Various Artists

Επειδή δεν ήξερα πως να περιγράψω ακριβώς τη δραστηριότητα της Spinalonga, σας παραθέτω αυτούσιο το κειμενάκι που υπάρχει στο site της εταιρείας:

"Spinalonga Records' ultimate goal is to make a local rock scene in greece. Following a do-it-yourself route, Spinalonga was conceived as an one shot alternative / stoner rock compilation but soon enough the people involved expressed their true wishes. The idea was to bring the bands together, help them promote their music as far as they can but not in a commercialized fashion.

Spinalonga sends an open call to any alternative/stoner rock band in greece that shares the same dream of having a vivid scene to contact us."

Το "In The Junkyard Volume Two" είναι η πιο πρόσφατη προσπάθεια της Spinalonga να μαζέψει σε μια συλλογή μερικά απο τα αξιολογότερα συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής. Η συλλογή αξίζει και με το παραπάνω. Ανάμεσα στα τραγούδια θα ανακαλύψετε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα και θα δείτε ότι η ελληνική σκηνή δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις αντίστοιχες του εξωτερικού.

Στο μυαλό μου (το κλούβιο θα πείτε μερικοί και θα έχετε και δίκιο) οι μπάντες θα μπορούσαν να είναι παίχτες μιας ομάδας (καθώς όλες προέρχονται από την ίδια χώρα) και θα προσπαθήσω με λίγο χιούμορ να σας περιγράψω τι συμβαίνει στις 15 συνθέσεις που απαρτίζουν τη συλλογή αυτή.

Planet Of Zeus: Εδώ είμαστε! Βαρύ και ασήκωτο heavy rock με μια in your face προσέγγιση, ρυθμικό και πολύ ξεσηκωτικό κομμάτι. Γρέτζα φωνητικά με πολύ πάθος, riff που σε κολλάει στον τοίχο και ένα rhythm section από μπετόν αρμέ (Α ποιότητος). Το κομμάτι σε πορώνει αφάνταστα και φυσικά είναι ότι καλύτερο για να ξεκινήσει η συλλογή, εύγε παίδες! Οι τύποι είναι ο Πάβελ Νέτβεντ της ομάδας, οργανωτής και δημιουργός, χωρίς πολλές φανφάρες και πολύ ποζεριά κάνει τη δουλειά του αποτελεσματικά και μεθοδικά.

Lord 13: Ας ξεκινήσω από τα βασικά. Τους Lord 13 ποτέ δεν τους συμπάθησα ιδιαίτερα, οι επιρροές τους είναι καταφανέστατες στη μουσική τους σε βαθμό ενοχλητικό. Αυτή τη φορά μας δίνουν ένα κομμάτι που προσκυνά τους Hellacopters. Rock 'n' roll με πολύ κέφι και αρκετό τσαμπουκά. Τα φωνητικά είναι στα γνωστά επίπεδα των Lord 13. Δε με συγκίνησε πολύ γιατί αν και δεν είναι άσχημο κομμάτι, δεν έχει ταυτότητα. Στην ομάδα θα ήταν τερματοφύλακας επιπέδου Γενς Λέμαν και φυσικά θα ήταν πάντα υπό τη σκιά του Όλιβερ Καν.

Teenage Angst: Εδώ έχουμε ένα κομμάτι μελωδικού alternative με αρκετές pop επιρροές. Δεν είμαι οπαδός του συγκεκριμένου ιδιώματος και οι Teenage Angst δε μπορώ να πω ότι με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Κιθάρες με πολύ μελωδία, φωνητικά που νομίζεις ότι είναι γυναικεία αλλά τελικά κάνεις λάθος. Έχεις την εντύπωση ακούγοντας το κομμάτι ότι κάπου το ξέρεις και αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είναι και πολύ πρωτότυπο. Μέτριο άκουσμα που δε θα μονοπωλήσει τις ακροάσεις μου. Στην ομάδα μας θα ήταν μάλλον ο Λουκάς Βύντρα, δε μπορεί να μαρκάρει, δε μπορεί να σεντράρει και θα ήταν βασικός μόνο σε μια μέτρια ομάδα.

