Titus Andronicus

Το όνομα του συγκροτήματος παραπέμπει ξεκάθαρα σε κάτι ρωμαϊκό, αν δε σας θυμίζει όμως κάποιον συγκεκριμένο αυτοκράτορα ή στρατηγό μην μου ανησυχείτε, δεν τίθεται ζήτημα αμφισβήτησης των ιστορικών σας γνώσεων. "Τίτος Ανδρόνικος" ονομάζεται η πρώτη τραγωδία (και ίσως η πλέον άγνωστη) του Γουίλιαμ Σαίξπηρ και έχει να κάνει ουσιαστικά με τα έργα και τις ημέρες του ομώνυμου φανταστικού Ρωμαίου αυτοκράτορα. Σας έρχεται στον νου "Ο Ρωμαίος Και Η Ιουλιέτα" και ο "Άμλετ", ε; Αναθεωρήστε παρακαλώ. Στον "Τίτο Ανδρόνικο" δεν χωρούν συναισθηματισμοί και έρωτες. Υπάρχει μόνο αίμα, αίμα και αίμα. Α, και αίμα. Μιλάμε για ένα πρώιμο splatter, με βία σε κάθε πιθανή μορφή: ενέδρες, σφαγές, αποκεφαλισμοί, ξεκοιλιάσματα, βιασμοί, ακρωτηριασμοί και ένα τέλος που θυμίζει κάτι από τον περιβόητο γάμο του "Game Of Thrones". Αυτή λοιπόν είναι η τραγωδία του "Τίτου Ανδρόνικου" - που τα πρώτα χρόνια ενθουσίασε το αιμοδιψές αγγλικό κοινό αλλά στη συνέχεια έπεσε στην αφάνεια, ίσως λόγω του απίστευτα γκροτέσκ περιεχομένου του (ή του πουριτανισμού της ύστερης βικτωριανής περιόδου).

Σαν έργο μπορεί να μην είναι κάτι το καλλιτεχνικά άριστο, αλλά αποτέλεσε το ιδανικό όνομα για μία punk rock μπάντα από το μακρινό New Jersey. Ακολουθώντας τις DIY προσταγές της punk σκηνής, οι Titus Andronicus δεν έχουν υπογράψει συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική και ακολουθούν ακόμα και σήμερα, δέκα χρόνια από όταν ξεκίνησαν, τις indie καταβολές τους. Ο πιο πρόσφατος δίσκος, "The Most Lamentable Tragedy", κυκλοφορεί από την Merge Records και έρχεται να επανασυστήσει το συγκρότημα στο ευρύ κοινό. Πρόκειται για ένα concept άλμπουμ -συγκεκριμένα rock opera- με κεντρικό ήρωα τον "Our Hero", έναν άντρα που συναντά τον σωσία του και ξεκινά το ταξίδι του μέσα σε ονειρικές καταστάσεις και πεπερασμένες εμπειρίες. Τα τελευταία χρόνια έχουμε πολλά δείγματα concept άλμπουμ και μάλιστα αρκετές εξαιρετικές rock όπερες που αναδιαμόρφωσαν το μουσικό τοπίο (πχ: "The Suburbs" από Arcade Fire, "Yoshimi Battles The Pink Robots" από The Flaming Lips, "American Idiot" των Green Day). Η πρακτική αυτή δεν είναι άγνωστη για τους Titus Andronicus, αφού το δεύτερο άλμπουμ τους, "The Monitor", ήταν ένα concept επηρεασμένο από τον Αμερικανικό Εμφύλιο, ενώ το αμέσως επόμενο- "Local Business". είναι ένα εγχειρίδιο εισαγωγής στον υπαρξισμό.  Το "The Most Lamentable Tragedy" όμως διαφέρει ριζικά από κάθε τι προηγούμενο.

Αν στο "The Monitor" ο frontman και βασικός στιχουργός Patrick Stickles μας δίδαξε ιστορία και στο "Local Business" προσπάθησε να μας μεταδώσει τις υπαρξιστικές ιδέες του, στο "The Most Lamentable Tragedy" γινόμαστε μάρτυρες μίας κατάθεσης ψυχής. Δεν είναι εύκολο να διακρίνουμε αν οι στίχοι μιλούν για τον ίδιο τον Stickles ή κάποιον φανταστικό χαρακτήρα, παραείναι όμως αυθεντικοί για να απηχούν τόσο πειστικά σε μία πλασματική περσόνα.

