Various Artists

ZZ Top: A Tribute From Friends

Spinefarm (2011)
Από τον Κώστα Πολύζο, 14/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
ZZ Top, ένα τεράστιο όνομα στη rock ιστορία, που έχει μνημονευτεί ως επιρροή από ουκ ολίγους μουσικούς και δη καταξιωμένους. Το τι είναι αυτό που κάνει αυτή την καταπληκτική μπάντα σημαντική είναι κάτι το οποίο χρήζει ειδικής ανάλυσης και δεν αρκούν 5-6 αράδες μέσα από αυτό εδώ το review, στο οποίο θα ασχοληθούμε με το φόρο τιμής που αποτίουν κάποια μεγάλα ονόματα της συγχρονης rock σκηνής, διασκευάζοντας τραγούδια μέσα από την πολύχρονη καριέρα των Τεξανών γενειοφόρων.
Υπάρχουν τρεις βασικές κατηγορίες διασκευών: η απλή και πιστή επανεκτέλεση, η τήρηση της αρχικής ιδέας, προσαρμοσμένη στον ήχο του εκάστοτε διασκευαστή και η τροποίηση της σύνθεσης σε τέτοιο βαθμό που δύσκολα αναγνωρίζεις ποιό τραγούδι διασκευάζεται.

Στο συγκεκριμένο tribute θα συναντήσουμε τις δύο πρώτες κατηγορίες από σύγχρονα κατά κύριο λόγο συγκροτήματα, σε safe επιλογές ως επί το πλήστον, με λίγους να προσπαθούν να βάλουν την προσωπική τους σφραγίδα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα αναλυτικά:

Οι M.O.B. είναι οι Steven Tyler, Mick Fleetwood, John McVie και Jonny Lang, καθένας με το δικό του μεγάλο ειδικό βάρος στην μουσική ιστορία και οι οποίοι διασκεύασαν κάπως άνευρα το "Sharp Dressed Man". Δεν είναι κακή διασκευή, αλλά όχι και κάτι ιδιαίτερο.

Οι Filter διαφοροποιούν κάπως το "Gimme All Your Lovin'", δίνοντας μια πιο industrial πινελιά και, αν και με παραξένεψε αρχικά ως άκουσμα, όσο περισσότερο το άκουγα τόσο περισσότερο το συμπαθούσα. Καλή προσπάθεια.

Η Grace Potter συνηθίζει να διασκευάζει το "Tush" στις ζωντανές της εμφανίσεις και η ύπαρξη του σε αυτή τη συλλογή δε με παραξένεψε. Πολύ καλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα, με την Potter να δίνει με την ερμηνεία της μια extra τσαχπινιά στο όλο αποτέλεσμα.

Η πρώτη έκπληξη ακούει στο όνομα Nickelback και το "Legs". Πολύ καλή εκτέλεση, με αρκετά heavy κιθάρες και στην οποία έχουν αποβάλει εντελώς την '80s αισθητική του πρωτότυπου, κάνοντας το να ακούγεται ολόφρεσκο, 28 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.

Οι Wolfmother διάλεξαν ένα τραγούδι το οποίο τους πήγαινε γάντι και, αν και παίζοντας εκ του ασφαλούς, το αποτέλεσμα στο "Cheap Sunglasses" είναι πολύ καλό, καθώς η απόλυτη προσήλωση στην αρχική εκτέλεση δείχνει να λειτουργεί πάρα πολύ καλά για αυτούς.

Πολύ καλή είναι και η προσέγγιση των Duff McKagan's Loaded στο "Got Me Under Pressure", το οποίο το προσαρμόζουν άριστα στο «αλήτικο» στυλ τους και το κάνουν πραγματικά να μοιάζει με δική τους σύνθεση.

Για τη συνέχεια έχουμε τα δύο highlights του δίσκου. Την αρχή κάνουν οι Coheed And Cambria με το "Beer Drinkers And Hell Raisers", που αρχικά μου είχε προκαλέσει την περιέργεια: πώς θα το ταίριαζαν με τα αρκετά ψηλά φωνητικά του Claudio Sanchez; Με την πρώτη ακρόαση όμως μου λύθηκαν οι όποιες απορίες, καθώς οι εναλλαγές στο μικρόφωνο με τον Travis Stever δείχνουν να λειτουργούν καταπληκτικά. Από μουσικής απόψεως τώρα... απλά τέλειο.

Οι Mastodon πήραν το "Just Got Paid" και το απέδωσαν απλά και όμορφα και εκεί έγκειται το μεγαλείο αυτής της διασκευής. Τα φωνητικά του Brent Hinds ταιριάζουν απίστευτα και το αποτέλεσμα κρίνεται εξόχως «κολλητικό». Απλά, για την ιστορία, η διασκευή είχε κυκλοφορήσει σε single νωρίτερα το 2011 μαζί με το πρωτότυπο, για τη Record Store Day, ενώ ακούγεται και στη φετινή, τρίτη συνέχεια της ταινίας "Transformers".

Η απόδοση του Wyclef Jean σε r&b φόρμες στο "Rough Boy", στα δικά μου αυτιά, ηχεί ως η πιο μέτρια στιγμή της συλλογής και αρκετά παράταιρη από τις υπόλοιπες διασκευές, όχι απαραίτητα ως κακή, αλλά περισσότερο ως αδιάφορη.

Ο Daughtry «ξεπατικώνει» τα "Waitin' For The Bus" και "Jesus Just Left Chicago" με αρκετά πειστικό τρόπο, βουτώντας στο βρώμικο bluesy rock ήχο του καταπληκτικού "Tres Hombres". Όχι διασκευές για βραβείο, αλλά τουλάχιστον αξιόλογες.

Για το τέλος έχουμε τον country hero Jamey Johnson, ο οποίος παίρνει το "La Grange", το οποίο δε θα μπορούσε να λείπει από μια τέτοια συλλογή, του διπλασιάζει τη διάρκεια και προσθέτει hammonds και φυσαρμόνικες. Not bad at all, αλλά η μεγάλη διάρκεια και το παραφόρτωμα σε σημεία με κούρασε κάπως.

Συμπερασματικά, το τέταρτο (αν δε με απατά η μνήμη μου) κατά σειρά tribute άλμπουμ στους ήρωες ZZ Top κρίνεται ως η καλύτερη έως τώρα προσπάθεια και κάποιες από τις διασκευές θα αποκτήσουν μόνιμη παρουσία σε DJ-λικια και setlist για ξεφάντωμα σε πάρτυ. Αυτό που τώρα απομένει είναι επιτέλους και οι Metallica να τους διασκευάσουν (μαζί με AC/DC). Ουφ, το είπα και ξαλάφρωσα...
  • SHARE
  • TWEET