Cube: Ρε, τι είναι αυτό ρε; Τι κομματάρα είναι αυτή; Ξεκινάει με ένα καταπληκτικό rhythm section και όσο προχωράει χάνεται η μπάλα. Δεν ξέρω πως να σας περιγράψω τη μουσική των Cube καθώς δεν υπακούει σε νόρμες και δε μπαίνει κάτω από ταμπέλες, οι συνεχείς αλλαγές και η πληθώρα συναισθημάτων που την διακατέχουν δε μου επιτρέπουν να την περιορίσω με απλές λέξεις. Τρομερή μουσική, με πολύ φαντασία, πολύ καλά φωνητικά και γενικότερα μια σύνθεση που είναι από μόνη της ένας πολύ καλός λόγος για να αγοράσει κάποιος τη συγκεκριμένη συλλογή. Μόλις βρήκαμε τον παίχτη που θα γίνει αιχμή της επίθεσης μας, οι Cube είναι ο Τιερύ Ανρί της ομάδας μας. Πάντα έτοιμος να σκοράρει με τον πιο εξωπραγματικό τρόπο σε βαθμό που ξαφνιάζει ακόμη και τους συμπαίκτες του.

Bliss: Συνεχίζοντας την ακρόαση συναντάμε τους πολύ καλούς Bliss. Βαρύ και ρυθμικό rock που θα μας φέρει στο μυαλό κάτι από Soundgarden (εποχής "Badmotorfinger"). Στακάτες και groovy ρυθμικές κιθάρες με τσαντισμένα φωνητικά και ένα κόψιμο στη μέση του τραγουδιού το οποίο είναι πολύ ξεσηκωτικό. Τα παιδιά έχουν πολύ μέλλον μπροστά τους και η μοναδική τους αδυναμία είναι στο να καταφέρουν να κάνουν τη μουσική τους λίγο πιο προσωπική. Στην ομάδα μας βρήκαμε έναν κεντρικό αμυντικό και φυσικά δεν είναι άλλος από τον Ράφαελ Μάρκεζ, ο οποίος έχει πολλές ελπίδες για το μέλλον.

The Dive: Πάμε άλλη μια φορά από την αρχή. Ελληνική συλλογή δεν είναι αυτή; Ε τότε τι δουλειά έχουν οι Dive εδώ; Τα παλικάρια θα έπρεπε να είναι στο εξωτερικό και να διαπρέπουν. Οι Tool θα πρέπει να είναι περήφανοι ακούγοντας το συγκεκριμένο κομμάτι. Οι Τhe Dive είναι μαθητές τους αλλά σε καμία περίπτωση αντιγραφείς. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό διαμάντι, το οποίο στα 5+ λεπτά που διαρκεί μας δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο ότι η ελληνική σκηνή έχει πολλά να περιμένει από αυτούς. Τρομερές κιθάρες, πολύ δυνατό rhythm section και φωνητικά που ταιριάζουν απόλυτα με τη μουσική της μπάντας. Εύγε!
Κεντρικός αμυντικός νούμερο 2 για την ομάδα μας και δεν είναι άλλος από τον Τζόν Τέρι. Έχει την ικανότητα να σκοράρει και πολλές φορές βγάζει την ομάδα από τη δύσκολη θέση. Τώρα όσον αφορά τα αμυντικά του καθήκοντα είναι σταθερότατος και βοηθά στην ηρεμία και στην καλή λειτουργία της αμυντικής γραμμής.

Three Way Plane: Μελωδικό rock με επιρροές απο punk και alternative μας προσφέρουν οι Three Way Plane και είναι πολύ καλοί. Έχουν ενέργεια και ακούγονται πολύ φρέσκοι. Κοφτές και δυνατές κιθάρες, groovy rhythm section και φωνητικά τα οποία κατά τη γνώμη μου θα ήθελαν λίγο περισσότερο χρώμα. Το κομμάτι σε κάποια φάση ξεφεύγει άσχημα και σε στέλνει αδιάβαστο. Πολύ καλό! Στην ομάδα χρειαζόμαστε έναν πλάγιο μέσο και θα διαλέξουμε τον Λουίς Φίγκο ο οποίος και σέντρα φαρμάκι έχει και οι αυτοσχεδιασμοί του αφήνουν κάγκελο τους αντιπάλους.

