Uriah Heep

The Outsider

Frontiers (2014)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 11/06/2014
Κανείς δεν θέλει να τους δει ως AOR στυλοβάτες, αλλά από την άλλη αυτό που κάνουν το κάνουν καλά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο ερχομός του Russell Gilbrook στα drums είχε πραγματικά ανανεώσει τους Uriah Heep όπως τους ανέβασε στο εξαιρετικό "Wake The Sleeper" και το πιο σκληρό "Into The Wild". Η νέα (αναγκαστική λόγω του θανάτου του Trevor Bolder) αλλαγή στη σύνθεσή τους τούς βρίσκει να αλλάζουν και πάλι κάπως κατεύθυνση. Ίσως σε αυτό να πρέπει να προσμετρήσουμε και την παραμονή του συγκροτήματος στη γνωστή για το πιο AOR στυλ της, δισκογραφική Frontiers.

Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που το συνθετικό δίδυμο των Mick Box / Phil Lanzon δεν άλλαξε και η συμμετοχή του μπάσου του «νέου» Davey Rimmer (πρώην Zodiac Mindwarp And The Love Reaction) στο εκτελεστικό κομμάτι είναι συμπληρωματική και όχι πρωταγωνίστρια, μπορούμε να πιθανολογήσουμε ότι η αλλαγή αυτή στην κατεύθυνση θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς. Και πώς σηματοδοτείται αυτή; Με την πολύ πιο έντονη παρουσία των πλήκτρων σε όλο τον δίσκο και την ταυτόχρονη υποχώρηση της κιθάρας, καταρχήν. Μία παρουσία που δεν έχει τόσο από το progressive στοιχείο με το οποίο συνήθως συνδέουμε τους Uriah Heep αλλά πολύ περισσότερο με το AOR όντας μελωδική αλλά προβλέψιμη. Πέρα από τα πλήκτρα όμως και συνθετικά οι Uriah Heep δεν ροκάρουν όπως («όπως», λέω, και όχι «όσο») μας είχαν συνηθίσει στα τελευταία τους άλμπουμ. Ακόμα και το single και ομότιτλο τραγούδι του δίσκου που υποτίθεται ότι έχει αναλάβει τον ρόλο αυτό είναι πιο κοντά στο «hard» rock των '80s από ότι το '70s παρελθόν τους θα επέβαλλε. Τέλος, συνολικά η παραγωγή του δίσκου δίνει μία πιο εμπορική χροιά που φαίνεται και από κάποιες λεπτομέρειες, όπως τα πολύ συχνά διπλά φωνητικά που είναι ένα σύνηθες τέχνασμα για να δώσει βάθος αλλά και επιπλέον μελωδία σε μία, ούτως ή άλλως, «εύκολη» φωνητική γραμμή, σε αντίθεση βέβαια με τις πολυφωνίες της εποχής του Byron.

Έχοντας σκιαγραφήσει το ύφος του δίσκου, δημιουργείται και μία προκατάληψη καθώς, φαντάζομαι, σχεδόν κανείς δεν θέλει να δει τους Uriah Heep ως στυλοβάτες ενός είδους στο οποίο δεν τα κατάφεραν ούτε όταν αυτό ήταν στα φόρτε του - και δεν είναι ότι δεν δοκίμασαν. Όμως αν αποστασιοποιημένα ακούσουμε το άλμπουμ η αλήθεια είναι ότι αυτό που κάνουν δεν το κάνουν και άσχημα. Παρότι δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζει ιδιαίτερα, είναι όλα καλοπαιγμένα και δοσμένα με κέφι σε βαθμό που δύσκολα πιστεύεις ότι το συγκρότημα αυτό έχει 45 χρόνια στις πλάτες του και τρία από τα μέλη του έχουν αθροιστικά 180+ χρόνια ζωής. Τα πολλά rock 'n' roll-άκια του "The Outside" δεν βαλτώνουν τη ροή της μουσικής, ενώ υπάρχουν και κάποια σημεία όπου φλερτάρουν με τις πομπώδεις μελωδίες και πετυχαίνουν τον στόχο τους, με παραδείγματα όπως τα "Speed Of Sound", "Kiss The Rainbow" και το συνθετικά πιο προσεγμένο από όλα "One Minute".

Αν εξετάσουμε τη συνέχεια των Uriah Heep στους τρεις τελευταίους δίσκους τους συνολικά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι πορεία που ακόμα και νέα συγκροτήματα που τώρα ξεκινάνε θα ζήλευαν και πολλά μάλιστα αδυνατούν να επιτύχουν. Υπό την έννοια αυτή το "The Outsider" ενισχύει και επιβεβαιώνει την αναγέννηση των βετεράνων Βρετανών που θα ήταν άξιοι λόγου ακόμα και αν είχαν ξεκινήσει την καριέρα τους το 2009. Από την άλλη, όμως, καλλιτεχνικά η υφολογική στροφή τους φέτος ρίχνει την αξία του "The Outsider" κι αυτό πολύ πιθανόν να τους κοστίσει σε παλιούς, πιστούς ακροατές.
  • SHARE
  • TWEET