Van Morrison

Born To Sing: No Plan B

Blue Note (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 27/12/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πόσοι καλλιτέχνες μπορείτε να πείτε ότι δημιουργούν ΟΜΟΡΦΗ μουσική; Έτσι με όλα τα γράμματα κεφαλαία και μάλιστα αυτό να είναι και αρκετό, αν όχι για να καταλάβει, σίγουρα για να διαισθανθεί κανείς για τι πράγμα μιλάμε; Όποιον άλλον και αν σκεφτείτε για τη τιμητική αυτή διάκριση, σίγουρα ο Van Morrison είναι ο βασικός υποψήφιος.

Με μία δισκογραφία που εκτείνεται σε 34 άλμπουμ και πάνω από 45 χρόνια, ο Van Morrison είναι δικαιολογημένος να δηλώνει ότι γεννήθηκε για να τραγουδάει και δεν είχε ούτε και έχει κάποια εναλλακτική στη ζωή του. Η βαθιά φωνή του, πλέον ελάχιστα πιο βραχνή από παλιά αλλά πάντοτε το ίδιο χαρακτηριστική και χαρισματική, και οι δικές του συνθέσεις τον έχουν κάνει πιθανότατα τον σημαντικότερο λευκό soul τραγουδιστή και τραγουδοποιό αν και αυτή η ταμπέλα είναι περιοριστική για έναν άνθρωπο που κινείται με ικανότητα στις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη soul, τα blues και την jazz χωρίς ενίοτε να ξεχνάει και την Ιρλανδέζικη καταγωγή του.

Στο "Born To Sing: No Plan B", την επιστροφή του στην Blue Note, δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από αυτό που έκανε τόσα χρόνια, αλλά το κάνει εξίσου καλά. Πανέμορφες μελωδίες που αναπτύσσονται ηδονικά σε μέσης και μεγάλης διάρκειας κομμάτια με άπλετο χώρο για τους μουσικούς να συστηθούν και χωρίς κανένα κόμπλεξ ότι η φωνή θα πρέπει να κυριαρχεί επί της μουσικής. Για αυτό και μπορεί να ξεχωρίσει το παίξιμο του Paul Moran και του Chris White σε πιάνο και σαξόφωνο αντίστοιχα ενώ και ο ίδιος ο Van δεν κάθεται, μουσικά, άπραγος συμμετέχοντας και αυτός στα ίδια ακριβώς όργανα. Εξίσου διακριτικοί είναι και οι στίχοι του που, παρότι πραγματεύονται κοινωνικά και προσωπικά ζητήματα ως απόρροια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, παραμένουν απλοί, όσο απλή είναι και ολόκληρη η διάθεση του δίσκου.

Σε πρώτη ακρόαση το ομώνυμο της κυκλοφορίας τραγούδι δείχνει να ξεχωρίζει ταξιδεύοντας στην πιο πιασάρικη μελωδία των δέκα. Οι επόμενες ακροάσεις όμως αποδεικνύουν ένα τέτοιο βάθος στο σύνολο που είναι δύσκολο να μην αλλάζεις γνώμη σε κάθε τραγούδι που αλλάζει. Ειδικά το ατμοσφαιρικό blues του "If In Money We Trust" που σε παρασύρει σε έναν noir κόσμο και το "Pagan Heart" που ξυπνά το πνεύμα του John Lee Hooker θα συντροφεύουν όποιον τα ακούσει σε πολλές επόμενες ακροάσεις.

Μπορεί να είναι δύσκολο να ξαναεντυπωσιαστεί από τον Van Morrison ο μουσικός κόσμος όπως ας πούμε έγινε με το "Astral Weeks", αλλά παραμένει μία εντυπωσιακή παρουσία για τη σταθερότητά της και την πορεία που ακολουθεί σε ένα, θα έλεγε κανείς, δικό του σύμπαν που δεν επηρεάζεται από τις εποχές αλλά τις ξεπερνάει.
  • SHARE
  • TWEET