Three Seasons

Understand The World

Transubstans (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 19/03/2013
«Riff και solo πάνε και έρχονται μέσα σε 53 λεπτά»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η Σουηδία είναι η δεύτερη πατρίδα για όσους το heavy psych των 60s/70s είναι ακόμα η μουσική της προτίμησής τους, αυτό είναι γνωστό. Επίσης οι Σουηδοί Three Seasons, συγκρότημα που μέσω του Sartez Faraj εμπίπτουν στο οικογενειακό δέντρο των Siena Root, είχαν κυκλοφορήσει το 2011 ένα θελκτικότατο δείγμα του ήχου αυτού με το "Life's Road". Κι αυτό γνωστό. Το "Understand The World", δεύτερο πόνημά τους, μας παρουσιάζει κάτι το άγνωστο; Ευτυχώς όχι, θα έλεγα εγώ.

Συνεχίζοντας τον «δρόμο της ζωής» οι Three Seasons προσπαθούν τώρα να «κατανοήσουν τον κόσμο» χρησιμοποιώντας τα ίδια ακριβώς εργαλεία. Fuzz-αριστές κιθάρες, μεθυστικά ή επιθετικά πλήκτρα όσο παλιομοδίτικα πρέπει, blues rock και ψυχεδέλεια, παίξιμο ακριβείας, συνθέσεις που αναπνέουν χωρίς να ξεχειλώνουν και μία απίθανα εκφραστική φωνή. Ουσιαστικά φτιάχνουν έναν δίσκο για όσους τους άρεσε το ντεμπούτο τους και δεν είναι λίγοι αυτοί, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, όσοι μπήκαν στον κόπο να το ακούσουν, το λιγότερο, τους άρεσε.

Αν υπάρχει κάποια διαφορά, είναι ότι πλέον καμία σύνθεση δεν ξεπερνάει τα 8 λεπτά αλλά μην παρεξηγηθεί αυτό σαν μία πρόθεση να μείνουν εκτός τα πιο jam σημεία της μουσικής αυτής ή να τυποποιηθούν τα πράγματα στα στενά πλαίσια μίας δομής κουπλέ/ρεφρέν/σολο/ρεφρέν. Αν κάτι χαρακτηρίζει τα τραγούδια είναι η εναλλαγή ιδεών και ρυθμών κατά τη διάρκειά τους με την κιθάρα και τα πλήκτρα κατά κόρον να αναλαμβάνουν τη δουλειά αυτή και κατά συνέπεια τα riff και τα solo να πάνε και να έρχονται μέσα σε 53 λεπτά, όσα άλλοι θα ήθελαν μία ζωή για να γράψουν. Παρότι το γενικό κλίμα του δίσκου κινείται στις υψηλές ταχύτητες παρασυρμένο ακριβώς από το παιχνίδι ανάμεσα στα δύο αυτά όργανα, και οι στιγμές που αποφασίζουν να επενδύσουν στην ατμόσφαιρα αποδεικνύονται από τις καλύτερες ενός ούτως ή άλλως εξαιρετικού συνόλου.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, άλλη μία πανέμορφη κυκλοφορία που θα κάνει τους κολλημένους με την «πρόοδο» και τους «νεοτερισμούς» στη μουσική να αναφωνήσουν για το «προφανές πισωγύρισμα» του rock, θα βγάλουν σπυριά για το πώς εν έτει 2013 μπορεί να παίζεται ακόμα τέτοια μουσική και θα αναρωτηθούν πώς το πέρασμα τόσων άλλων μουσικών ειδών από τη γέννηση του ήχου αυτού δεν έχει καταφέρει να μπασταρδέψει το αποτέλεσμα. Χαράς ευαγγέλια, δηλαδή, για μας τους λίγους στο γαλατικό χωριό μας.
  • SHARE
  • TWEET