Threat Signal

Όπως σε κάθε υποκατηγορία του metal, έτσι και στο industrial υπάρχουν οι παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις που δείχνουν το δρόμο και απολαμβάνουν το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Μπορεί να πρόκειται για ένα «καρτέλ» που σπάει πολύ δύσκολα, όμως μια φορά στο τόσο όλο και κάτι ελπιδοφόρο διαφαίνεται στον ορίζοντα. Όπως οι Καναδοί Threat Signal, που πρωτοεμφανίστηκαν το 2006, παραδίδοντας ένα πολύ αξιόλογο ντεμπούτο με το "Under Reprisal" και δικαίως βαφτίστηκαν από πολλούς «ελπίδα για το μέλλον».

Δυστυχώς, η συνέχεια ήταν ευθέως δυσανάλογη, με τη σύγχυση των απανωτών αλλαγών στο line-up να αντικατοπτρίζεται στο περιεχόμενο του φλύαρου και ανούσιου "Vigilance" του '09. Σχεδόν ταυτόχρονα κυκλοφορεί και η παρθενική δουλειά του project Arkaea, στο οποίο οι Jon Howard (φωνητικά) και Pat Kavanagh (μπάσο) ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους Raymond Herrera και Christian Olde Wolbers των Fear Factory. Βλέποντας τα περιθώρια για επιτυχία να στενεύουν απειλητικά, οι Καναδοί επιστρέφουν φέτος με την τρίτη τους απόπειρα, τιτλοφορώντας την απλά με το όνομά τους, σε μία γνώριμη μέθοδο υφολογικού επαναπροσδιορισμού.

Από το πρώτο σκάσιμο του "Uncensored" και για τα επόμενα 45 λεπτά είναι εμφανές ότι το "Threat Signal" συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το ντεμπούτο, κάνοντας το "Vigilance" να μοιάζει με μια κακή παρένθεση. Η βιομηχανοποιημένη ατμόσφαιρα, οι ρομποτικοί ρυθμοί και οι συνεχείς εναλλαγές κάφρικων / καθαρών φωνητικών είναι και πάλι εδώ, ωστόσο αυτή τη φορά συνδυάζονται με γερές δόσεις νεύρου και ουσία στις συνθέσεις. Παράλληλα, η επιρροή που ασκούσε πάνω τους το ευρωπαϊκό melodeath / thrash των Darkane και Dimension Zero έχει πλέον δώσει τη θέση της στον τσαμπουκά των Lamb Of God και των Chimaira, όπου μέσω μίας βόλτας από το δημοφιλές ρεύμα του djent δέχονται τις ευλογίες των φυσικών τους καθοδηγητών, Fear Factory.

Το σύνολο των εννέα κομματιών στέκεται σε υψηλό συνθετικό επίπεδο, με τα "New World Order", "Fallen Disciples" και "Death Before Dishonor" να ξεχωρίζουν με την πρώτη κιόλας ακρόαση. Η αφοσίωσή τους στους μεσαιογρήγορους ρυθμούς δίνει το δικαίωμα στο rhythm section των Kavanagh και Rudinger να έχει τον απόλυτο έλεγχο στο τερατώδες groove τους, ενώ η δουλειά των Montgomery και Feener στις κιθάρες είναι με διαφορά η καλύτερη που είχε ποτέ η μπάντα (ιδίως στον τομέα των solo), με την άψογη παραγωγή του Zeuss (Hatebreed, Shadows Fall, Throwdown) να σπρώχνει το αποτέλεσμα στα άκρα.

Κι έτσι φτάνουμε στον πέμπτο τροχό της αμάξης, τον πιο αδύναμο κρίκο, τον μπροστάρη της μπάντας, Jon Howard. Ενώ τα καταφέρνει μια χαρά με τις γκαρίλες του, τα καθαρά του είναι επιεικώς εκνευριστικά και ανυπόφορα. Φανταστείτε τα αντίστοιχα μελωδικά φωνητικά του Chester Bennington των Linkin Park (αλλά ακόμα πιο ένρινα) και είστε μέσα. Το θετικό βέβαια είναι ότι δεν τα χρησιμοποιεί με τη συχνότητα που το έκανε στο παρελθόν, όμως όταν το κάνει τα αποτελέσματα είναι σχεδόν καταστροφικά ("Face The Day", "Disposition"). Ακόμη ένα μειονέκτημα εμφανίζεται με τη μορφή της μεγάλης ομοιογένειας αρκετών κομματιών, με την αίσθηση της επανάληψης να κάνει την επίσκεψή της αρκετά νωρίς, κάτι που μπορεί να διαπιστωθεί εύκολα ακούγοντας το preview του άλμπουμ.

Εν τέλει, οι Threat Signal πραγματοποιούν ένα σημαντικό βήμα ανάκαμψης με τον τρίτο, φερώνυμο δίσκο τους. Ωστόσο, δε δείχνουν ικανοί να υπερβούν τα όρια που οι ίδιοι είχαν θέσει στο "Under Reprisal" και κατά συνέπεια το όλο πράγμα τείνει προς το προβλεπόμενο. Παρ' όλα αυτά, το "Threat Signal" παραμένει ένα σωστά δομημένο άλμπουμ, με ίσες ποσότητες ταλέντου και επαγγελματισμού, στοιχεία τα οποία δικαιολογούν τις όποιες φιλοδοξίες των δημιουργών του, ανεξαρτήτως της υποδοχής που θα λάβει.