Thorn.Eleven

Oι Thorn.Eleven μου ήταν παντελώς άγνωστοι και σαν όνομα αλλά και σαν στυλ μουσικής. Από τις μια-δυο εικόνες που έχει το cd που κρατάω στα χέρια μου αλλά και από το συνοδευτικό κείμενο τους -το οποίο αναφέρει ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι η τρίτη τους- φάνηκε ότι οι τύποι metal (μουσικά ή συνειδησιακά) δεν είναι. Μπορεί να θέλουν να γίνουν στο εγγύς μέλλον αλλά δυστυχώς στην αγαπημένη μας μουσική δεν ανήκουν.

Ομολογώ ότι δεν έβαλα το cd τους και με τεραστία χαρά στο player μου μια και είμαι της άποψης -παρόλο που ακούω και κάποια αλλά είδη μουσικής-ότι πας μη metal βάρβαρος. Ακούγοντας το πρώτο κομμάτι συνειδητοποίησα ότι είχα δίκιο. Καλώς ή κακώς δεν μπορεί να τους δοθεί μουσική ταμπέλα. Δίνουν μεγάλη βαρύτητα στο συναίσθημα, κάτι που φαίνεται από τις πρώτες νότες του album τους. Ο ήχος είναι άγριος και κάπως επιθετικός, αισθηματικός και άκρως μελαγχολικός. Μπλέκουν τον πόνο και την απογοήτευση με την ελπίδα και τη ψυχική δύναμη που χρειάζεται κάποιες στιγμές από τον καθένα μας για να αντιμετωπιστούν τα όποια προβλήματα (προσωπικά και μη).

Το κουαρτέτο έχει «αιχμαλωτίσει» συναισθήματα που όλοι έχουμε ή βιώνουμε μεταφράζοντας τα σε καλοπαιγμένες μελωδίες γεμάτες ένταση που σου κολλάνε στο μυαλό απ’ τη πρώτη στιγμή. Η μπάντα ακροβατεί σ’ ένα μουσικό «χημικό πείραμα» αναμειγνύοντας λίγο metal, grunge και «in your face» νέο rock που τους δίνει ίσως ένα μοναδικό στίγμα στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Ωθούμενοι από τον δικό τους καλλιτεχνικό ενθουσιασμό έχουν φτιάξει έναν ήχο ναι μεν μοντέρνο αλλά και συνάμα φρέσκο. Έναν ήχο που όμως δεν κουράζει αλλά απευθύνεται περισσότερο στους οπαδούς του alternative κινήματος και όχι σε αυτούς του metal. Η παραγωγή είναι σίγουρα προσεγμένη όπως αρμόζει άλλωστε σε ένα group που έχει συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική εταιρία.

Γενικά το εν λόγω album άσχημο δεν είναι αλλά ούτε και metal. Όσοι θέλουν να ακούσουν έναν μη metal καλό δίσκο ας επενδύσουν, οι άλλοι ας προσπεράσουν με ελαφρά πηδηματάκια...