UFO

Αισίως στο τέταρτο άλμπουμ τους με τον, όχι-πια-νέο κιθαρίστα τους, Vinnie Moore, οι U.F.O. μετράνε μία απώλεια, ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ τους. Ο έτερος διόσκουρος και φορέας του ονόματος των U.F.O., Pete Way, ξεκουράζει το κουρασμένο του κορμί καθώς υποφέρει από μία (γκουχ γκουχ) ασθένεια που επηρεάζει το συκώτι του. Με τη συμπλήρωση όμως του Andy Parker στα τύμπανα και του Paul Raymond σε κιθάρα και πλήκτρα, δίπλα στον πάντοτε παρόντα Phil Mogg, έχουμε σημαντικό μέρος της κλασικής σύνθεσης που κατάφερε να κυκλοφορήσει μία από τις σημαντικότερες αλληλουχίες εξαιρετικών άλμπουμ στο κλασικό hard rock.

Όπως έχει ήδη αποδείξει στα προηγούμενα άλμπουμ τους ο Vinnie Moore, που είναι και σε μεγάλο ποσοστό υπεύθυνος για το μουσικό μέρος τους, παρότι η δεξιοτεχνία του είναι δεδομένη, προσπαθεί και καταφέρνει να τη θέσει στην υπηρεσία του συνόλου, αποφεύγοντας βαρετές επιδείξεις και εστιαζόμενος κυρίως στη παραγωγή δυναμικών riff και λυρικών σόλο. Ακριβώς ότι επιτάσσει δηλαδή η μεγάλη παράδοση του συγκροτήματος. Αν και το να περιμένουμε ένα νέο "Lights Out" είναι σαφώς ουτοπικό, σίγουρα τα καταφέρνει μια χαρά αποπνέοντας φρεσκάδα και όρεξη στα καθήκοντά του αυτά. Έτσι, μουσικά, τα τραγούδια είναι γεμάτα ενδιαφέροντα περάσματα κυρίως από την κιθάρα του αλλά και με τη διακριτική ένδυση από τα πλήκτρα του Raymond όπου αυτό είναι απαραίτητο.

Αν λοιπόν από αυτήν την πλευρά μένουμε σίγουρα όχι ενθουσιασμένοι αλλά σαφώς ικανοποιημένοι, απομένει η ερμηνεία του Mogg να δώσει το κάτι παραπάνω. Δεν το κάνει ακριβώς αλλά δε σε αφήνει και να το καταλάβεις. Η εμπειρία του τραγουδιστή είναι τέτοια που έχει καταφέρει να καλύψει με το καλύτερο δυνατό τρόπο τις αδυναμίες της φωνής του. Χωρίς να μπορεί να έχει πλέον τη διάρκεια που απαιτεί η μελωδία όπως έχει σχεδιαστεί επί χάρτου, αναγκάζεται να τραγουδάει πολύ πιο bluesy, στακάτα και κοφτά, δημιουργώντας πολύ μικρές ασυνέχειες που σχεδόν δεν θα προσέξει ο αφηρημένος ακροατής. Στο τέλος της ακρόασης, όμως, η αίσθηση της έλλειψης κάνει την εμφάνισή της και προσεκτικότερη μελέτη αποδεικνύει ότι είναι ο frontman αυτός που τελικά δεν μπορεί να απογειώσει τα τραγούδια. Να αντικατασταθεί; Σαφώς και όχι, αφού τότε δε θα μιλάμε πια για U.F.O. και σε κάθε περίπτωση η χροιά της φωνής του είναι αρκετή να μας συνδέσει με τα πιο ευχάριστα συναισθήματα.

Κάνοντας το άθροισμα, μία αξιοπρεπής συνθετική έμπνευση και μία έξυπνη ερμηνεία είναι ικανές να διατηρήσουν το όνομα των U.F.O. στα επίπεδα που του αρμόζει και να παράγουν ένα δεμένο, ομοιγενές σύνολο και μερικές στιγμές στις οποίες με χαρά θα επιστρέφουμε, όπως τα "Wonderland", "Year Of The Gun", "Burn Your House Down" και "Waving Goodbye".