Velvet Revolver

Να τα μας... Αφού δεν πρόκειται για τους επόμενους έξι τουλάχιστον μήνες να έχουμε στα χέρια μας (ή στο δίσκο μας) το “Chinese Democracy”, ας αρκεστούμε στο ντεμπούτο τούτης εδώ της μπάντας, που θεωρείται από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς, τόσο λόγω της περιέργειας μας για το τι έχουν να επιδείξουν (και να αποδείξουν) οι πρώην Gunners μετά από 10 σχεδόν χρόνια απουσίας (τα ενδιάμεσα projects παραλείπονται, μιας και -κακά τα ψέματα- δεν “καρποφόρησαν” κατά την άποψη μου), όσο και για το γεγονός ότι η παρούσα δουλειά ενδεχομένως να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη για τον Axl και τη (νέα) του παρέα.

Τι κοινό μπορεί να έχουν όμως οι συνθέσεις των τότε Gunners με την παρούσα δουλειά; Το γεγονός ότι τρία από τα μέλη του group ακούν στο όνομα Slash, Duff McKagan και Matt Sorum σίγουρα λέει πολλά, υπάρχουν όμως περιθώρια ταύτισης; Σε γενικές γραμμές όχι. Και για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα εξ αρχής: Μην περιμένετε έναν καινούργιο Gn’R δίσκο, ούτε στις μελωδίες, ούτε στα φωνητικά (πως θα μπορούσε άλλωστε), ούτε στα solo. Όποιος πέσει στην παγίδα αυτή χάνει το παιχνίδι και αγνοεί άλλα, εξίσου σημαντικά, στοιχεία του album.

Κι επειδή οι παραλληλισμοί, όπως είναι φυσικό, έχουν ήδη αρχίσει, το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσει κάποιος στο δίσκο είναι η -εκτός ολίγων εξαιρέσεων- έλλειψη solo. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να περάσει απαρατήρητο όταν στο ενεργητικό σου κατέχεις έναν από τους πιο καταξιωμένους, και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή, κιθαρίστες των προηγούμενων δύο δεκαετιών. Κι όμως, η έλλειψη αυτή είναι ένας από τους παράγοντες που κάνουν τον δίσκο να ξεχωρίσει και να ακούγεται φρέσκος. Γιατί κακά τα ψέματα, μαγευτικά τα solo του “Estranged” και “November Rain” αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει και αναγκαστικά πρέπει να προσαρμοστείς.

Οι συνθέσεις θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχουν “εκμοντερνιστεί”, κυρίως βέβαια λόγω του Scott Weiland, ο οποίος δίνει έναν εντελώς ανανεωτικό αέρα στο συγκρότημα. Τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια απουσιάζουν και τη θέση τους έχουν πάρει απλούστερες, πιασιάρικες μελωδίες με συγκεκριμένες σχετικά δομές και επαναλαμβανόμενα riffs, προϋποθέσεις αρκετά ευνοϊκές για να ξεπηδήσουν ορισμένα χιτάκια, που ενδεχομένως να παίζονται και στο MTV.

Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα ότι πρόκειται για “μια απ’ τα ίδια”, δεν είναι όμως έτσι. Ο δίσκος είναι rock από όλες του τις πλευρές και μάλιστα rock που δε συνηθίζεται στις μέρες μας. Η απογοήτευση προέρχεται από το γεγονός ότι πολλοί περιμένουν τη συνέχεια των “Use Your Illusion”, πως είναι όμως δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο εν έτει 2004; Οι πρώην Gunners, ο Weiland και ο Kushner κατάφεραν να συνδυάσουν το κλασικό hard rock με τα σημερινά γούστα και απαιτήσεις. Είναι ένας δίσκος φρέσκος, δυνατός, πρωτότυπος.

Αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ορισμένα κομμάτια του “Contraband”, πολύ πιθανόν να ήταν τα “Slither”, “Do It For The Kids”, “Set Me Free” (διαδεδομένο εδώ και αρκετό καιρό) και “Illegal I Song”. Δε θα έλειπαν βέβαια και οι πιο ήρεμες στιγμές του δίσκου (πείτε το μπαλάντες), όπως τα “Fall To Pieces” και “Loving The Alien” οι οποίες ναι μεν δεν είναι άσχημες, ούτε όμως ξεχωρίζουν, κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Πολλά είναι εν ολίγοις τα “καλούδια” που μπορεί να αντιληφθεί κάποιος ακούγοντας το cd (και που δε μπορούν να συμπεριληφθούν στις γραμμές ενός κειμένου), τα οποία φανερώνουν γιατί το “Contraband” αξίζει να θεωρηθεί ένα από τα σπουδαιότερα ντεμπούτo της χρονιάς που διανύουμε.