Όσον αφορά τη μουσική, οι Titus Andronicus συνδυάζουν με μεγάλη επιτυχία punk rock, indie, rock 'n' roll με κέλτικα στοιχεία και καθολική εκκλησιαστική μουσική. Φωνητικά ξεσπάσματα, punk συγχορδίες, επιθετικά τύμπανα, ριφάκια, αρκετά οικείος ήχος για όσους περάσαμε την pop punk εφηβική μας φάση, με sing-alongs και το παραδοσιακό "Auld Lang Syne". Το άλμπουμ δεν είναι απλά εύηχο, άρτιο, καλοδουλεμένο, που ακούγεται ευχάριστα ακόμα και στο repeat. Δεν ακούγεται απλά, αλλά καταβροχθίζεται. Είναι ξεσηκωτικό, ατόφιο punk rock που σε κάνει να χορεύεις, να ουρλιάζεις, να χτυπιέσαι ή ακόμη καλύτερα να θέλεις να μετακομίσεις σε ένα τροχόσπιτο δίπλα σε ένα skate park, κάτω από τον καυτό ήλιο της Καλιφόρνια. Δεν λείπουν όμως και τα πιο ήπια, λυρικά σημεία που ρίχνουν την ένταση, πιθανόν γιατί έτσι υποβοηθείται η πλοκή του άλμπουμ.

Όπως κάθε πράγμα έτσι και εδώ υπάρχουν ορισμένες αδυναμίες. Ενώ ο δίσκος είναι μνημειώδης σαν σύνολο, είναι αρκετά δύσκολος ο διαχωρισμός ανάμεσα στα τραγούδια και περίεργη η αποσπασματική ακρόαση, αφού υπάρχουν αρκετά «νεκρά» διαστήματα. Προφανώς και εξυπηρετείται πάλι η δομή της οπερέτας, αλλά αν κάποιος δεν μπορεί να ακούσει ολόκληρο τον 93-λεπτο δίσκο μονομιάς θα δυσκολευτεί.

Στο δεύτερο τραγούδι "No Future: Part IV" ο αφηγητής ξεκινά με το δραματικό στίχο «I hate to be awake». Μέσα σε 93 λεπτά και 29 κομμάτια ο ήρωας ξεκινά ένα ταξίδι αυτογνωσίας και διαλογισμού, που καταλήγει στη διαπίστωση πως δεν είναι τελικά και τόσο εχέφρων, αφού η παρουσία του σωσία του Our Hero και όλα όσα περνάνε μαζί είναι μία ευφάνταστη μεταφορά για την μανιοκατάθλιψη που βιώνει. Μέσα από τις μουσικές και υφολογικές εναλλαγές βιώνουμε και εμείς ως ακροατές την πάλη που μαίνεται ανάμεσα στον αφηγητή και το alter ego του, τον εσωτερικό αγώνα που δίνει ώστε να μη παρανοήσει εντελώς. Το τελευταίο όμως κομμάτι παίρνει διττής ερμηνείας, οπότε δε θέλω να σας επηρεάσω με κάποιο περιττό υποκειμενικό σχόλιο.

Ένας δίσκος που τα έχει όλα: ένταση, πάθος, ατμόσφαιρα, σπαρακτικά φωνητικά, τρέλα, έξυπνους στίχους, λίγο Νίτσε, λίγο υπαρξισμό, μία δόση από το παράλογο του Καμύ. Οι Titus Andronicus και ο Stickles στα καλύτερά τους. Είναι μία «θλιβερή τραγωδία» που θα έκανε τον μεγάλο βάρδο, τον πατέρα του ήρωα που μοιράζεται το ίδιο όνομα με τη μπάντα, περήφανο. Πήρε αρκετό καιρό για να ολοκληρωθεί αλλά σίγουρα άξιζε τον κόπο. Ένας από τους καλύτερους rock δίσκους του 2015. Hands down.