Vast

Αρχίζω με ένα μικρό ιστορικό της μπάντας: οι Vast ουσιαστικά είναι ένας άνθρωπος, ο John Crosby και το "Nude" είναι το τρίτο album του(ς). O Crosby παρότι ευτύχησε να ακούσει τον Lars Ulrich (ελάτε τώρα. Είναι ερώτηση «ποιός είναι πάλι αυτός ;»;) να χαρακτηρίζει το ντεμπούτο του «ότι καλύτερο έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό», την είδε κάπως, παράτησε δισκογραφική και εγκόσμια, και πήγε στην έρημο για έξι μήνες (κάτι από Ιωάννη Βαπτιστή μου κάνει αυτό. Έτρωγε και ακρίδες;) όπου και έγραψε το παρόν album.

Στο προκείμενο λοιπόν: οι Vast είναι καλοί. Αρκετά καλοί θα έλεγα. Σκεφτείτε το εξής: Αν οι Nevermore έπαιζαν ροκ, είχαν για τραγουδιστή τον Bono και για παραγωγό τον Moby τι θα έβγαινε; Οι Vast και το "Nude"! Ο Crosby έχει γράψει ένα δίσκο γεμάτο και φρέσκο, ο οποίος φλερτάρει έντονα με την μελωδική ποπ, χωρίς όμως να βγαίνει από τα όρια του ροκ. Ωραίες μελωδίες, σωστά και ευδιάκριτα φωνητικά, πληθωρική ενορχήστρωση και σωστή παραγωγή (τελικά τελευταία οι παραγωγές έχουν βελτιωθεί αισθητά). Ο Crosby τα κάνει όλα μόνος και τα κάνει καλά. Δεν ξέρω αν φταίει η έρημος, ο ανάδρομος Ερμής ή το πάρτυ του Rocking.gr πάντως το "Nude" είναι πολύ ουσιαστικό και όπως προείπα, φρέσκο. Το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι σε κανένα σημείο δεν εντόπισα τραγούδια "γεμίσματα", "εμπορικά για να πιάσουμε το κοινό" ή μέρη που να δίνουν την αίσθηση ότι το όλο εγχείρημα έχει ξεφύγει από τα χέρια του δημιουργού.

Αν και εύκολο στο άκουσμα και με δυνατές μελωδίες, το album όσο προχωρά τόσο πλησιάζει προς πιο συναισθηματικές και απαιτητικές φόρμες και έτσι συντηρεί το ενδιαφέρον σου χωρίς να επαναλαμβάνεται και να καταντά μονότονο.

Ως σύνολο, άκουσα ένα δίσκο που με κέρδιζε (και με κερδίζει) με κάθε ακρόαση όλο και περισσότερο. Αν θέλετε να ακούσετε ένα δίσκο με σύγχρονη άποψη, αλλά που να περιέχει παράλληλα όλα αυτά που ζητάτε από το ροκ, προτιμήστε τον. Σίγουρα μια ανέλπιστη ευχάριστη έκπληξη.