Thee Holy Strangers

Thee Holy Strangers

Holy Strange Music (2015)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 09/10/2015
Το ντεμπούτο των Thee Holy Strangers είναι μεστό και τόσο καλοδουλεμένο, που είναι δύσκολο να φανταστείς κάποιον που να αγαπάει το rock με όλο του το παρελθόν και να μην το εκτιμήσει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι μουσικές περιπέτειες των Earthbound σταμάτησαν κάπου το 2009 και έκτοτε ο Αλέξης Καλοφωλιάς υπήρξε αφοσιωμένος στους Last Drive, το συγκρότημα με το οποίο, απολύτως λογικά, θα είναι για πάντα ταυτισμένος. Η ενασχόλησή του όμως με την πιο αμερικάνικη πλευρά του rock 'n' roll φαίνεται να μην σταμάτησε μαζί με τους Earthbound και παρά τις όποιες μουσικές διαφορές, που είναι όντως υπαρκτές, δεν μπορεί παρά να τοποθετήσει κάποιος τους Thee Holy Strangers πιο ταιριαστά δίπλα σε αυτούς παρά στους Last Drive. Ας σημειώσουμε πάντως ότι η επίδραση της αμερικάνικης παράδοσης των blues, της country και της soul έχει αποδοθεί εξαιρετικά και σε ευρωπαϊκούς δίσκους οπότε μην παραξενευτείτε αν εξίσου εύκολα μπορεί να θεωρηθεί βασική επιρροή το "Beggar's Banquet" των Rolling Stones φερ' ειπείν.

Ξεκινώντας από το συναισθηματικό κομμάτι, τα τραγούδια των Thee Holy Strangers είναι ταξιδιάρικα και όχι με κάποια μαστούρικη ψυχεδελική έννοια αλλά με αυτή του ανοιχτού δρόμου και της φυγής. Ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται εξάλλου και στιχουργικά. Αυτό αποτελεί την προέκταση του μουσικού συνδυασμού ακουστικής, ηλεκτρικής και lap steel κιθάρας που ταυτόχρονα προσφέρει σε όλα τα τραγούδια ένταση αλλά και μελωδία. Και φυσικά τα (συνήθως) δεύτερα γυναικεία φωνητικά που παρότι χρησιμοποιούνται πολύ, δεν χρησιμοποιούνται υπερβολικά και βρίσκονται πάντα στο κατάλληλο σημείο. Είναι προφανές ότι έχει πέσει αρκετή σπουδή πάνω στο θέμα αυτό και όχι μόνο, αφού ούτως ή άλλως το μεγάλο πλεονέκτημα του δίσκου είναι ακριβώς ο πλουραλισμός (σε όργανα, σε ενορχηστρώσεις, σε φωνές) αλλά και η ορθότητα με την οποία χρησιμοποιούνται, ο πραγματικά πλούσιος ήχος στην υπηρεσία της σύνθεσης. Κι αν φυσικά τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στους έμπειρους και αναγνωρίσιμους μουσικούς που αποτελούν το συγκρότημα από τη μία, άλλο τόσο πρέπει να εξυμνήσουμε αυτούς που κατάφεραν να τα ηχογραφήσουν τόσο ισορροπημένα.

Από τα τραγούδια του δίσκου τα "Trouble On Trouble" και "Fiery Road", το δεύτερο σε ελαφρώς διαφορετική εκτέλεση, είχαμε ήδη γνωρίσει από το πρώτο single του συγκροτήματος που είχε κυκλοφορήσει το 2013 μαζί με το (πολύ καλό) περιοδικό Fractal. Θα μπορούσε, αλλά δεν είναι η ήδη πρότερη γνωριμία μας μαζί τους που τα κάνει να είναι από αυτά που ξεχωρίζουν. Αν το δούμε αντίστροφα, υπάρχουν κάποιες συνθέσεις που είναι μάλλον λιγότερο ενδιαφέροντες σε σχέση με τις υπόλοιπες αλλά δεν χρειάζονται περισσότερα δάχτυλα από όσα κρατάνε ένα τσιγάρο για να τα μετρήσεις. Το σύνολο των τραγουδιών είναι αρκετά δυνατό ώστε να μην απαιτείται ειδική μνεία σε κάποια από αυτά. Εξαίρεση ίσως το "Orbit" που και πολύ όμορφο είναι και καλοδουλεμένο και το μοναδικό με πρώτη τη φωνή της Φλώρας Ιωαννίδη που του δίνει μία ξεχωριστή ατμόσφαιρα.

Το ντεμπούτο αυτό δεν είναι εντυπωσιακό, δεν είναι φτιαγμένο για να είναι. Ειδικά όπως αυτό συχνά ταυτίζεται με το παροδικό. Είναι όμως μεστό και τόσο καλοδουλεμένο στα βασικά του συστατικά, που είναι δύσκολο να φανταστείς κάποιον που να αγαπάει το rock με όλο του το παρελθόν και να μην το εκτιμήσει.
  • SHARE
  • TWEET