Twilight Of The Gods

Θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ περήφανος σε μάτια και μυαλό για να μην καταλάβει τι απασχολεί μουσικά τους Twilight Of The Gods, χωρίς να έχει ακούσει ούτε νότα από τον δίσκο. Πόσο μάλλον δε, όταν η καινούργια ευρωπαϊκή παρέα του Alan Averill διασκεύαζε Bathory προτού αποφασίσει να πετάξει τα δεκανίκια του Quorthon και να συνθέσει τη δική της άποψη για το τι εστί epic metal. Όντας εκ προοιμίου απελευθερωμένοι από το άγχος της μουσικής κατεύθυνσης και της στιχουργικής θεματολογίας, το μόνο ζητούμενο που μας απέμενε ήταν η ποιότητα του "Fire On The Mountain" και η ανάγκη ύπαρξής του.

Καλώς το, γιατί τέτοιες κινήσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες ειδικά όταν προέρχονται από αγαπημένους καλλιτέχνες. Θα μείνεις; Προφανώς και θες, φυσικά και δεν έχω διάθεση να σε διώξω, οπότε το θέμα είναι πού θα σε βολέψω. Κάπου που να μην πιάνεις χώρο ή κάπου που να φαίνεσαι φάτσα κάρτα; Η θεωρία των δύο άκρων, τώρα και στην μουσική; Όχι ρε, κάνε τις βόλτες σου και άραξε όπου θες, ακόμα και δίπλα στους Dread Sovereign. Με τέτοιο μπάσιμο ("Destiny Forged In Blood" & "Children Of Cain") που να παραπέμπει σε Primordial δομή, την hold your horses δηλαδή προετοιμασία του εδάφους για τα φωνητικά, το "Fire On The Mountain" ξεκινάει αναμενόμενα όμορφα.

Και κάπου εκεί μετά μπαίνει το ομότιτλο άσμα: Η δεύτερη πολιορκία της Βιέννης περί το καλοκαίρι του 1683 από τους Οθωμανούς είναι από μόνη της ένα τεράστιο κεφάλαιο στην μετέπειτα εξέλιξη της Ευρώπης που γνωρίζουμε τα τελευταία εκατοντάδες χρόνια και η μουσική επένδυση περνάει (καλώς) σε δεύτερη μοίρα, διδάσκοντας λίγη από ιστορία μέσω του τσιγκλίσματος στην παρένθεση του τίτλου. Αν το πάρεις όμως καθαρά μουσικά, θα αναγνωρίσεις το κιθαριστικό ταλέντο του black metal διδύμου και θα το ευτυχολογήσεις στις όποιες στιγμές συνθετικής αδυναμίας της μπάντας.

Ξέροντας ποιός είναι ο δυνατός κρίκος των Twilight Of The Gods, ψάχνεις να ακούσεις την ευχάριστη έκπληξη που δεν είχες υπολογίσει, την βρίσκεις και αναζητάς περισσότερη ποσότητα. Το Maiden-ικό υπόβαθρο της Δαμόκλειας Σπάθης, ακολουθείται από το βαρετό του θανατά "The End Of History" μέχρι την ώρα που το minimal solo της κιθάρας σου δημιουργεί άθελά του (;) ένα post epic metal σενάριο χωρίς συνέχεια. Ασ' το ρε διάολε να συνεχίσει και μην ανοίγεις την cliché ομπρέλα του καθαρόαιμου heavy metal. Άσε το να χτίσει για κανά δεκάλεπτο και να συνδεθεί χωρίς διακοπή με το "At Dawn We Ride" και το επικότερο του Conan riff-o-solo του. Άσε τους να πάρουν τα πανιά τους αέρα κι εδώ είμαστε να θυσιάσουμε καμιά βλαμμένη κόρη προκειμένου να φυσήξει ο Ούριος σε περίπτωση που δεν...