Torche

Αυτό που ξεχώριζε πάντα τους Torche, από άλλες sludge metal μπάντες, ήταν η διάθεση τους, ο περισσότερο εύπεπτος ήχος τους, τα pop φωνητικά τους και η ταχύτητα τους. Ο ήχος τους ήταν πάντα εναλλακτικός και κέρδιζε φίλους από διάφορα μουσικά ρεύματα. Μπορεί να μην πλησιάζει την σκληράδα των Eyehategod ή να μην έχει την μοναδικότητα των Melvins, αλλά καταφέρνει να παίξει στα ίδια δύσκολα λημέρια των Baroness και των Mastodon (παλιών και νέων), με περισσότερη μαγκιά, πίστη στις ρίζες, σκόνη στα έγχορδα και αποφυγή μόστρας.

Στην φετινή τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, η ταχύτητα πάει περίπατο. Ευτυχώς δύο συνθέσεις τους, "Loose Men" και "Undone", κρατάνε αλητεία και επιταχύνουν όμορφα. Κατά βάση ο δίσκος έχει χαμηλώσει, αλλά αυτά τα μικρά σε διάρκεια κομμάτια έχουν εκπληκτικά τύμπανα σε γρήγορο ρυθμό και γαργαλιστική μυρωδιά μεταξύ stoner και punk. Το επόμενό τους, "Blasted", ταιριάζει απόλυτα με τον ρυθμό, αλλά επαναπροσδιορίζει με τα κάργα ενθουσιαστικά του riffs την μουσική των Torche όπως ήταν παλιά.

Αφού είπα παλιά, να το πάρω από την αρχή. Μια αρχή με το "Annihilation Affair" που είναι σαν να βγήκε από πολύ παλιά. Από το 2005 και βγάλε. Από τον πρώτο δίσκο τους. Με μια πλέον μοντέρνα και καλύτερη αισθητική και αισθητά καλύτερη παραγωγή. Για μένα, αυτό το ξεκίνημα είναι εκπληκτικό. Βαραίνει ασήκωτα και παραφουσκώνει τον θόρυβο. Κάπου μετά την μέση ένα διαφορετικό noise metal χαϊδεύει τα αυτιά μου. Τρομερός θόρυβος, καταπληκτικές ιδέες και ένα κλείσιμο άκρως εντυπωσιακό. Εδώ αναγκαστικά θα πηδήξω προς το τέλος του άλμπουμ, καθώς το "Barrier Hammer", στο ίδιο ύφος και σε ίδια θορυβώδη και εντελώς πρωτόγνωρη για Torche κομμάτι μπασογραμμή, πλησιάζει στο κλείσιμο του δίσκου όπως ακριβώς άνοιξε, με σαπίλα και τεράστιο θόρυβο από τα παλιά. Για να συνεχίσω από εκεί που έμεινα, το τελευταίο και ομώνυμο του δίσκου κομμάτι καραγουστάρει και εξηγεί απόλυτα γιατί ο Steve Brooks είναι το ήμισυ (του παντός) της μπάντας και γιατί οι κιθάρες του και κυρίως τα φωνητικά του έχουν κάνει αυτό το συγκρότημα τόσο ξεχωριστό. Πρόσεξε, δεν εξυμνώ τις φωνητικές του ικανότητες (τίγκα στα εφέ είναι), απλά προσπαθώ να αποτυπώσω το πώς ένα ύφος και μια ιδέα μπορούν να κάνουν την διαφορά σε ένα ολόκληρο είδος. Αυτό το είδος που οι Torche κατάφεραν να το κάνουν αισθητά πιο χαρούμενο, πιο χοροπηδηχτό και εκρηκτικά θετικό.

Παρότι, όπως έγραψα παραπάνω, χαμήλωσαν ρυθμούς και ταχύτητες και παρουσιάζουν και λίγο πιο υπνωτιστικές συνθέσεις (λίγο είπαμε, δεν το γύρισαν και στο doom), δεν μπορούν να μην σε κάνουν να κοπανηθείς και να χορέψεις με νιάτο και χαμόγελο. Έτσι το "Bishop In Arms" σκαρφαλώνει εναλλακτικά, σε κάνει να νομίζεις ότι ακούς Jane's Addiction και σε βάζει με γουρλωμένα μάτια στο επόμενο "Minions", το οποίο εντελώς διαφορετικό, μεταμοντέρνο και αργόσυρτο, σε χαλαρώνει και σε ρίχνει ευχάριστα. Αφού περάσουμε την γρήγορη τριάδα που ανέφερα παραπάνω, τα "No Servants" και "Believe It" που ακολουθούν επιστρέφουν στο σάπιο metal και πωρώνουν με το ενδιαφέρον συνθετικό τους χτίσιμο και την όμορφη θορυβώδη προσέγγισή τους. Αν και καθόλου εκρηκτικά, μοιάζουν αρκετά ελπιδοφόρα και συνάδουν τα μάλα στον επαναπροσδιορισμό της μπάντας σε λημέρια που είχε ψιλοξεχάσει.

Αυτός ο δίσκος θα κάνει εντύπωση. Από άποψη παραγωγής και ήχου κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Οι συνθέσεις δείχνουν μεγάλη ποικιλία και η μπάντα δείχνει ότι βρίσκεται σε εξαιρετικά ενδιαφέρον σημείο της καριέρας της. Είναι σίγουρα μια επανεκκίνηση η οποία παραδόξως καταφέρνει να ανεβάσει τους Torche εκεί που τους αξίζει. Στην κορυφή.