Vega

Οι Vega μας έρχονται απ' το Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι που αν μη τι άλλο κάνει εντύπωση. Εκεί είναι η αλήθεια πως το μελωδικό rock δεν είναι και το πιο «in» μουσικό είδος, κάτι που φαίνεται κι απ' τις ελάχιστες τέτοιες μπάντες που έχουν βγει από εκεί τα τελευταία χρόνια. Οι Vega παρ' όλα αυτά κατάφεραν να δημιουργήσουν κάποιον ντόρο γύρω απ' το όνομά τους, ήδη απ' το ντεμπούτο τους.

Πίσω στο 2010, η Frontiers πόνταρε αρκετά σε αυτούς, προμοτάροντάς τους ως το next big thing από τη Βρετανία. Με την υποστήριξη επίσης του πανταχού παρόντος Dennis Ward (Pink Cream 69, Place Vendome, Unisonic), στο mastering, το "Kiss Of Fire" έτυχε θερμής υποδοχής, αφήνοντας υποσχέσεις για κάτι ακόμα καλύτερο στο μέλλον. Δύο χρόνια μετά, είχε έρθει η ώρα για τον δεύτερο δίσκο, με τίτλο "What The Hell!". Η εν λόγω δουλειά έδειξε δεδομένη βελτίωση στα τεχνικά θέματα, όπως αυτό της παραγωγής και του «στησίματος» των συνθέσεων, στην ουσία όμως δεν παρουσίασε κάτι το ιδιαίτερα συνταρακτικό.

Κάπως έτσι, το τρίτο άλμπουμ των Βρετανών μάλλον πρέπει να είναι αυτό που θα τους μεταφέρει απ' την κατηγορία των «πολλά υποσχόμενων σχημάτων», σε αυτή των σχημάτων που εκπληρώνουν τις υποσχέσεις τους. Ειδάλλως, είναι πολύ πιθανό να χαθούν ανάμεσα στη μάζα των πολλών αδιάφορων και άγευστων melodic γκρουπ.

"Stereo Messiah", λοιπόν, και τα πράγματα φαίνονται εξ' αρχής ιδανικά. Το ομώνυμο τραγούδι, που επιλέχθηκε και για video clip, δίνει την απαραίτητη ώθηση στη συγκεκριμένη κυκλοφορία. By the book μεν, αρκούντος σαγηνευτικό δε, το εν λόγω κομμάτι συνδυάζει όλα τα θετικά στοιχεία των Vega: τον σύγχρονο ήχο, την ωραία μελωδία στο ρεφρέν και τον ωραίο συνδυασμό κιθάρας και πλήκτρων. Και στο πρώτο μισό του δίσκου τα συναντάμε όλα αυτά. Τα "All Or Nothing", "The Fall", "Neon Heart" και "Ballad Of The Broken Hearted" αποτελούν AOR καλούδια, που αξίζουν αναμφίβολα προσοχής απ' τους φαν του ήχου. Στο δεύτερο μισό όμως, το ενδιαφέρον μοιάζει να ξεφτίζει. Συνθέσεις όπως τα "My Anarchy", "With Both Hands", "The Wild, The Weird And The Wonderful" «βρωμάνε» με το πρώτο άκουσμα filler, κάτι που αδικεί είναι η αλήθεια ότι έχει προηγηθεί.

Έτσι, στην τρίτη δουλειά τους, οι Vega παρουσιάζουν και πάλι τα θετικά και τα αρνητικά τους. Για μια ακόμη φορά, έχουν να μας δώσουν μερικές πραγματικά καλές στιγμές -με μεστό ήχο που πατάει ξεκάθαρα στο παρελθόν χωρίς να ξεχνά ότι βρίσκεται στο παρόν- αλλά αυτές δυστυχώς συνοδεύονται από κάποιες άνοστες συνθέσεις που τραβάνε εντέλει το όλο αποτέλεσμα προς τη μετριότητα. Το "Stereo Messiah" δεν είναι λοιπόν το άλμπουμ που θα ξεχωρίσει μια και καλή τους Βρετανούς απ’ τη μάζα, αν και το ταλέντο σίγουρα υπάρχει.