Therapy?

Disquiet

Amazing Record Co. (2015)
Από τον Γιάννη Λυμπέρη, 19/05/2015
Οι Therapy? παραμένουν δυνατοί, ικανοί να ξαναπάνε εκεί που ανήκουν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το "Disquiet" έρχεται 21 χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Troublegum", που βέβαια είχε τη θέση του στα 100+10 κορυφαία rock άλμπουμ των '90s για το Rocking.gr. Παρουσιάζεται ως «sequel» του τότε καταστρεμμένου ήρωα, ή πιο σωστά, ως μια απόπειρα των Ιρλανδών φίλων να προσεγγίσουν εκ νέου το mainstream, αυτή τη φορά και με κλασάτο παραγωγό, τον Tom Dalgety της φήμης των Royal Blood.

Γράφοντας ως πιστός οπαδός τους, δεν γίνεται να είμαι αντικειμενικός, αλλά δεν υπάρχει και λόγος. Δεν θέλω να σας πείσω για την αξία της μπάντας ή της νέας δισκάρας τους. Ή μάλλον θέλω. Αφήστε στην άκρη κάθε δακρύβρεχτη αθλιότητα εκεί έξω, που θέλει να έχει και «σκληρή» ψυχή. Οι Therapy? πιθανότατα σκέφτηκαν «δεν γράφουμε έναν δίσκο με catchy αλλά δυνατά τραγούδια, μπας και πουλήσουμε τίποτα;» και το έκαναν για πλάκα. Για κάθε ένα από τα έντεκα τραγούδια, δεκάδες μπάντες θα πλήρωναν να το έχουν...

Τα τρία πρώτα, ορίζουν εκ νέου τι μπορούν να καταφέρουν οι Therapy? όταν θέλουν να είναι «μαζικοί». Τα ανθεμικά ρεφρέν είναι ξανά παρόντα. To εναρκτήριο "Still Hurts" «κλείνει το μάτι» στο αντίστοιχο "Kvines" του "Τroublegum". Το "Tides" είναι κομματάρα με τόση ψυχή, ικανή να τους ξαναστείλει στις ψηλές θέσεις κάθε φεστιβάλ, στη θέση κάθε Biffy Clyro αυτού του άδικου κόσμου... Tα "Good News Is No News" και "Fall Behind" επαναφέρουν την «pop καρδιά» και φτιάχνουν ακόμα δύο χαρακτηριστικά τραγούδια στην ατέλειωτη δισκογραφία τους.

Το τρομερό και φοβερό "Idiot Cousin" (μου θύμισε Nirvana) ξεκινά με τον στίχο «trust us to fuck it all up when we get near the top» που ακούγεται, σε όσους δεν τους αφήσαμε ποτέ, σαν μια πικρή ανάμνηση όσων θα μπορούσαν να είχαν πετύχει στα μέσα των '90s. Μετά όμως τα τρία καταιγιστικά λεπτά του κομματιού, απλά χαίρεσαι που υπάρχουν ακόμα. Κιθάρα, μπάσο, ντραμς, φωνή και rock 'n' roll. Φτάνουν.

Το "Insecurity" ακούγεται σαν συγγενής των "Isolation" και "Trigger Inside", με ένα διαολεμένα καλό «διπλό» ρεφρέν που πλέον δεν θα λείπει από κανένα setlist τους. Το πανίσχυρο opening riff στο "Vulgar Display Of Powder" αποδεικνύει γιατί πάντα τους αγαπούσαν και τα «άγρια» αγόρια και κορίτσια. Το ίδιο και στο "Helpless Still Lost".

O Αndy Cairns, είναι μακράν ο πιο αδικημένος στιχουργός της γενιάς του. Η θλίψη πάντα είχε θέση στα τραγούδια του, «κρυμμένη» και σε μόνιμη αντίθεση με τη μουσική που θέλει να σε κάνει χαρούμενο. Τρανό παράδειγμα το πάνκικο "Torment Sorrow Misery Strife".

Οι στίχοι του "Deathstimate", που κλείνει τον δίσκο, είναι λες και οι Therapy? μας αποχαιρετούν, απογοητευμένοι. Αποκλείεται. «Ο δρόμος μπροστά μας είναι στενότερος από αυτόν πίσω μας». Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και ξαναδώστε την ευκαιρία στους Therapy?, μπας και η ελπίδα για τη σωτηρία του πλανήτη της μουσικής μεγαλώσει. Πλάκα κάνουμε, δεν υπάρχει ελπίδα... Μόνο Therapy?.

  • SHARE
  • TWEET