Vance Joy

Μπορείς να φανταστείς την Αυστραλιανή εκδοχή του Ed Sheeran, με λιγότερο ενοχλητική φωνή; Αυτός ο -λιγουλάκι υπερβολικός- τίτλος ταιριάζει γάντι στον James Gabriel Keogh, γνωστό και ως Vance Joy. Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι τι σου θυμίζει αυτό το όνομα, σε παραπέμπω στο χιτάκι "Riptide", το οποίο χόρεψαν εξίσου Ινδοί αθλητές του κρίκετ, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση ενός τροπαίου, και Κύπριοι πανελίστες πρωινάδικου. Το πρώτο δισκογραφικό βήμα του συμπαθητικού τροβαδούρου έγινε με το δεξί, γι' αυτό η διαδοχή του σχεδιάστηκε προσεκτικά, με έμφαση στη λεπτομέρεια και τη συνοχή. Τα θεόρατα στάνταρ μαζί με τις μακρόχρονες περιοδείες, όπως είναι λογικό, καθυστέρησαν τον ερχομό του πολυαναμενόμενου follow-up για ένα τεσσάρι χρόνια, με την αναμονή να τελειώνει προ ολίγων ημερών- και δώσ’ του ενθουσιασμός από μέρους μας, αφού περιμέναμε μία νέα folk Βίβλο.

Καταμεσής της τελευταίας εβδομάδας του Φλεβάρη κυκλοφόρησε το "Nation Of Two" και -φαντάζομαι το μάντεψες ήδη- μιλάει για τον έρωτα τον βαθύ, τον απόλυτο, τον υπερβατικό. Όχι γι' αυτόν που θα ραγίσει την καρδούλα σου, οδηγώντας τα θύματα του στο ευδιάρρηκτο όριο του εθισμού. Ο Vance Joy εμπνέεται, τραγουδά και αφιερώνει τη δεύτερη δουλειά του στη ζωοποιό αγάπη που δίνει νόημα στον, κατά τ’ άλλα, αβίωτο βίο μας. Τετριμμένο μοτίβο, μπανάλ μονόλογοι εσωτερικής ολοκλήρωσης, γλυκιά, αέρινη ηχητική πανδαισία. Αν σε πετυχαίνω σε τέτοια φάση σου επιτρέπω να σταματήσεις την ανάγνωση εδώ, χωμένη ή χωμένος σε ροζ συννεφάκια, γεμισμένα με μαλλί της γριάς.

Τι έχουμε εδώ; 45 λεπτά όπου αφθονούν οι ακουστικές μελωδίες, οι καλοσχεδιασμένες ενορχηστρώσεις και οι απλοί στίχοι, παράλληλα με άφθονα anthemικα folk pop ρεφρέν, κομμένα και ραμμένα για ατέλειωτες ερμηνείες σε ντουζιέρες, μέσα σε αυτοκίνητα, μπροστά από το νιπτήρα πλένοντας τα πιάτα από το χτεσινό βραδινό κλπ κλπ. Πού θέλω να καταλήξω; Η παραγωγή και το στήσιμο του άλμπουμ είναι κλάσεις ανώτερα από τα αντίστοιχα τμήματα του προηγούμενου, το στιλιζάρισμα πέτυχε, κάνοντας το προϊόν ακόμα πιο φιλικό για τα πλήθη. Γιατί, όμως, τόση λεπτοδουλειά, όταν δεν έχεις κάτι στέρεο να δείξεις;

Ο Keogh προσπάθησε ειλικρινά να κάνει το κάτι παραπάνω, στην ουσία, βέβαια, έδωσε τόση έμφαση στη δομή του άλμπουμ, με αποτέλεσμα να παραμελήσει το περιεχόμενό του! Τα 45 λεπτά διάρκειας δεν είναι απλά υπεραρκετά: κουράζουν, αναπόφευκτα, εξαιτίας της χαμηλής έντασης και μονοτονίας του επιβάλλει το συγκεκριμένο είδος. Όσο «εύκολη» θεωρείται η indie folk, τόσο ύπουλη αποδεικνύεται στο τέλος, με τον πέλεκυν της πλήξης να κρέμεται απειλητικά πάνω από τις κονσόλες των μουσικών και τα "pause" buttons των μουσικόφιλων. Οι προθέσεις του Vance Joy δεν υλοποιήθηκαν εξαιτίας της φιλοδοξίας του για τη δημιουργία folk απαράμιλλης καλλιτεχνικής αισθητικής. Το "Nation Of Two" αξίζει το χρόνο σου με σκοπό την εύρεση μεμονωμένων κομματιών, αλλά σαν σύνολο μη περιμένεις να σε κερδίσει.