Various Artists

Μια κυκλοφορία που περίμενε με ανυπομονησία μεγάλη μερίδα της παγκόσμιας metal και μη μουσικής, είναι επιτέλους στα χέρια μας. Το απόλυτο tribute στους τρισμέγιστους άρχοντες της ατμόσφαιρας και του σκοταδιού Dead Can Dance ονομάζεται “The Lotus Eaters” και μάλλον είναι η καλύτερη κυκλοφορία της Black Lotus μέχρι στιγμής. Από τις πρώτες εντυπώσεις το tribute σε κερδίζει με τη μία και είναι φανερό ότι έχει φτιαχτεί με μεράκι από ανθρώπους που λατρεύουν αυτή τη μεγάλη μπάντα. Κυκλοφορεί σε ένα εξαιρετικό digipack διπλό CD με πολύ όμορφο artwork και αναλυτικότατο βιβλιαράκι με τις μπάντες που συμμετέχουν.

Οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι από γνωστά metal σχήματα έως αυτόνομους καλλιτέχνες από διάφορα είδη μουσικής. Αυτό ακριβώς δείχνει και τη μαγεία των Dead Can Dance οι οποίοι επηρέασαν και συνεχίζουν αμείωτα να επηρεάζουν πληθώρα καλλιτεχνών. Ο ιδιαίτερος ήχος τους και η μοναδική αισθητική σπάνια συναντάται τόσο αυθεντικά και καλλιτεχνικά δοσμένα. Ας πάρουμε όμως τα κομμάτια από την αρχή. Στο πρώτο ψδ εμφανίζονται οι:

Arcana - In The Wake Of Adversity
Persephone - Spirit
Danny Lilker (Nuclear Assault) with Lisa Schreib - Cantara
Ataraxia - Bylar
Faith And The Mus - Mesmerism
Trail Of Tears - The Arcane
Hortus Animae (with Liv Kristine) - Windfall introducing Summoning Of The Muse
Amber Asylum - Cardinal Sin
Grido - Oman
Daniel Cavanagh (Anathema) - How Fortunate Is The Man With None
Imperia (Helena Iren Michaelsen ex-Trail Of Tears) - The Lotus Eaters
Ephemeral Sun - Avatar
Sarah Jezebel Deva - The Wind That Snakes The Barley

Οι Arcana που ανοίγουν τη συλλογή αποδίδουν νότα προς νότα το “In The Wake Of Adversity” ακριβώς όπως εμφανίζεται στο “Within The Realm Of A Dying Sun” του 1987. Ακολουθούν οι πολύ καλοί Persephone που δίνουν τη δική τους σφραγίδα αποδίδοντας υπέροχα το “Spirit” με φυσικά τσέλα, βιολιά, κρουστά και σιτάρ. Ο Danny Lilker με την Lisa Sehreib αποδίδουν πιο υποτονικά και αργόσυρτα το “Cantara” σε σχέση με το κανονικό κυρίως και λόγω της ιδιαίτερης φωνής της Schreib. Οι Ataraxia στο “Bylar” αποδεικνύουν ότι η τραγουδίστρια τους Francesca Nicoli είναι απόλυτα ταιριαστή στο ύφος των Dead Can Dance και πόσο έχουν επηρεαστεί από αυτούς. Οι Faith And The Muse δεν ξεφεύγουν καθόλου από την αυθεντική επιβλητικότητα του “Mesmerism” και οι Trail Of Tears είναι οι πρώτοι που τα “χώνουν” με metal στυλ στο αργόσυρτο “The Arcane”. Το metal συνεχίζεται με τους Ιταλούς Hortus Animae οι οποίοι ενώνουν το “Windfall” με το “Summoning Of The Muse” από το album “Within The Realm Of A Dying Sun”. Στο “Windfall” γίνεται μία ψιλο-metal κόλαση για να επέλθει η κάθαρση με το “Summoning Of The Muse” στο οποίο συμμετέχει η Liv Kristine (ex- Theatre Of Tragedy) και αποδίδει με τα γνωστά της γλυκά-ονειρικά φωνητικά ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα από τους Dead Can Dance. Οι Amber Asylum δεν με εντυπωσίασαν στο “Cardinal Sin” του “Spleen And Ideal” του 1985 σε αντίθεση με τους τρομερούς Έλληνες Grido και το “Oman”. Οι Grido είναι από ότι φαίνεται μία ethnic μπάντα με κλασσικά και παραδοσιακά όργανα και θα ήθελα να μάθω περισσότερα για αυτούς. Ο Daniel Cavanagh των Anathema με άφησε αδιάφορο στο “How Fortunate Is The Man With None” (και όχι στο “Spirit” που λανθασμένα γράφεται στο CD) μπροστά στους απίθανους Imperia και την καλύτερη στιγμή όλου του tribute που είναι η διασκευή τους στο “The Lotus Eaters”. Πραγματικά εκεί που είχα χαθεί σε μία χαοτική νιρβάνα, βρέθηκα να κοπανιέμαι δεξιά και αριστερά με αυτό το κομμάτι! Η καθηλωτική Helena Iren Michaelsen σε συνδυασμό με τη metal αισθητική της μπάντας απέδωσαν τέλεια. Δίκασες, κορώνες, μελωδίες! Εύγε! Μετά την καταιγίδα, μάζεψα τα κομμάτια μου και υποδέχτηκα τους αρκετά καλούς Ephemeral Sun στο “Avatar” και την Sarah Jezebel Deva στο σόλο φωνή του “The Wind Shakes The Barley”.

