Uriah Heep

Το 2001 οι Uriah Heep ήταν ο Mick Box, o Lee Kerslake, o Phil Lanzon, o Bernie Shaw και ο Trevor Bolder. Το ίδιο και 25 χρόνια πριν και 6 μετά, κάνοντας αυτή την εκδοχή την με διαφορά μακροβιότερη του συγκροτήματος. Εκείνη όμως ήταν η χρονιά που αποφάσισαν εν είδει ρετροσπεκτίβας να επαναηχογραφήσουν πολλά από τα παλιά τους τραγούδια και να τα παρουσιάσουν σε μία διπλή συλλογή με τον τίτλο "Remasters". Η συλλογή αυτή γρήγορα εξαντλήθηκε και παρέμεινε στην αφάνεια, όπως εδώ που τα λέμε είναι και η μοίρα των επανεκτελέσεων ή αυτοδιασκευών, όπως θέλετε πείτε τα.

Το 2015 οι Uriah Heep έχουν αλλάξει σύνθεση αλλά έχουν πλέον τη δική τους εταιρία. Και το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να επανακυκλοφορήσουν σε μία όμορφη ομολογουμένως συσκευασία με εξαιρετικό artwork τη συλλογή αυτή, πλέον υπό τον τίτλο "Totally Driven".

Αν και η παρουσίαση των τραγουδιών δεν είναι αυστηρά χρονολογική, στο πρώτο CD συγκεντρώνεται η κλασική περίοδος του συγκροτήματος με τα πιο γνωστά τραγούδια, όλα φυσικά από την εποχή του David Byron πλην του "Come Back To Me" που αρχικά είχε ερμηνεύσει φυσικά ο John Lawton. Η ομοιότητα του Bernie Shaw και η ικανότητά του να «πιάνει» τον David Byron σε τεράστιο (αλλά όχι απόλυτο) βαθμό κάνει τα περισσότερα τραγούδια να μοιάζουν απελπιστικά ίδια και χωρίς ιδιαίτερο νόημα να επαναηχογραφηθούν. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις και είναι κυρίως στα τραγούδια στα οποία υπεισέρχεται ένα πιο «ζωντανό» συναίσθημα, αν και αμφιβάλλουμε αν οι ηχογραφήσεις ήταν «live in the studio».

Στο δεύτερο CD παρουσιάζονται λίγα από τα γνωστά τραγούδια τους και αγαπημένα των οπαδών τους, το "Lady In Black" δηλαδή ουσιαστικά, άντε και τα "Blind Eye" και "Stealin'". Αντίθετα κυρίως αναπαράγει τραγούδια από τις πρόσφατες (τότε) κυκλοφορίες με την αυτή σύνθεση, από (δικαίως ή αδίκως) παραγνωρισμένους δίσκους όπως τα "Sonic Origami", "Different World", "Sea Of Light" και "Raging Silence". Εννοείται ότι για να καταλάβει κανείς τις διαφορές θα πρέπει να προσφύγει στις αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών, αφού το λογικότερο είναι να μην τις θυμάται. Υπό αυτή την έννοια θα ανακαλύψει όντως κάποια αδικημένα διαμαντάκια όπως το "The Golden Palace". Όμως και πάλι οι διαφορές είναι τις περισσότερες φορές αμελητέες κάνοντας ανούσιες επανεκτελέσεις τραγουδιών που είχαν ήδη ηχογραφηθεί από αυτούς τους μουσικούς και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Μοναδική εξαίρεση το τραγούδι που κλείνει τη συλλογή όπως και τις συναυλίες τους, το "Lady In Black", που είναι μάλλον το μοναδικό που πραγματικά επωφελείται των περιστάσεων και αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο σε μία πολύ όμορφη εκτέλεση με προσθήκη εγχόρδων.

Το "Totally Driven" μοιάζει λίγο χαμένη ευκαιρία. Είχε δύο δρόμους να ακολουθήσει που θα το κάνουν πιο επιτυχημένο, είτε να αλλάξει σημαντικά γνωστά τραγούδια, είτε να αναδείξει και να βελτιώσει τραγούδια από τις πιο γκρίζες περιόδους του συγκροτήματος με ένα νέο line-up πλέον. Στο μεγαλύτερο μέρος του, δεν κάνει τίποτα από τα δύο. Τι κάνει; Είναι ένας δίσκος που σε σειρά προτεραιότητας για τον περιστασιακό ακροατή έρχεται όχι μόνο μετά τους επίσημους δίσκους του συγκροτήματος, αλλά και μετά και τα "Live" και τα διάφορα "Best Of". Ακόμα όμως και για τους συλλέκτες της δισκογραφίας των Uriah Heep κρίνεται μη απαραίτητος. Από την άλλη όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι και για τους μεν και για τους δε, θα αποτελέσει ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα. Ίσως τελικά η ουσία να είναι εκεί και μόνο.