Trioscapes

Separate Realities

Metal Blade (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 07/05/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η λέξη τρίο πάντα δημιουργεί καλούς συνειρμούς...

...Όχι σαχλέ, δεν εννοώ αυτό που σκέφτεσαι. Εγώ τους Rush σκέφτηκα κι ένα σωρό άλλα κορυφαία μουσικά τρίο, που έχουν τη δική τους παράδοση στα ευρύτερα πλαίσια της rock μουσικής. Όπως, λοιπόν, προδίδει και το όνομα των Trioscapes πρόκειται για ένα ακόμα τρίο. Η ιδιαιτερότητά τους είναι πως αποτελούνται από drums, μπάσο και σαξόφωνο / φλάουτο. Σωστά, λείπει η κιθάρα. Και εγώ προβληματίστηκα αρχικά, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους.

Που λέτε, ο μπασίστας των γνωστών και μη εξαιρετέων progressive metallers Between The Buried And Me, Dan Briggs, επικοινώνησε με τον σαξοφωνίστα / φλαουτίστα Walter Fancourt και τον drummer Matt Lynch για να δημιουργήσουν μια νέα εκδοχή του κλασσικού "Celestial Terrestial Commuters" των Mahavishnu Orchestra. Μετά αποφάσισαν να δώσουν μία και μοναδική συναυλία, η οποία τους οδήγησε να γράψουν ένα τραγούδι κι από εκεί κατέληξαν να έχουν ένα ολόκληρο άλμπουμ στα χέρια τους.

Δεν είμαι μουσικός και δεν μπορώ να σας πω πολλά πράγματα. Αδυνατώ. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι πως, ακούγοντας το "Separate Realities", νιώθω τις ίδιες εγκεφαλικές εκρήξεις που λάμβαναν χώρα στο κεφάλι μου τις πρώτες φορές που άκουγα τους δίσκους των Liquid Tension Experiment. Δεν μπορώ επίσης να ορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που παίζουν, μόνο που ξέρω πως δεν υπάρχει μέτρο, ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά. Πρέπει να το λένε fusion, progressive rock, jazz, παράνοια, μαγεία ή κι εγώ δεν ξέρω που θα το κατέτασσε κάποιος πιο ειδικός στο χώρο, καθώς εγώ είμαι απλά περιστασιακός φίλος που καμιά φορά κολλάει με τέτοια ακούσματα. Και εδώ κόλλησα για τα καλά.

Όπως είναι φυσιολογικό, στα λίγα ακούσματά μου τέτοιου είδους η κιθάρα αποτελεί βασικό και αναπόσπαστο στοιχείο, όμως ομολογώ πως δεν μου λείπει καθόλου στις έξι συνθέσεις και τα 40 λεπτά διάρκειας του δίσκου. Απαράμιλλη τεχνική, εμπνευσμένες φράσεις και ρυθμοί βγαλμένοι από το μυαλό ανθρώπων που έχουν ανάγει την τέχνη του να παίζεις ένα όργανο σε κάτι παραπάνω από απλή ενασχόληση ή σπουδή. Ο δίσκος περιέχει στοιχεία ιδιοφυούς μουσικής.

Δεν είναι για όλους και δεν είναι για όλες τις ώρες, ενώ πραγματική εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως κυκλοφορεί υπό τη σκέπη μιας εταιρείας όπως η Metal Blade. Για όσους όμως προσκυνούν την μοναδικότητα του Zappa, για όσους οι Spastic Ink είναι ευλογία (και κατάρα), για όσους οι τεχνικές εξάρσεις είναι η πεμπτουσία του δαιδαλώδους progressive rock/metal, οι Trioscapes είναι εγγυημένη απόλαυση. Οι δε φιλόδοξοι μουσικοί -ειδικά μπασίστες και drummer- κάτι μου λέει πως ή που θα ξεκουτιάνουν ή που θα σιχτιρίσουν.

Επιμέρους αναλύσεις τραγουδιών δεν θεωρώ πως έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία, ενώ δεν είναι δίσκος που κρίνεται εύκολα και συμβατικά. Αναρωτιέμαι ακούγοντάς το, τι εκρηκτικό μίγμα θα δημιουργούταν αν τύχαινε και συνέπιπτε ο δρόμος τους με τον Mattias IA Eklundh και κάτι μου λέει πως ο προ δεκαετίας (και βάλε) Portnoy αν άκουγε του "Separate Realities" θα έτρωγε τα μουστάκια του που δεν συμμετέχει σε αυτό το δίσκο.

Σύμφωνα με τον Charlie Sheen χρειάζονται τουλάχιστον έξι για να θεωρηθεί όργιο. Δεν τον αμφισβητώ, αλλά εδώ έχουμε ένα τρίο... σκέτο όργιο.
  • SHARE
  • TWEET