Therapy?

Η συνέπεια δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Είναι να απορείς που συχνά μοιάζει να μην της δίνουμε όση σημασία της αξίζει. Ιδιαίτερα στη μουσική, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση συχνά τείνει στο αντίθετο άκρο. Καλή η νοσταλγία, λογική η αντίθεση στη λογική ότι με το ζόρι ο καλλιτέχνης πρέπει να λειτουργεί με χρονοδιαγράμματα, καλοδεχούμενα και τα πυροτεχνήματα. Ο κανόνας, όμως, για εκείνους που παλεύουν τον καλό αγώνα καθημερινά, χωρίς να έχουν άκρες στα πρώτα τραπέζια της βιομηχανίας, είναι να μένουν στην άκρη. Οι Therapy? το ξέρουν αυτό από πρώτο χέρι.

Από τις αρχές της τιμημένης δεκαετίας του '90 πόσα συγκροτήματα μπορείτε να σκεφτείτε που συνεχίζουν να ξεχωρίζουν, έχοντας στο διάστημα αυτό διψήφιο αριθμό κυκλοφοριών; Ο Andy Cairns και η παρέα του έχουν 14 (δεκατέσσερα). Προφανώς δεν στέκονται όλα στο ίδιο ψηλό επίπεδο, και το "Troublegum" θα παραμείνει αξεπέραστο στον αιώνα τον άπαντα. Εξίσου προφανώς, οποιαδήποτε άλλη μπάντα κατάφερε να κάνει και να κρατήσει την επιτυχία της με τους μισούς δίσκους, γούστο της και καπέλο της. Μουσική είναι, όχι μπάλα. Όπως και να 'χει, στον ατελείωτο κατάλογο των υποτιμημένων του σκληρού χώρου, οι T? έχουν μια θέση καπαρωμένη.

Δεν θυμάμαι ποιος είχε πει ότι αν το είχαν διαλύσει το '95 και το προ τριετίας "Disquiet" ήταν ένα comeback άλμπουμ θα γινόταν χαμός, αλλά είχε δίκιο. Αν ρωτάτε εμένα, ακόμα και στις πιο μέτριες δουλειές τους οι Βόρειο-Ιρλανδοί πάντα κατάφερναν να χωρέσουν διαμάντια. Στην τρέχουσα δεκαετία, όμως, το τρίο έχει επιστρέψει σε μεγάλες φόρμες κι έχει αφήσει τις άνισες στιγμές στο παρελθόν. Ο ήχος παραμένει άμεσα αναγνωρίσιμος και οι όποιοι πειραματισμοί μένουν σε δεύτερο πλάνο. Punk λογική, ιδιότροπα ευχάριστες μελωδίες, σκοτεινές θεματολογίες, στιβαρά ρυθμικά και heavy λεπτομέρειες· όλα είναι εκεί και ακούγονται απόλυτα φυσικά.

Ως δίσκος που σέβεται τον εαυτό του, το ξεκίνημα σε πιάνει απ' το λαιμό, κλείνοντας μάγκικα το μάτι στο παρελθόν της μπάντας. Το riff και τα κοψίματα του "Wreck It Like Beckett" είναι τόσο κολλητικά όσο ο στίχος "I'm distracted/I'm bored". Το ρεφρέν του "Kakistocracy" είναι από αυτά που θες να βγεις στη μέση ενός γκλάμουρους χώρου και να το φωνάξεις μήπως και νιώσει κανείς. Το "Callow" είναι τόσο γνώριμο, με την καλύτερη δυνατή έννοια. Το "Expelled", που το είχαμε ακούσει ζωντανά, θα ήθελα να το ξαναζήσω. Δεν συνεχίζω ένα προς ένα, απλά μια αναφορά στο μικρό αριστούργημα που λέγεται "Crutch" και παρακαλάει για αφιερώσεις.

Με μια αυστηρή ματιά, το "Cleave" δεν ξεπερνά τον προκάτοχό του. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο, όμως, έτσι κι αλλιώς. Μιλάμε για έναν δίσκο από ένα σχήμα που έχει ωριμάσει, αλλά παραμένει προβληματισμένο, οργισμένο και πάνω απ' όλα ζωντανό. Δεν χρειάζονται πολλαπλές ακροάσεις, ούτε αναμένεται breakthrough στο mainstream. Το έκαναν οριακά με κομμάτια που δημιουργούν riff-sing-along σε ακουστικά σετ, δεν θα το κάνουν ξανά. Ο Cairns, μέσα στην απλότητά του, παραμένει από τους καλύτερους στιχουργούς εκεί έξω και οι Therapy? μια από τις πιο ξεχωριστές μπάντες που κανείς δεν μπορεί να βάλει κάτω από μία ταμπέλα.