημά του.