Venom

Χμμ... Για να δούμε, τι έχουμε εδώ. Την επιστροφή των πατεράδων του black metal; Η συμμορία που επηρέασε μια ολόκληρη γενιά έπειτα από έξι χρόνια κυκλοφορεί ένα αρκετά υποσχόμενο άλμπουμ. Άξιζε άραγε η υπομονή ή τελικά θα απογοητευτούμε για άλλη μια φορά εμείς, οι οπαδοί της ένδοξης περιόδου; Τότε που η σαπίλα και η σατανίλα που ανέδιδαν άλμπουμ όπως το "Welcome To Hell", το "Black Metal" και το "At War With Satan" μας έκαναν να νιώθουμε στο πετσί μας το feeling αυτής της μουσικής.

Τζάμπα γλυκάθηκαν, αναρωτιέμαι, οι απανταχού φίλοι των Venom με το "MMV", το πολυτελέστατο box-set που προηγήθηκε, το οποίο και περιείχε ό,τι έλειπε από τη συλλογή τους; Θα το δούμε στη συνέχεια. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή.

Η τραγοκεφαλή επανεμφανίζεται στο εξώφυλλο συνοδευόμενη από έναν άκρως δελεαστικό τίτλο για τη συνέχεια - αν και μερικοί θα τον χαρακτηρίσουν ως εμπορικό κόλπο, ίσως όχι άδικα. Με μεγάλη λαχτάρα, λοιπόν, βάζω το cd στο ηχοσύστημα για να ακούσω μετά από λίγο την κραυγή του Cronos και το εναρκτήριο riff του Antechrist. Δεν ξέρω, ίσως αν δεν είχα διαβάσει κάποιες δηλώσεις του μοναδικού εναπομείναντα της παλιοπαρέας, ότι το νέο άλμπουμ θα είναι επιστροφή στον κλασσικό ήχο, ότι θα ηχεί 100% black και ότι με τη νέα σύνθεση θα ακούγονται σαν πραγματικοί Venom και όχι σα nu-metal, να μην απογοητευόμουν τόσο. Ειλικρινά νιώθω σα να επαληθεύτηκαν οι χειρότεροι φόβοι μου.

Θύματα της σημερινής εποχής, οι Venom ηχώντας σαν heavy metal φλυαρούν σε 14 συνολικά κομμάτια από τα οποία ελάχιστα ξεφεύγουν από τη μετριότητα. Ίσως να χαρακτηριστώ αυστηρός ή και απόλυτος σε βαθμό υπερβολής, αλλά αύτη είναι η άποψη μου. Οι leaders έγιναν followers και δε διαφαίνεται κάποιος τρόπος να αλλάξει η κατάσταση. Η μπάντα που άλλαξε τον μεταλλικό χάρτη όσο λίγες κατάντησε να προσπαθεί να παίξει σα Matallica, έλεος! Τα riffs του "Metal Black" εκτός του ότι συχνά - πυκνά όλο και κάτι θυμίζουν από τα παλιά, καταντούν σε ορισμένα σημεία κουραστικά και επαναλαμβανόμενα.

Υπάρχουν και κάποια ενδιαφέροντα κιθαριστικά σόλο αλλά μέχρι εκεί. Τα drums είναι ίσως από τα λίγα που διασώζονται από το σύνολο του δίσκου, βαράνε εκεί που πρέπει και έχουν τέλειο groove. Ο κ. Cronos από τη μεριά του δείχνει να έχει όρεξη και βγάζει χολή πίσω από το μικρόφωνο, αλλά η φωνητική κατεύθυνση που ακολουθεί δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Ας ελπίσουμε να το πάρει χαμπάρι ο Cronos και να δει ότι η κατάσταση σηκώνει δραστικές αλλαγές, όποιες και αν είναι αυτές...