Όμως, είναι καιρός να αλλάξουμε πλευρά στο δίσκο... Στο δεύτερο λοιπόν cd έχουμε τους:

Black Tape For A Blue Girl - Fortune Presents Gifts Not According To The Book
Jarboe (ex-Swans) - American Dreaming
Antimatter - Black Sun
The Gathering - In Power We Entrust The Love Advocated
Nightfall - The Obiguitous Mr.Lovegrove
Darkwell - Anywhere Out Of The World
Ulver - In The Kingdom Of The Blind The One-Eyed Are Kings
Akrabu - Desert Song
Noekk - How Fortunate Is The Man With None
Imperial Black - Enigma Of The Absolute
Secrets Of The Moon & Nostalgia - The Protagonist
Monumentum - Windfall
Subterranean Masquerade - Summoning Of The Muse (Deconstructed)

Οι Black Tape For A Blue Girl ενώ ξεκινάνε καλά, νομίζω ότι απλοποιούν πολύ την ονειρώδη ατμόσφαιρα και ομορφιά του αυθεντικού “Fortune Presents Gifts Not According To The Book” από το “Aion” του 1999. Το “American Dreaming” μου άρεσε πολύ από τους Jarboe (πρώην Swans) αλλά βιάζομαι να ακούσω τη διασκευή στο “Black Sun” (επίσης από το“Aion”) από τους Antimatter των οποίων τα album θαυμάζω και δεν με προδίδουν και εδώ . Ακολουθεί το “In Power We Entrust The Love Advocated” από το μεγαλύτερο όνομα της συλλογής, τους Gathering. To συγκεκριμένο κομμάτι έχει ξανακυκλοφορήσει στο single τους “Kevin’s Telescope” και δεν έχω να κάνω κανένα σχόλιο. Οι Gathering με τους Imperia είναι οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες αυτής της συλλογής. Οι Nightfall επιμεταλλίζουν πολύ καλά το “The Obiguitous Mr.Lovegrove” και το περνάνε μέσα από τον προσωπικό τους ήχο. Οι Darkwell δεν καταφέρνουν να περάσουν την αυθεντική ατμόσφαιρα φόβου και τρόμου που έχει το “Anywhere Out Of This World” κυρίως λόγω της τραγουδίστριας τους. Ομολογώ ότι περίμενα περισσότερα και από τους Ulver στο “In The Kingdom Of The Blind The One-Eyed Are Kings” κρίνοντας από τους πειραματισμούς που κάνουν στα album τους... Οι Akrabu αποδίδουν με παραδοσιακά και κλασσικά όργανα το “Desert Song” και οι Noekk σε αντίθεση με τον Daniel Cavanagh αποδίδουν πολύ όμορφα το “How Fortunate Is The Man With None”. Οι Imperial Black δίνουν μία black-metal-bathorίκη ατμόσφαιρα στο “Enigma Of The Absolute” του “Spleen And Ideal” και οι Secrets Of The Moon συνεργάζονται με τους πληκτράδες Nostalgia για τη metal έκδοση στο “The Protagonist” το οποίο θα ήθελα να έχει καλύτερη παραγωγή. Έκπληξη προς το τέλος μου προκάλεσαν οι Monumentum (τον οποίον το “In Absentia Christi” με είχε κάποτε καταρρακώσει) με την πολύ καλή “lounge-beat” διασκευή στο “Windfall”. To cd και το tribute κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο οι Subterranean Masquerade με μία “deconstruction” (όπως την χαρακτηρίζουν οι ίδιοι) διασκευή στο “Summoning Of The Muse” .

Βάζοντας έναν επίλογο σε αυτήν την κριτική-μαμούθ θα έλεγα ότι γενικά το να προσπαθεί ένας μουσικός να διασκευάσει κομμάτια από μία τόσο διαφορετική αλλά και επιδραστική μπάντα είναι πάρα πολύ δύσκολο και επικίνδυνο. Για πολλούς υπάρχουν μάλιστα κάποιες μπάντες που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να διασκευάζονται (εγώ πχ το πιστεύω αυτό για τους Queen). Στις διασκευές ο μουσικός μπορεί είτε να το παίξει “safe” αποδίδοντας απόλυτα ίδιο το κομμάτι, είτε να του αλλάξει τα φώτα βάζοντας την προσωπική του σφραγίδα. Είναι αλήθεια ότι σε αυτή τη συλλογή λίγοι ήταν αυτοί που ξέφυγαν πολύ από τις αυθεντικές συνθέσεις πράγμα που αποδεικνύει τη βαρύτητα και την σημαντικότητά αυτών και τους συγκροτήματος από το οποίο προήλθαν. Παρ’ όλα αυτά το “The Lotus Eaters” είναι ίσως από τα καλύτερα tribute cd's που έχω ακούσει και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Και μόνο τους Imperia να ακούσετε θα τρέξετε να το πάρετε. Απόλυτα χορταστικό και δουλεμένο. Μακάρι να υπήρχε και διασκευή στο “Εcholalia” από τους Nile...