Umphrey's McGee

The London Sessions (A Day At Abbey Road Studios)

Nothing Too Fancy (2015)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 18/03/2015
Συνθετικά δεν γινόμαστε σοφότεροι, η μουσική εμπειρία που αποτυπώνεται στις ηχογραφήσεις αυτές όμως παραμένει πολύτιμη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι δυνατόν μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο οι Umphrey's McGee να τολμάνε να εκθέσουν νέα δουλειά τους στη σύγκριση με το καταπληκτικό "Similar Skin"; Και ναι και όχι, είναι η σωστή απάντηση αφού το "London Sessions" παρουσιάζει κυρίως υπάρχον υλικό που όμως δεν είχε αποτυπωθεί ξανά με αυτόν τον τρόπο (ή και ποτέ) στο στούντιο. Πέραν αυτού, βεβαίως, οι Umphrey's McGee δεν έχουν δείξει και δείγματα συγκροτήματος που παίζει με marketing-ίστικους κανόνες οπότε τα πάντα ήταν πιθανά έτσι κι αλλιώς.

Η ιστορία πίσω από το "London Sessions" αποτυπώνεται πλήρως στον υπότιτλο του δίσκου όπου και αποκαλύπτεται πως ό,τι θα ακούσουμε ηχογραφήθηκε μέσα σε μία μέρα στα φημισμένα Abbey Road στούντιο του Λονδίνου. Υπό αυτή την έννοια δεν είναι μάλλον τυχαίο ότι κατά κύριο λόγο επέλεξαν τραγούδια με τα οποία ήταν ήδη απολύτως εξοικειωμένοι. Αυτό σημαίνει δύο τραγούδια από το "Similar Skin", άλλα τόσα από παλιότερους δίσκους τους, περισσότερα αγαπημένα τραγούδια που μέχρι τώρα παιζόντουσαν μόνο στις συναυλίες τους (και συχνά αποτελούσαν και την κορύφωσή τους) όπως και μία διασκευή. Το γεγονός ότι κάποια από αυτά ηχογραφήθηκαν «με την πρώτη» δεν είναι παράξενο δεδομένης της τεχνικής αρτιότητας του συγκροτήματος αλλά και της γνώσης του υλικού. Και στο φινάλε δε μας αφορά κιόλας.

Αυτό που σίγουρα μας αφορά είναι ότι εδώ έχουμε μία συγκέντρωση τραγουδιών που εντυπωσιάζει και πάλι. Ειδικά τραγούδια όπως το, κατά τον τίτλο του, σκληρότερο "Rocker Part 2" και το κατάγομαι-από-τους-Grateful-Dead "Glory" που τα είχαν ακούσει μόνο όσοι είχαν την τύχη να δουν συναυλία τους ή κάποιοι φανατικοί που κυνηγούν τις ζωντανές ηχογραφήσεις τους, είναι χάρμα ώτων. Στο ίδιο ύψος το εντελώς καινούργιο και εντελώς groovy "Bad Friday". Άλλα πάλι όπως το "Plunger" και το "Out Of Order" όχι μόνο αποδεικνύουν το γιατί έχουν παραμείνει σημεία αναφοράς στην καριέρα τους αλλά και αναδεικνύονται  ακόμα περισσότερο μέσα από τη νέα οπτική με την οποία τα αντιλαμβάνονται πλέον ενώ φυσικά δένουν όπως μόνο αυτοί μπορούν την prog με την jam σκηνή.

Οι ακουστικές εκτελέσεις των δύο τραγουδιών, ωραίες όσο κι αν είναι δεν μπορώ να πω ότι είναι λόγος από μόνες τους να αποκτήσει κανείς τον δίσκο, μόνο υπό την οπτική βέβαια ότι έχει ήδη το "Similar Skin". Όπως και το εντυπωσιακά καλόγουστο, κατά βάση funk / disco τραγούδι "Comma Later" που όμως σε συνδυασμό με το αμέσως επόμενο και σαφώς βαρύτερο jazz-prog-jam και δεν συμμαζεύεται "Eat" αποτελούν ένα απρόσμενα ελκυστικό ζευγάρι. Όσο για τη διασκευή, οι Umphrey's McGee έκαναν το διπλά προφανές, να ερμηνεύσουν τραγούδι από το "Abbey Road" των Beatles και μάλιστα το "I Want You (She's So Heavy)" που δε χρειαζόταν καν να το ακούσετε για να είσαστε σίγουροι πόσο πολύ τους ταιριάζει αλλά ακούστε το έστω και μόνο για το όργιο των πλήκτρων και της κιθάρας ειδικά στο φινάλε.

Παρότι εκ πρώτοις η κυκλοφορία αυτή μοιάζει να απευθύνεται κυρίως στους οπαδούς τους, τελικά το αποτέλεσμα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Είναι μία απόδειξη της εξαιρετικής φόρμας στην οποία φαίνεται να βρίσκεται το συγκρότημα. Κι αν ακόμα συνθετικά δε γινόμαστε ιδιαιτέρως σοφότεροι από το "London Session", η μουσική εμπειρία που αποτυπώνεται στις ηχογραφήσεις αυτές παραμένει πολύτιμη για κάθε μουσικόφιλο που επιθυμεί την ηχητική περιπέτεια.
  • SHARE
  • TWEET