Sugah Galore: Τελικά είμαι βαθιά νυχτωμένος όσον αφορά την ελληνική σκηνή. Οι Sugah Galore είναι άλλη μια μπάντα που αξίζει της προσοχής μας. Rock με άποψη και φυσικά τσαμπουκά. Καταιγιστικό rhythm section, δυνατές κιθάρες και γυναικεία φωνητικά που δένουν πολύ όμορφα με τη μουσική. Το κομμάτι είναι πολύ ζόρικο και δε σου αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Το παρόν και το μέλλον τους ανήκει. Γουστάρω! Είχαμε ένα πρόβλημα στους πλάγιους αμυντικούς της ομάδας και χρειαζόμασταν ενίσχυση. Τι καλύτερο λοιπόν από το να φέρουμε τον Άσλευ Κόουλ; Ταχύτατος, με φοβερή αντίληψη του χώρου, βοηθά την ομάδα να βγαίνει σε αντεπιθέσεις χωρίς όμως να αφήνει ακάλυπτα τα μετόπισθεν.

Echo Tattoo: Σύγχρονο rock με εμπορικό ήχο μας προσφέρουν οι Echo Tattoo. Μου δίνουν την εντύπωση πως οι μουσικοί συνοδεύουν απλώς την τραγουδίστρια καθώς η φωνή είναι πολύ μπροστά στην τελική μίξη. Συμπαθητική μελωδία, πιασάρικο ρεφρέν και αξιόλογο rhythm section. Δεν είναι άσχημο το κομμάτι, απλά μετά από μερικές ακροάσεις δε μπορείς να το ξανακούσεις με την ίδια ευχαρίστηση. Τι να κάνουμε, κάποιος πρέπει να κάτσει και στον πάγκο. Η απόδοση του συγκεκριμένου παίκτη πέφτει κατακόρυφα όσο περνούν τα λεπτά και απλά θα χρησιμοποιηθεί κάποιες φορές σαν αλλαγή στο 2ο ημίχρονο. Θέση; Διαλέξτε όποια θέλετε.

Fingers Crossed: Το συγκεκριμένο τραγούδι δε θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω rock καθώς είναι υποτονικό και μελωδικό με πολλές επιρροές από brit pop. Δεν είναι καθόλου του γούστου μου αυτού του είδους η μουσική και μάλλον δεν είμαι ο αρμόδιος για να σας περιγράψω τη μουσική των Fingers Crossed. Εμένα δε μου προκάλεσε καμία αίσθηση το κομμάτι και εάν την επόμενη φορά που ακούσω το cd εξαφανιστεί από το playlist, δε θα το προσέξω καθόλου. Στην ομάδα μας; Μμμ, δύσκολη ερώτηση, κάποιος όμως πρέπει να μεταφράζει τις δηλώσεις του προπονητή.

Gloriphon: Δε μου αρέσει να γράφω άσχημα λόγια, ειδικά για ελληνικές μπάντες καθώς ξέρω ότι όλα τα συγκροτήματα, αν μη τι άλλο καταναλώνουν αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο τους για να γράψουν ένα κομμάτι και γενικότερα για να κάνουν το κέφι τους. Όμως δε μπορούμε όλοι να κάνουμε τα πάντα. Όπως δε μπορούμε όλοι μας να ζωγραφίζουμε ή να γράφουμε βιβλία, έτσι δε μπορούμε όλοι μας να τραγουδάμε ή να παίζουμε μουσική. Οι Gloriphon είναι μέτριοι και στα δικά μου αυτιά δε φτάνει κάτι το οποίο να ενεργοποιεί το νευρικό μου σύστημα και να με κάνει να ακροαστώ τη μουσική τους. Η μουσική είναι χιλιοακουσμένη και τα φωνητικά ενοχλητικά. Η κοπέλα που τραγουδάει αν και καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες δε μπορεί να τα καταφέρει. Σταματώ εδώ γιατί δε μπορώ να γράψω κάτι θετικό για τη μουσική των Gloriphon και δε θέλω να γίνομαι κακός. Στην ομάδα μας; Κάποιος πρέπει να οδηγεί και το πούλμαν, έτσι?

Semen Of The Sun: Για πάμε λίγο ρε παιδί μου γιατί σα να πέσαμε κάπως. Οι Semen Of The Sun είναι πολύ καλοί και τραβούν αμέσως την προσοχή μας. Με πολύ groovy rhythm section και φευγάτες κιθάρες σε κερδίζουν αμέσως και σε βάζουν στο trip τους. Η φώνη είναι πάρα πολύ καλή και δίνει πολλούς πόντους στο κομμάτι. Αυτό που μου αρέσει στο τραγούδι είναι το γεγονός ότι είναι πέραν του δέοντος κολλητικό. Αν το ακούσεις μια φορά σου κολλάει στο μυαλό και άντε βγάλ' το. Πολύ ωραίο! Στην ομάδα θα χρειαστούμε και άλλον έναν πλάγιο μέσο και φυσικά θα διαλέξουμε τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, όχι γιατί είναι ωραίος κυρίες μου, αλλά γιατί είναι σε τρελή φόρμα και μπορεί να βοηθήσει την ομάδα μας τα μέγιστα. Οι πάσες του είναι μισό γκολ και έχει αρχίσει να μαρκάρει κιόλας με αποτέλεσμα να ξεκουράζει την άμυνα του.

