Tim Donahue's Madmen And Sinners

Madmen And Sinners

Frontiers (2004)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Tim Donahue δεν είναι σίγουρα πολύ γνωστός στο ευρύ κοινό. Είναι βέβαια αρκετά «παλιός» στο χώρο, αλλά το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια έχει επιλέξει να ακολουθεί solo καριέρα, χωρίς να έχει κάνει κάποια μεγάλη συνεργασία ή group (αν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη ας με διαψεύσει, γιατί δεν θυμάμαι καλά), τον κατατάσσει στους καλλιτέχνες που είναι αρεστοί σε μικρό σχετικά πυρήνα μυημένων και παλιών χρονικά οπαδών, ειδικά αυτών που ερωτοτροπούν πολύ συχνά με την εξάχορδη καλλονή, μιας και ο εν λόγω κύριος είναι ένας από τους old time guitar heroes, για τους ειδικούς.

Παρόλο που μου είναι οικείος μόνο σαν όνομα, μιας και δεν έχω ακούσει κάποια παρελθοντική του δουλειά, υποδέχτηκα θετικά την νέα του προσπάθεια, έχοντας μεγάλη περιέργεια για το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, γιατί κατά πρώτον ήθελα να δω εάν η φήμη του guitar hero που τον ακολουθεί είναι σωστή και στέκει και κατά δεύτερον τι μουσική θα παίζει έτσι ώστε να ταιριάζει η συνεργασία του στο δίσκο με τον James LaBrie. Σωστά καταλάβατε, ο James LaBrie, μία από τις εκφραστικότερες νεώτερες metal φωνές, έχει αναλάβει το δύσκολο έργο πίσω από τα μικρόφωνα στο δίσκο αυτό.

Από την άλλη ο Tim Donahue εκτός από την καλλονή που προαναφέραμε, έχει αναλάβει το μπάσο και τα πλήκτρα. Το group ολοκληρώνει ο «τελείως άγνωστος σε μένα» Mike Mangini, πίσω από τη drums. Μετά από κάποια ακούσματα έτσι ώστε να έχω καλή ιδέα του album, κατάλαβα ότι ο Tim δεν επέλεξε τυχαία τη φωνή των Dream Theatre για να εκφράσει τις στιχουργικές και μουσικές του ανησυχίες. Όλο το album διακατέχεται από το feeling και το ύφος που χαρίζει ο LaBrie και η παρέα του τόσα χρόνια στους οπαδούς τους, και λέω feeling γιατί από τους Madmen and Sinners λείπουν οι μουσικάρες των Dream Theatre. Όλες οι συνθέσεις έχουν πολύ συναίσθημα, είτε όταν είναι βαριές, είτε όταν είναι πιο μελωδικές. Τα ηλεκτρικά κομμάτια είναι mid-tempo με πολλές progressive πινελιές. Η διαφορά από τους κολοσσούς-δασκάλους του προοδευτικού ήχου είναι ότι ο Tim έχει επιλέξει πιο απλοϊκούς τρόπους έκφρασης, χωρίς πολλές αλλαγές. Κομμάτι που να ξεχωρίζει δεν υπάρχει, μιας και το καθένα έχει το δικό του στίγμα (ίσως εξαίρεση να είναι το ομώνυμο κομμάτι του album που έχει συνολική διάρκεια 15:50). Η κιθαριστική δουλειά στο album, χωρίς να έχει μουσικές υπερβολές -όπως πολλών άλλων «μαέστρων»-, συνδέεται πολύ καλά και αρμονικά με την, όπως και να το κάνουμε, λαμπερή και συναισθηματική φωνή του LaBrie, χαρίζοντας στους metal οπαδούς -ειδικά στους λάτρεις του progressive- ένα πολύ καλό δίσκο, ο οποίος παρόλο που σε γενικές γραμμές έχει μεγάλης διάρκειας τραγούδια, δεν κουράζει.

Είναι σίγουρα ένα must για κάθε πραγματικό οπαδό του προοδευτικού ήχου (ειδικά των Dream Theatre). Οι λοιποί ας το ακούσουν, πριν πάρουν την απόφαση να το αγοράσουν. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει σίγουρα στον Tim Donahue για το αρκετά καλό album που κυκλοφόρησε. Μακάρι να τον ακολουθήσουν και άλλοι καλλιτέχνες μέσα στην χρονιά βγάζοντας εξίσου αξιόλογα albums...

  • SHARE
  • TWEET