Tom Waits

Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς ότι πάνε επτά χρόνια από την τελευταία δουλειά του Tom Waits με νέο υλικό. Και αυτό όχι μόνο επειδή τα άλμπουμ του έβρισκαν συχνά πυκνά τη θέση τους στο στερεοφωνικό μας, αλλά και γιατί μία η χορταστική συλλογή "Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards", μία το live "Glitter & Doom" κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον μας και ικανοποιημένη την ανάγκη μας.

Όπως κάθε νέα συνεισφορά του Waits στο μουσικό πολιτισμό, έτσι και το "Bad As Me" είναι δίσκος που δημιουργεί μόνος του τις συνθήκες για να τον ακούσεις. Πλάθει το περιβάλλον και δεν περιμένει από τον ακροατή να μπει στον κόσμο του, παρά τον πιάνει γλυκά από τη μέση και τον παρασύρει σε μία δίνη ήχων, μουσικών και ιστοριών. Μάστορας των ενορχηστρώσεων ως είναι ο Tom Waits, δημιουργεί μαξιμαλιστικά ηχητικά τοπία, που όμως (μάγια ή ικανότητα άραγε;) δεν ακούγονται ποτέ υπερβολικά ή εξεζητημένα. Το κάθε όργανο έχει τη θέση του και η ξερή παραγωγή καταφέρνει ταυτόχρονα να τα απομονώνει και να τα συνδέει σε ένα ιδιαίτερο wall of sound, που πλέον του έχει καταχωρηθεί ως ο trade mark ήχος του. Με ιδιαίτερη ικανοποίηση, δε, παρατηρούμε την εκ νέου συνεργασία με τον βασικότατο για την επίτευξη των παραπάνω Marc Ribot, ενώ η λίστα των καλεσμένων περιλαμβάνει από τον Keith Richards μέχρι τον Flea και από τον Les Claypol μέχρι τον Charlie Musselwhite (με καταλυτική συνεισφορά στη φυσαρμόνικα όπου συμμετέχει). Άπαντες μουσικοί με προσωπικότητα, αλλά και όλοι τους απλά μέλη του ζωντανού οργανισμού που είναι η αυτόφωτη και ανεξάρτητη προσώπων μουσική του Waits.

Κι αν στον Waits πιστώνεται το γεγονός ότι συνεχώς εξελισσόταν, αυτή τη φορά ήρθε η ώρα να του δοθούν τα εύσημα για τον τρόπο που, χωρίς να σταματήσει τη μεγάλη πορεία προς τα μπροστά, ρίχνει μια ματιά προς το παρελθόν του για να αναπολήσει. Είναι γεμάτο μουσικές αναφορές στη σχεδόν 40χρονη πορεία του το "Bad As Me". Έχει από την εποχή του "Heartattack & Vine" να παίξει τα blues τόσο καθαρά και απενοχοποιημένα όσο στο "Chicago". Μας ανάγκασε να βγάλουμε το δωδεκάρι ουίσκι από το ντουλάπι και να γυρίσουμε στην εποχή του "Blue Valentine" με το ανατριχιαστικό "Kiss Me" και τη νέα γιορτινή μελαγχολία "New Years Eve". Μας παραπέμπει κάπου στους δίσκους του στην Island με το "Talking At The Same Time" και σε κάποια φανταστική ταινία του Μπενίνι στο "Pay Me".

Αλλά οι καλύτερες στιγμές παραμένουν αυτές που κινούνται στα μονοπάτια που έχει διαμορφώσει τα τελευταία χρόνια. To "Face To The Highway" και το ομώνυμο του δίσκου είναι αυτά που εικάζω ότι μελλοντικά θα συνδέονται με το άλμπουμ αυτό και η ερμηνεία του και στα δύο, για όσους έχουν αγαπήσει τη φωνή του, συγκεντρώνει όλες τις ακροβασίες και ευαισθησίες που επιθυμούν. Κατά πόδας ακολουθεί το "Satisfied" με τη στιχουργική αλλά και μουσική αναφορά στο "Satisfaction" και τους κυρίους Jagger και Richards, με τον τελευταίο, παρεμπιπτόντως, να πετάγεται μια βόλτα για να συνεισφέρει με την κιθάρα του.

Υποκλινόμαστε ταπεινά και πάλι στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου και την αστείρευτη έμπνευσή του. Ενός καλλιτέχνη που η μουσική του (με έμφαση στο «του») δε μπορεί να χαρακτηριστεί ακριβώς σύγχρονη, αλλά ούτε και η λέξη διαχρονική είναι αρκετή. Θα λέγαμε ότι κάθε νέα του κυκλοφορία απλά... βγάζει νόημα. Εξηγεί τον κόσμο. Ευθυγραμμίζει τα άστρα. Καλώς ήρθατε στην καλύτερη κυκλοφορία του μέχρι την επόμενη.