Unearth

Το "The March" του 2008 ήταν ένα αρκετά καλό άλμπουμ, που διατήρησε με χαρακτηριστική ευκολία το όνομα των Unearth στην πρώτη κατηγορία της metalcore σκηνής. Ωστόσο, παρέκκλινε σημαντικά από το ύφος των τριών πρώτων δίσκων, αφού εστίαζε σε μία νοοτροπία «γηπεδικού metal», τρόπον τινά. Τρία χρόνια αργότερα, οι Αμερικανοί επιστρέφουν με το "Darkness In The Light" και η πρόθεσή τους να βγάλουν ένα δεύτερο "The Oncoming Storm" είναι ολοφάνερη.

Η μπάντα επαναφέρει στην πρώτη γραμμή τα μεγάλα της όπλα, που δεν είναι άλλα από τις φρενήρεις ταχύτητες, τα βαρβάτα breakdown και την αδιάκοπη γκαρίλα του Trevor Phipps. Παράλληλα, η έμφαση δίνεται ξανά στη μελωδία, με τρόπο όμως που δεν αφαιρεί στο ελάχιστο τον τσαμπουκά των κομματιών. Τα καθαρά φωνητικά κάνουν κι αυτά την επάνοδό τους μετά από εφτά χρόνια, με τον κιθαρίστα Ken Susi να συνεισφέρει σχεδόν στα μισά από τα έντεκα τραγούδια, δηλαδή περισσότερο από ποτέ.

Η σχεδόν μόνιμη συνεργασία των Αμερικανών με τον Adam Dutkiewicz στη θέση του παραγωγού (με εξαίρεση το "III: In The Eyes Of Fire", το οποίο είχε αναλάβει ο Terry Date) αποφέρει έναν έντονο Killswitch Engage αέρα στον ήχο τους, κάτι που ισχυροποιείται περαιτέρω από τη συμμετοχή του Justin Foley των τελευταίων, που έχει ηχογραφήσει όλα τα τύμπανα του δίσκου. Μάλιστα, ο Foley εμφανίζεται αρκετά πιο ελεύθερος σε σχέση με την κανονική του μπάντα, με την επίδοσή του ενδεχομένως να ξεχωρίζει ως η πληρέστερη ανάμεσα στη δισκογραφία των Unearth.

Μετά από κάμποσες συνεχόμενες ακροάσεις είναι οφθαλμοφανές ότι το "Darkness In The Light" έχει φτιαχτεί κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του -άλμπουμ ορόσημου για το είδος- "The Oncoming Storm". Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η μπάντα έκατσε και αντέγραψε τον εαυτό της, παρά μόνο ότι κατάφερε να δανειστεί την ενέργεια, τη φρεσκάδα και κυρίως την αμεσότητα που χαρακτήριζε το συγκεκριμένο δίσκο. Εδώ που τα λέμε, υπάρχουν χίλιες δύο μπάντες που ακολουθούν τη συγκεκριμένη οδό (του «γράφουμε τραγούδια που να θυμίζουν τις παλιές μας δόξες») και το φαινόμενο αυξάνεται σε ευθεία αναλογία με την ηλικία της εκάστοτε μπάντας, συνήθως όμως η γραμμή που χωρίζει το κωμικοτραγικό από το αξιοπρεπές είναι εξαιρετικά λεπτή...

Οι Unearth εξαλείφουν την πρώτη περίπτωση, υπερβαίνουν κατά πολύ τη δεύτερη και, εν ολίγοις, κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, συμπυκνώνοντάς το σε 39 υπερκινητικά λεπτά. Όντας πλέον παλιές καραβάνες στο χώρο, και δίχως να προτίθενται σε καμία περίπτωση να αλλάξουν τη ροή της μουσικής, οι Αμερικανοί με την πέμπτη ολοκληρωμένη τους δουλειά πλησιάζουν πολύ κοντά στο πώς πρέπει να ακούγεται το σημερινό metalcore. Ως ενδεικτικότερο για τσεκάρισμα, προτιμήστε το πρώτο single του δίσκου, "Eyes Of Black", που τυγχάνει να είναι και ένα απ' τα βαρύτερά του.