Twin Atlantic

Αχ, Σκωτία. Πώς γίνεται ό,τι και να βγάλεις μουσικά να μου αρέσει; Οι ροκομουζικάντηδές σου είναι ικανοί να με οδηγήσουν στην τρέλα, το κατάφεραν μια φορά οι Biffy Clyro και τώρα βρίσκομα στα πρόθυρα άλλης μιας παράκρουσης. Twin Atlantic και "Free", λοιπόν. Δίσκος ντεμπούτο; Έλα ντε. Ντεμπούτο λέει. Και το εξαιρετικό επίσης "Vivarium" των 8 κομματιών του 2009 τι ήταν; Ποιός ξέρει, αλλά άμα θέλουν να το λένε ντεμπούτο, ας το λένε ντεμπούτο, δεν παύει να είναι ένα μικρό αριστούργημα.

Κρατάμε ένα μεγάλο κρατούμενο. Τη γλασκωβίτικη προφορά. Άλλοι τη σιχαίνονται, άλλοι τη γουστάρουν, πολλοί μάλιστα τη φοβούνται, εγώ τη λατρεύω. Οι Twin Atlantic είναι όλοι βέροι Γλασκωβίτες, και ο μπροστάρης, ο McTrusty, έχει ίσως την πιο βαριά προφορά που έχω ακούσει σε τραγούδι, μετά από τους Proclaimers. Είναι όμως αυτό που δίνει ένα πολύ ιδιαίτερο στίγμα στη μπάντα, πράγμα που τους καθιστά εξαρχής τουλάχιστον ενδιαφέροντες.

Ανοίγουμε με το "Edit Me", ένα δυνατό riff μας παίρνει εξαρχής από τα μούτρα, καθώς η lead κιθάρα παίζει μαεστρικά με την πεταλιέρα της. Πιο μελωδικοί από ποτέ, το κομμάτι είναι ένα καλό δείγμα για το τι πραγματεύεται ο δίσκος. Ξεσηκωτικά κομμάτια, με μεγάλα refrain, μπόλικο σκωτσέζικο τσαμπουκά και την απαραίτητη γκρίζα μιζέρια που τον συνοδεύει συνήθως.

"Yes I Was Drunk", η ανατριχιαστική αφήγηση της ιστορίας ενός νεαρού που σε κατάσταση μέθης ρίχνει το αμάξι του από ένα γκρεμό, με αυτόν μέσα, "The Ghost Of Eddie", ένα grungeοειδές έπος, με το δυνατότερο refrain του δίσκου, για το οποίο θα ήμουν άδικος αν δε μίλαγα για Biffy επιρροές, αλλά ok, "Serious Underground Dance Vibes", instrumental κομμάτι που κάποιος θα μπορούσε να πει πως αγγίζει τα υποθετικά όρια του υποθετικού όρου «post-rock» και φλερτάρει με space ήχους ομοίους με τους αδικοχαμένους Oceansize. Απ' όλα έχει ο μπαξές. Και τι μπαξές. Πανέμορφος.

Η μαγεία όμως κρύβεται αλλού, στο "Crash Land" και το ομώνυμο "Free". Το πρώτο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ακουστική αποτύπωση συναισθημάτων. Είναι τόσο απλό, αλλά καταφέρνει και σε πλημμυρίζει, καταλήγοντας να σε καταβάλλει και τελικώς να σε εκμηδενίζει. Το τσέλο δε βοηθά καθόλου την κατάσταση, πίστεψε με. Αντιθέτως, το "Free" είναι το feel good κομμάτι του δίσκου και η προσωπική μου αδυναμία. Κάνει ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος και απλά το κομμάτι σου δίνει μία διέξοδο, τόσο με το δυναμισμό του, αλλά περισσότερο με εκείνον τον τσαμπουκά που έλεγα προηγουμένως.

Η μπάντα έχει τα φόντα να κάνει πολλά πράγματα. Οι συνθέσεις τους είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, κυρίως λόγω της παρουσίας του Barry McKenna, ο οποίος έχει εξαιρετικές μουσικές περγαμηνές, παράτησε και θέση στη φιλαρμονική της Σκωτίας για χάρη της μπάντας, και γενικά είναι τεράστιο ατού του σχήματος, παίζοντας πιάνο, κιθάρα και τσέλο. Στιχουργικά δεν έχουν κάτι που να εντυπωσιάζει, πέρα από μία κυκλοθυμία που είναι διάχυτη σε όλο το δίσκο και κάνει εμφανείς ακραίες παρουσίες εδώ κι εκεί.

Ο δίσκος μετράει ήδη δεκάδες επαναλήψεις στο στερεοφωνικό μου και δεν προβλέπεται να φύγει τώρα κοντά από τη λίστα των αγαπημένων μου. Αψεγάδιαστη συλλογή μοντέρνων rock κομματιών, με τη σφραγίδα ποιότητας της Σκωτίας. Σπεύσατε.