Therapy?

«Υπάρχει πάντα ο φόβος να γίνεις τεμπέλης και απλώς να κυκλοφορήσεις αυτό που αναμένουν από εσένα ή να παίξεις ένα «σίγουρο στοίχημα». Αυτό δεν ήταν ποτέ επιλογή για το "Crooked Timber"».

Κάπως έτσι αναγγέλλουν οι Therapy? τη νέα τους δουλειά. Και αν νομίζετε ότι πρόκειται για τις τυπικές δηλώσεις που κάνουν όλα τα συγκροτήματα για λόγους εντυπωσιασμού, ετοιμαστείτε για γερή έκπληξη από τις πρώτες κιόλας στροφές του ψηφιακού δισκίου. Μετά από 3 χρόνια απουσίας, οι Ιρλανδοί επιστρέφουν με το σκληρότερο δίσκο στην ως τώρα πορεία τους.

Έξω η μελωδία στα ρεφρέν και τις γέφυρες, τα καθαρά, χαρακτηριστικά riff και η νεανική, εφηβική ορμή. Μέσα η σκοτεινή οργή, η κυριαρχία των χαμηλών συχνοτήτων και οι alternative metal επιρροές. Ακόμα και η φωνή του Andy Cairns ακούγεται αγνώριστη. Σε όλα αυτά κάθε άλλο παρά αμέτοχος είναι ο παραγωγός Andy Gill, μέλος των θρυλικών Gang Of Four, που έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο «φρεσκάρισμα» του ήχου των Therapy?. Μία ανανέωση που έρχεται να γεφυρώσει ένα χάσμα ανάμεσα σε αυτούς και το νέο αίμα του σκληρού ήχου που μεγάλωσε με (και επηρεάστηκε από) τον ήχο τους, όταν αυτός κυριαρχούσε τα ραδιοκύματα και τις οθόνες κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90.

Συνολικά ο δίσκος είναι στρυφνός και η πρώτη ακρόαση δεν τον δικαιώνει απόλυτα. Χωρίς να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι περαιτέρω ακροάσεις τον ανάγουν σε αριστούργημα, πολλές στιγμές φανερώνουν την αξία τους μετά από επιμονή. Ιδιαίτερα συνθέσεις όπως τα "Exiles", "Crooked Timber", "I Told You I Was Ill" και "Somnambulist", όλες στρατηγικά (;) τοποθετημένες στα μέσα του άλμπουμ, μένουν στο νου και αποδεικνύουν την ικανότητα του τρίο στην τραγουδοποιία, ακόμα και όταν κινείται σε πρωτόγνωρες για το ίδιο περιοχές. Από την άλλη, κάποια κομμάτια ακούγονται τυπικά και ανέμπνευστα και δεν καταφέρνουν ποτέ να πείσουν τον ακροατή, όπως το ρίσκο του -αδικαιολόγητα μεγάλης διάρκειας- instrumental "Magic Mountain".

Για να το θέσουμε με αθλητικούς όρους, αν το "Crooked Timber" ήταν ένα ποδοσφαιρικό ματς, θα ήταν ένα ντέρμπυ με δύναμη και πάθος, από αυτά που το κλισέ θέλει να έχουν «άγρια ομορφιά», χωρίς πολλές καλές φάσεις, αλλά που κρατάει τελικά τον θεατή σε εγρήγορση και τον αφήνει στο τέλος με μία γλυκόπικρη γεύση για κάτι που άφησε υποσχέσεις, θα μπορούσε όμως να είναι και καλύτερο.