Tomahawk

Όλοι γνωρίζουμε πως όταν αναφέρεται το όνομα του Mike Patton σε μία επερχόμενη κυκλοφορία, πραγματικά δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Ο άνθρωπος έχει συνεργαστεί με τους πάντες: Οι The Dillinger Escape Plan, John Zorn, Dave Lombardo, Buzz Osborne, Trevor Dunn, και Kaada είναι μόνο ορισμένα ονόματα απ' τη λίστα των παλαιών / νυν συνεργατών του. Τουλάχιστον τρία από τα γκρουπ στα οποία έχει συμβάλλει έχουν τιμηθεί και εκθειαστεί δεόντως στο παρελθόν από το ευρύ και μη κοινό (Faith No More, Mr. Bungle, Fantomas). Θα έλεγα πως του ταιριάζει γάντι η ταμπέλα «restless and wild». Αν και είναι ατάκα των '80s, κολλάει άψογα στην περίπτωσή του.

Παρόλα αυτά, δεν περίμενα να με ξαφνιάσει τόσο η νέα δουλειά των Tomahawk. Βασικά περίμενα κάτι πιο βατό για τον μέσο rock / metal ακροατή. Θεωρώ δεδομένο το ότι ασχολήθηκαν σε αξιοσημείωτο βαθμό με την ινδιάνικη κουλτούρα, καθώς θα βρείτε στο δίσκο ως επί το πλείστον αναφορές στη μουσική των «γνήσιων» Αμερικανών ιθαγενών. Οι Tomahawk βασίστηκαν πάνω σε συνθέσεις ανάλογων τραγουδιών που χρονολογείται ότι γράφτηκαν στα τέλη του 19ου / αρχές του 20ου αιώνα. Οι tribal ρυθμοί δίνουν έναν τελετουργικό χαρακτήρα στο όλο αποτέλεσμα και ο άλλοτε υπνωτικός και άλλοτε «πρωτόγονος» Mike κυριολεκτικά οργιάζει με τη βοήθεια των Duane Denison (ex-Jesus Lizard) και John Stanier (Battles, Ex-Helmet) οι οποίοι έχουν μετατρέψει τα όργανά τους σε «χρονομηχανές»!

Το βασικό στοιχείο-κλειδί στο ύφος όμως δεν είναι τόσο η συνεισφορά του Mike, όσο η κιθάρα του Duane που ακούγεται σαν παραδοσιακό όργανο, με μουσικά θέματα και παίξιμο ανάλογου στυλ, ώστε το εγχείρημα να θεωρηθεί επιτυχές. Ναι, όλοι συμβάλλουν στην τελική μορφή, αλλά αν είναι ένας άνθρωπος στον οποίο πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα, αυτός είναι ο Duane, ο οποίος προσάρμοσε το παίξιμό του στα ιδανικά standards.

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του "Anonymous" είναι το ότι φαινομενικά μοιάζει απλό αλλά και περίεργο σε δομές. Εγώ πάλι πιστεύω πως το αποτέλεσμα είναι αρκετά «δεμένο» και πλήρες. Η ευκολία με την οποία «πάντρεψαν» τις παραδοσιακού τύπου αναφορές με τις απαραίτητες σύγχρονες πινελιές είναι πρωτοφανής και αυτή ακριβώς η συνοχή στο κλίμα του δίσκου είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Βασικά όχι μόνο στο ύφος, αλλά και μεταξύ των κομματιών υπάρχει τέτοια συνοχή που δε μπορείς να παραλείψεις κάποιο κατά την ακρόαση. Όταν αντιληφθείς τη μαγεία που κρύβουν οι μελωδίες του, δε σου πάει η καρδιά να κάνεις skip. Είναι κάτι σαν ένα soundtrack για εικόνες που πηγάζουν απ' τη φαντασία.

Σίγουρα το "Anonymous" δεν απευθύνεται στο rock / metal ακροατήριο. Δεν είναι αυτός ο στόχος του. Αν ήθελαν να βγάλουν έναν easy-listening δίσκο πιστεύω θα το είχαν κάνει. Απευθύνεται σε ανθρώπους που δε φοβούνται να δοκιμάσουν κάτι ενδιαφέρον αλλά και συνάμα πολύ διαφορετικό. Το «ιδιαίτερο» στυλ του προορίζεται αποκλειστικά για «χαλαρές» καταστάσεις, κάτι που πρέπει να έχει κανείς κατά νου πριν το ακούσει. Αν και θα διχάσει το κοινό, πιστεύω ότι για αυτό που είναι, αξίζει και με το παραπάνω.

Όπως προανέφερα, δεν περίμενα κάτι τέτοιο από τους Tomahawk. Δεν περίμενα όμως επίσης να μου αρέσει σε τέτοιο βαθμό. Ο Mike και η παρέα του έκαναν για άλλη μία φορά το θαύμα τους παραδίδοντας στο cd player μας αυτό που αποκαλούμε ως «love it or hate it». Οι γνωστοί / άγνωστοι οπαδοί του Mike ας σπεύσουν, μιας και είχε πολύ καιρό να βγάλει τόσο ενδιαφέρουσα δουλειά. Οι υπόλοιποι καλύτερα να προχωρήσουν διστακτικά επειδή θα τους φανεί πολύ «ξένο» σαν άκουσμα. Εγώ πάλι σταματάω να σκέφτομαι, πατάω ξανά το play στο στερεοφωνικό και σβήνω τα φώτα. Καληνύχτα σας...