Tito & Tarantula

«... Lowly dog, bow your head, kneel and worship at the feet of Santanico Pandemonium!» είπε με δέος ο τσιτσερόνε του Titty Twister και η πιο αισθησιακή Salma Hayek, με ένα φίδι τιγμένο στο αγαλμάτινο κορμί της, ξεπρόβαλλε και χόρεψε στην πιο cult σκηνή της καριέρας της, προσφέροντας ένα θαυμαστά κιτς κινηματογραφικό μνημείο ποδολαγνείας στον υπερφετιχιστή Quentin Tarantino. Κανείς δεν ξεχνά εκείνο το πεντάλεπτο από το "From Dusk Till Dawn" του Robert Rodriguez. Λίγοι όμως έχουν ασχοληθεί με το δημιουργό του πανέμορφου τραγουδιού "After Dark", το οποίο ντύνει τα λικνίσματα της Μεξικανολιβανέζας καλλονής. Πόσο μάλλον, με το ξεφάντωμα "Angry Cockroaches" που ακολουθεί.

Η μπάντα του ηθοποιού και μουσικού Tito Larriva αποτυπώθηκε στο φιλμ και το όνομά της στο αντίστοιχο soundtrack, μα δεν κατάφερε να συγκρατήσει την προσοχή του κόσμου και παρέμεινε ένα αγαπημένο σχεδόν underground -και μάλλον ευρωπαϊκό- μυστικό. Η δισκογραφία των Tito & Tarantula ακολουθεί μια λυπημένη πορεία, στιγματισμένη από την αδυναμία της να πρωταγωνιστήσει μουσικά, παρότι δεν παύει να προσφέρει τους ήχους της σε αμερικανικές ταινίες. Οι οπαδοί προτιμούν το ιδιαίτερο ύφος των τριών πρώτων άλμπουμ και, προσωπικά, ομολογώ τη λατρεία μου για το τρίτο, "Little Bitch" (2000). Το "Andalucia" (2002) είχε σημειώσει μια τάση «εξομάλυνσης» του ήχου, πιθανότατα αποσκοπώντας σε μεγαλύτερη αποδοχή, η οποία δυστυχώς ξέχασε το ραντεβού.

Έξι χρόνια μετά, το "Back Into Darkness" πάσχει σαφώς, εξαιτίας της απουσίας του κιθαρίστα Peter Atanasoff. Χωρίς τον όχι τόσο τεχνικό, όσο ηχητικά μοναδικό, ηλεκτρισμό του, η προσωπικότητα της μπάντας χάνει λίγη από την αυθεντική μαγεία της. Ο αντικαταστάτης Steven Hufsteter, όμως, δεν αδικεί το σκοπό και επιτρέπει στην «ταραντούλα» να συνεχίζει να εγκλωβίζεται στο δικό της ήχο. Πάλι ο Tito ξεστομίζει βραχνά τις θλιμμένες όμορφες μελωδίες του, πάλι ξεκουράζει τα ντέρτια του στα αργά βλοσυρά του τραγούδια, πάλι η φλόγα του βωμού του tex-mex rock τρεμοπαίζει, από το μπιτόνι βενζίνης των υπόγειων αρχιερέων του.

Η ισπανόφωνη μπαλάντα μετά εκρήξεως "Machete", το σερνάμενο κέφι του "If You Love Me" και το groovy κινηματογραφικό "Monster" ξεχωρίζουν, χωρίς να αποκλίνουν πολύ από το μέσο όρο ποιότητας του άλμπουμ. Το θλιβερόν της υπόθεσης είναι ότι, παρά την επάργυρη αποτελεσματικότητα της μεθόδου, το αποτέλεσμα καταντά, κάποιες στιγμές, βαρετό ακόμη και για τον σπιρουνοφόρο οπαδό του «ταραντισμού». Πάντως, η επουλωτική ιδιότητα της μουσικής των Tito & Tarantula δεν έχει χαθεί και λειτουργεί άριστα, τις στιγμές που η μουσική πρέπει να λαμβάνει δευτερεύοντα ρόλο. Μάλιστα, ίσως ενδείκνυται για τους λάτρες του Mike Ness και των Social Distortion.