Tom Petty & The Heartbreakers

Στην ταινία "Austin Powers" ο κατάσκοπος-καρικατούρα χάνει το «mojo» του, αυτήν την απροσδιόριστη έννοια που συναντάμε συνήθως στα blues και που στη συγκεκριμένη περίπτωση σήμαινε την ικανότητά του στο κρεβάτι. Αν στην περίπτωση του Tom Petty η ίδια λέξη ερμηνευθεί ως η ικανότητά του στη μουσική τότε θα έπρεπε να ομολογήσουμε ότι το είχε χάσει εδώ και καιρό. Και αντίθετα με τον κινηματογράφο όπου μία γυναίκα λύνει το πρόβλημα, στην περίπτωσή μας μάλλον χρειάστηκε μία βουτιά στο παρελθόν ώστε να ξαναγεννηθεί ο πρωταγωνιστής μας.

Μετά από το απογοητευτικό "The Last DJ" του 2002 ο Tom Petty έδειχνε να έχει πέσει σε ένα συνθετικό τέλμα αλλά και μία έλλειψη κατεύθυνσης, χαμένος κάπου στη μάχη του ενάντια στη μουσική βιομηχανία. Το solo "Highway Companion" τού κέρδισε λίγο χρόνο αλλά χρειάστηκε να ανασύρει το εφηβικό του συγκρότημα, τους Mudcrutch, από τα σκονισμένα σεντούκια του μυαλού του και υπό αυτόν τον τίτλο να κυκλοφορήσει ό,τι πιο φρέσκο είχε παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια. Τα αποτελέσματα της κίνησης αυτής φαίνονται φέτος με τον "κανονικό" δίσκο του που φέρει ξανά το όνομα των Heartbreakers στο εξώφυλλο (περίπτωση Crazy Horse και E-Street Band και αυτοί, εμφανίζονται και εξαφανίζονται στους δίσκους των ηγετών τους κατά βούληση) και τον βρίσκει αναζωογονημένο και εμπνευσμένο.

Τα τραγούδια με τα πιασάρικα riff που μύριζαν Νότο και εφηβεία της δεκαετίας του 80 έχουν περάσει βέβαια και, καθόλου τυχαία, ο Petty στρέφεται περισσότερο προς τα blues με μόνο τη φωνή του σε ορισμένες περιπτώσει να θυμίζει το παρελθόν του. Τα "U.S. 41" που μιλάει με το πνεύμα του Leadbelly, "Taking My Time" που κάνει το ίδιο με τον Muddy Waters και "Let Yourself Go", και τα τρία στρατηγικά τοποθετημένα στη σειρά, είναι τα καλύτερα παραδείγματα.

Φυσικά, καθώς πρώτα σου φεύγει η ψυχή και μετά το χούι, το πνεύμα του Dylan είναι πάντα στο προσκήνιο και αυτό φαίνεται διάσπαρτα στο άλμπουμ ή σε τραγούδια όπως το "Running Man's Bible". Δε λείπουν τέλος και οι κλασικές Heartbreakers στιγμές όπως το "First Flash Of Freedom"και "Something Good Coming" που παραμένουν ελκυστικές όπως πάντα.

Τα τραγούδια, όμως, που ξεχωρίζουν και πιθανόν να σηκώσουν στις πλάτες τους εμπορικά όλο το άλμπουμ είναι αυτά στα οποία το συγκρότημα παίζει τα ρέστα του και τρέχει σαν αφηνιασμένο άλογο που για καιρό το συγκρατούσαν από τα χαλινάρια. Εκεί δηλαδή που οι κιθάρες των Petty και Campbell ξαναβρίσκουν τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση και φαντασία. Δε χρειάζεται δεύτερο άκουσμα για να καταλάβει κάποιος ότι τo Ζεπελινικό "I Should Have Known It" και το κυριευμένο από τη φυσαρμόνικα "Jefferson Jericho Blues" διεκδικούν θέση σε κάποιο μελλοντικό "Best Of" ενώ το "Good Enough" είναι κάτι παραπάνω από αυτό που λέει ο τίτλος του.

Σχεδόν ό,τι δοκιμάζει στο δίσκο αυτό πετυχαίνει. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που του συγχωρούνται, για να μην πω ότι αποδεικνύονται και απολαυστικά, το reggae του "Don't Pull Me Over" ή το "The Trip To Pirate's Cove" που πατάει εμφανώς στο "Slabo Day" του Peter Green. Γενικότερα κάποια περάσματα και σκόρπιες φράσεις θυμίζουν διάφορα από το παρελθόν της ροκ αλλά σίγουρα όχι σε ενοχλητικό βαθμό.

Σώζοντας την παρτίδα με τους Mudcrutch, ο Tom Petty επιστρέφει πλέον θριαμβευτικά στη μουσική ζωή μας. Το ότι δε θα συνταράξει το μουσικό κόσμο αυτό είναι μόνο γιατί δεν πρόκειται για κάποιο νεόκοπο, ελπιδοφόρο συγκρότημα αλλά για τον Tom Petty, διάολε,  που στο κάτω κάτω κάπως έτσι τον περιμέναμε, ή καλύτερα ελπίζαμε να τον ακούσουμε.