Thrice

Σιγά σιγά φτάνουμε προς τα τέλη και αυτού του έτους και ήδη οι πρώτες λίστες για τα άλμπουμ της χρονιάς έχουν αναρτηθεί σε forum, site και περιοδικά. Με μία πρώτη ματιά διαπιστώνω πως σε καμία απ' αυτές δεν συμπεριλαμβάνεται, ούτε καν γίνεται η παραμικρή αναφορά για το νέο πόνημα των Thrice εν ονόματι, "Beggars".

Οι Thrice σίγουρα δεν είναι μια από τις πιο δημοφιλείς μπάντες στο ελληνικό κοινό, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ποιότητα της μουσικής τους. Φτάνοντας αισίως στον έκτο τους δίσκο, ο Dustin Kensrue και η παρέα του μας χαρίζουν ένα δίσκο αυθεντικό και γεμάτο με δύναμη, ρυθμό και έντονα συναισθήματα. Απαλλαγμένοι πλέον από τις hardcore / punkrock καταβολές, που τους έκαναν γνωστούς στο ευρύ κοινό και ύστερα από τους απανωτούς πειραματισμούς που μας προσέφεραν με τα καταπληκτικά άλμπουμ, "The Alchemy Index Volume I, II - Fire And Water", "The Alchemy Index Volume III, IV - Air And Earth" αποφάσισαν να δημιουργήσουν κάτι σαφώς πιο απλό και προσιτό με απειροελάχιστα ηλεκτρονικά σημεία και hardcore φωνητικά.

Πρωταρχικό ρόλο στο δίσκο αυτό πλέον παίζουν οι groov-άτοι ρυθμοί (πχ. "All The World Is Mad", "Doublespeak", "In Exile"), τα ωραία κιθαριστικά θέματα (πχ. "The Weight", "At The Last", "Beggars") και φυσικά η φωνή του τραγουδιστή Dustin Kensrue, η οποία αποτελεί το κερασάκι στη τούρτα αφού προσφέρει στα τραγούδια το απαιτούμενο συναίσθημα, είτε με έντονα ξεσπάσματα, είτε λόγω του έντονα μελαγχολικό τόνου της.

Δεν θα ξεχωρίσω κάποιο από τα τραγούδια γιατί αυτός ο δίσκος, όπως προανέφερα, είναι απλός, μεστός και ιδιαίτερα αυθεντικός, πράγμα το οποίο σε οδηγεί στο να τον ακούσεις ολόκληρο. Ειλικρινά, θα μπορούσα να πω περισσότερα αλλά πλέον θα ξεπερνούσα κατά πολύ τα αντικειμενικά κριτήρια, οπότε σας συστήνω ανεπιφύλακτα να ακούσετε αυτό το δίσκο και να αφεθείτε σε αυτόν. Εγώ μόλις πάτησα το repeat...