VOJD

The Outer Ocean

High Roller (2018)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 21/02/2018
Τραγούδια για ροκάδες και μεταλάδες μαεστρικά σμιλευμένα στην απλότητα και την αμεσότητά τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι πρώτες ακροάσεις του ντεμπούτου των VOJD και τρίτου ουσιαστικά άλμπουμ των Black Trip με βρήκαν κάπως μαγκωμένο, καθώς η σύγκριση με το "Shadowline" ήταν αναπόφευκτη και το αποτέλεσμα αυτής σαφώς υπέρ του δεύτερου. Στις επόμενες ακροάσεις κατάφερα ευτυχώς να εκτιμήσω γρήγορα την αξία του "The Outer Ocean", αντιλαμβανόμενος ότι το σχεδόν προ τριετίας έπος αποτελεί ένα άλμπουμ τέτοιας κλάσης που δύσκολα μπορεί να πλησιαστεί από τους δημιουργούς του, αλλά και από τις περισσότερες μπάντες του είδους.

Υφολογικά δεν υπάρχουν σημαντικές διαφοροποιήσεις, με την κυριότερη να αφορά μία ακόμη μικρή βουτιά σε όρους μουσικής αισθητικής πίσω στον χρόνο, ανάλογη με εκείνες των Blood Ceremony και Jess And The Ancient Ones, σε συνδυασμό με διεύρυνση του μουσικού ορίζοντα. Βάση παραμένει βεβαίως το hard rock των '70s, για πρώτη φορά όμως υπάρχει τόσο έντονο διαφορετικό χρώμα, όπως για παράδειγμα στο "Dream Μachine" από τα blues και στο ομώνυμο του δίσκου από την ψυχεδέλεια . 

Οι μικρές αναφορές στο (proto) metal εξακολουθούν να υπάρχουν, όπως και κάποιες punk rock αιχμές, μέσα στο σύνολο όμως μοιάζουν πλήρως αφομοιωμένες, με μεγαλύτερη κατάκτηση για την τετράδα πλέον την ξεκάθαρη διαμόρφωση και εδραίωση προσωπικού ήχου. Οι αλλαγές στις τάξεις των Σουηδών έφεραν στις κιθάρες τον Linus Björklund δίπλα στον Peter Stjärnvind, τον Anders Bentell πίσω από τα τύμπανα και τον τραγουδιστή Joseph Tholl να πιάνει το μπάσο, είναι θαυμαστό όμως το γεγονός ότι σε όρους συνοχής δεν παρουσιάζονται απώλειες.

Το drumming προσδίδει ανελέητο groove θυσιάζοντας ίσως σε κάποιο βαθμό τις δυναμικές, οι κιθάρες δεν πρόκειται να μείνουν στην ιστορία, αλλά δεν δίνουν ούτε μία περιττή νότα, οι μπασογραμμές είναι ξεκάθαρες και ο μέγας ερμηνευτής μπορεί να μην πιάνει το ταβάνι του "Shadowline", καθώς ακούγεται πιο αιχμηρός, εξακολουθεί όμως να βγάζει ψυχή και μαγκιά που ελάχιστοι μπορούν σήμερα. Το βασικότερο προτέρημα του δίσκου πάντως είναι τα ίδια τα τραγούδια, μαεστρικά σμιλευμένα στην απλότητα και την αμεσότητά τους.

Στη θέση του εναρκτήριου "Break Out" και του πρώτου single "Delusions In The Sky" (είχε προηγηθεί το εκτός άλμπουμ "Behind The Frame"), θα μπορούσαν να βρίσκονται άλλα έξι κομμάτια ("Secular Wire", "Vindicated Blues", "On Τhe Run", "Walked Me Under", "On Αn Endless Day Οf Everlasting Winter", "Heavy Skies"), ως αντιπροσωπευτικά του συνολικού ύφους και της ποιότητας του δίσκου, με τα δύο τελευταία να είναι ελαφρώς πιο μεταλλικά. Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί το "To the Light", το οποίο παίζει σε όρους του προ τριετίας "The Storm" και βγάζει άλλα γούστα.

Παρά την αλλαγή του ονόματος και των μελών, οι Σουηδοί έχουν την στόφα της μεγάλης μπάντας για το δικό τους κοινό και το αποδεικνύουν περίτρανα στο "The Outer Ocean". Διαθέτουν προσωπικό ήχο στον βαθμό του δυνατού, έχουν τις ικανότητα να γράφουν τραγούδια που μπορούν να αντέξουν στον χρόνο και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τους διαχωρίζουν από τον σωρό. Αν ψάξεις μπορείς να βρεις ψεγάδια, αν όμως μείνεις σε αυτά ίσως να χάσεις την απόλαυση που κατά την γνώμη μου είναι εγγυημένη.

  • SHARE
  • TWEET