Liquidust: Το αρχικό riff σε γειώνει και σε ετοιμάζει για το τι μέλει γενέσθαι. Αμερικάνικο rock με κάποια metal ψήγματα και μια φωνή τόσο εκφραστική που θυμίζει τη θεά Janis Joplin. Μιλάμε για κομματάρα. Heavy όσο δεν πάει, οι Liquidust δεν αστειεύονται και φυσικά δεν περνούν απαρατήρητοι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που θα μας απασχολήσει σίγουρα πολλές φορές στο μέλλον. Τα παλικάρια μαμούν και δέρνουν και πάνω απ' όλα γουστάρουν αυτό που κάνουν. Πολλές ξένες μπάντες θα ήθελαν να έχουν στο ρεπερτόριο τους ένα τέτοιο τραγούδι και εμείς χαιρόμαστε που αυτή η σύνθεση έχει γραφτεί από ελληνικό συγκρότημα. Συγχαρητήρια! Στην ομάδα χρειαζόμαστε άλλον έναν επιθετικό και επιλέγουμε τον Βαν Νίστελροι ο οποίος σκοράρει κατά βούληση και είναι πρωτεργάτης σε κάθε νίκη της ομάδας.

Engine-V: Την αδυναμία που έχω στη συγκεκριμένη μπάντα δε χρειάζεται να την επαναλάβω. Για μένα οι Engine-V είναι μία από τις καλύτερες rock μπάντες αυτή τη στιγμή εκεί έξω. Καταπληκτική σύνθεση με νεύρο και τσαμπουκά, δείχνει πως πρέπει να παίζεται το σύγχρονο rock, χωρίς όμως να ξεχνάει τις ρίζες του. Τι να πω; Για κιθάρες; Για rhythm section; Για τα φωνητικά; Όλα είναι καλά στον υπερθετικό βαθμό και το κομμάτι καταφέρνει να με ξεσηκώνει κάθε φορά που το ακούω. Γουστάρω πολύ το γεγονός ότι οι τύποι τα σπάνε χωρίς να γίνονται κουραστικοί και σίγουρα είναι μια από τις καλύτερες μπάντες που μπορεί να ακούσει κάποιος που γουστάρει rock 'n' roll. Keep on rocking! Στην ομάδα μας; Χρειαζόμαστε μια ηγετική φυσιογνωμία που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες της τη δύσκολη στιγμή. Η επιλογή μας είναι μία και μοναδική, ο Φρανκ Λαμπάρτ. Ο άνθρωπος που τα κάνει όλα, μαρκάρει, σκοράρει, πασάρει, ντριμπλάρει και φυσικά έχει τον απαραίτητο ενθουσιασμό για να παρασύρει και να εμπνεύσει τους συμπαίκτες του.

Earthbound: Με διαφορά το πιο ανομοιογενές κομμάτι της συλλογής. Οι Earthbound μας χαρίζουν ένα live τζαμάρισμα και μας κάνουν να γελάμε από ευχαρίστηση σα μικρά παιδιά. Funky ρυθμοί, με πολλά πνευστά και φυσικά μια απίστευτη χημεία μεταξύ της μπάντας. Τα κρουστά γεμίζουν τον ήχο και αυξάνουν την ποικιλομορφία του. Τι να πω γι' αυτή την κομματάρα; Για μένα είναι το καλύτερο κομμάτι της συλλογής και με κάνει να ντρέπομαι που δεν είχα ακούσει κάτι από Earthbound. Η μουσική χρειάζεται μπάντες σαν τους Earthbound που είναι μακριά από οτιδήποτε συνηθισμένο. Respect! Στην ομάδα μας χρειάζεται και ένας άνθρωπος που να μην έχει κάποια συγκεκριμένη θέση και να μην υπακούει στις εντολές του προπονητή. Να μπορεί να δημιουργήσει φάσεις από το τίποτα και αν χρειαστεί να γίνει μια ομάδα μόνος του. Ξέρετε κανέναν καλύτερο από τον Ροναλντίνιο;