Until Rain

Season V

Roar (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 22/05/2019
Οι Until Rain βρίσκονται ακόμα σε πορεία σταθερά ανοδική και βαθιά προσωπική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Συζητάμε συχνά για το πόσο απολαμβάνουμε την γενικότερη άνθηση του εγχώριου progressive metal στην τρέχουσα δεκαετία, αναρωτιέμαι όμως αν οι Until Rain θα έπρεπε να εννοούνται ως μέρος της. Φυσικά δεν αναφέρομαι στην ποιότητα της δουλειάς τους, ούτε στο γεγονός ότι δραστηριοποιούνται ανάμεσα σε Ελλάδα, Αγγλίας κι οπουδήποτε αλλού χρειαστεί. Αναφέρομαι στην γενικότερη αίσθηση της καθαρά προσωπικής διαδρομής που αποπνέουν, παρουσιάζοντας μια εξέλιξη που δεν μοιάζει να επηρεάζεται από τοπικούς, γεωγραφικούς, ούτε καν στιλιστικούς παράγοντες αλλά καθορίζεται αποκλειστικά από τον τρόπο που θέλουν οι ίδιοι να ωριμάζουν.

Η ακρόαση του "Season V" αποκαλύπτει μια μπάντα σχεδόν αγνώριστη από το "Anthems Of Creation" του 2014 - ένα αρκετά κομβικό τους άλμπουμ αφού πολύς κόσμος τους έμαθε τότε. Στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν οι Until Rain έχουν να επιδείξουν αξιοσημείωτη ωρίμανση σε όλους τους τομείς της μουσικής τους και το progressive metal θεριό του παρελθόντος δείχνει να υποχωρεί έναντι της πιο προσωπικής και βαθιάς μουσικής τους πρότασης στο παρόν.

Εξελίσσοντας περαιτέρω κάποια από τα στοιχεία που εισήγαγαν στο "Inure", το "Season V" είναι αρκετά εκλεκτικό ως προς τις επιρροές του. Τα prog metal στοιχεία του παραπέμπουν αχνά προς τους Fates Warning της "Disconnected" περιόδου και αρκετά  σε μεσαίους Pain Of Salvation, αυτή είναι όμως μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Στην άλλη θα βρούμε πολλές alternative αναφορές και μπόλικα jazz/soul/pop περάσματα. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι τα μέλη της μπάντας ακούνε πολλή μουσική. Οι ήχοι συγχωνεύονται με ιδιαίτερη επιτυχία σε μια εντελώς Until Rain διάθεση...

...διάθεση η οποία αποτελεί και το κύριο όπλο του άλμπουμ. Ως επί το πλείστον, mid-tempo και ιδιαιτέρως εσωτερικές συνθέσεις που δεν διστάζουν να βουτήξουν την μελωδικότητα τους σε μελαγχολικά ή ακόμα και σκοτεινά μονοπάτια. Παρά το γεγονός ότι τα κομμάτια κυμαίνονται κατά μέσο όρο στα 4 λεπτά και ότι το songwriting είναι σαφές, η συνολική αίσθηση του δίσκου δεν είναι μιας δουλειάς γραμμικής ή επίπεδης, αντίθετα σου δημιουργεί την εντύπωση ότι η μπάντα πραγματικά εμπλέκεται συναισθηματικά σε αυτό που παράγει. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ώριμο αλλά και λιγότερο πιασάρικο απ' ότι αρχικά διαφαίνεται.

Για τους fan των «μεγάλων» φωνητικών παρουσιών που επισκιάζουν τα πάντα, το "Season V" ίσως να μην τους ενθουσιάσει αφού όλα τα όργανα πρωταγωνιστούν ισόποσα και τα τραγούδια δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από τα, ομολογουμένως πολύ ιδιαίτερης χροιάς φωνητικά του Cons Marg. Πιάνω συχνότερα τον εαυτό μου να απολαμβάνει τα ευφάνταστα μέρη των πλήκτρων του Λευτέρη Γερμενλή ως το πιο χαρακτηριστικό αποτύπωμα της μπάντας. Αντίστοιχα, δεν υπάρχουν συνθέσεις που ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά, αν κι έχω μια προσωπική προτίμηση στα "Patti" και "Ascending". Το άλμπουμ είναι τρομερά ισορροπημένο ποιοτικά και ισχύει αυτό που λέμε «αν σου αρέσει ένα θα σου αρέσει όλο».

Δεν ξέρω αν σκοπός ή ταβάνι των Until Rain είναι να ανταγωνιστούν τα progressive μεγαθήρια. Αυτό που ξέρω και προσωπικά με κερδίζει είναι ότι αυτό το γκρουπ διαρκώς εξελίσσεται και αλλάζει, ακούγοντας προφανώς μόνο την φωνή της δικής τους ωρίμανσης. Το "Season V" είναι άνετα η καλύτερη και μεστότερη δουλειά τους ως τώρα αλλά αυτό μοιάζει δευτερεύον: Μεγαλύτερη αξία έχει η αίσθηση της εμπιστοσύνης που σου δημιουργούν ότι θα βγάλουν ακόμα καλύτερα άλμπουμ κι ότι θα αλλάξουν/μετεξελιχθούν όσο και όπως χρειαστεί, ελεύθερα και με γνώμονα μόνο την δική τους δημιουργικότητα. Αυτή η αίσθηση είναι που κάνει μια μπάντα πραγματικά καλή κι ας μην πέφτουν πάνω της τα λαμπερά φώτα. Αν μετράς κι εσύ τον εαυτό σου για σκεπτόμενο ακροατή, φέρσου ανάλογα: παράτησε τα διάφορα prog hypes και δώσε στους Until Rain την ευκαιρία να σε μπάσουν στον βροχερό τους κόσμο.

  • SHARE
  • TWEET