The XX

Coexist

Young Turks (2012)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 05/10/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι The XX παρουσίασαν ιδέες μινιμαλιστικές, που κάλυψαν το κενό μεταξύ της απλότητας και του εντυπωσιασμού. Η ονειρική διάθεση των συνθέσεών τους βρήκε μεγάλη απήχηση στο κοινό, αφού κατάφεραν να κτίσουν πάνω σε έναν καινούριο ήχο, απογυμνωμένο από δυνατά riff, φυσικά drums και κραυγαλέες φωνητικές εκτελέσεις. Τώρα, τρία χρόνια αργότερα, έρχονται ξανά στο προσκήνιο με το δύσκολο έργο του «δευτέρου άλμπουμ». Του άλμπουμ που συνήθως έρχεται να γκρεμίσει τις ελπίδες των περισσότερων οπαδών, με την ανόητη δικαιολογία ότι  «δεν είναι ίδιο με το πρώτο». Οι Λονδρέζοι, όμως, χτυπάνε διάνα και σε αυτό.

Παρά της ιδιαιτερότητας του ήχου τους, οι XX κατάφεραν και δημιούργησαν ένα άλμπουμ που μοιάζει ιδανική φυσική συνέχεια του προκατόχου του. Στο "Coexist" ο ακροατής δεν θα βρει τίποτα παραπάνω να τον εντυπωσιάσει, από τα στοιχεία που τον εντυπωσίασαν και στο άλμπουμ που φέρει το όνομά τους. Ένα βιαστικό συμπέρασμα θα περιέγραφε ίσως την εμμονή τους με τις συγκεκριμένες φόρμες. Ένα είδος στυγνής επανάληψης, χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία έμπνευσης για κάτι καινούριο. Στην περίπτωση των ΧΧ, όμως, δεν χωρούν τέτοιου είδους συμπεράσματα. Μπορεί οι μουσικές φόρμες να επαναλαμβάνονται, οι στίχοι να ψιθυρίζονται μέσα στην απλότητα των συνθέσεών τους και να χρησιμοποιούν συνέχεια το ίδιο εφέ στην κιθάρα, αλλά και πάλι έχουν να αναδείξουν νέους ορίζοντες μέσα από την μουσική τους. Μιας μουσικής κι ενός ήχου που μπορούν πλέον να υπερηφανεύονται ότι είναι καθαρά δικός τους. Έχουν, βλέπετε, ένα ιδιαίτερο ταλέντο να χρησιμοποιούν ήχους ξεγυμνωμένους, οικείους, σχεδόν καθημερινούς, που απαρτίζονται συχνά από μία μόνο νότα/ακόρντο τη φορά, με ηθελημένες μακρόσυρτες παύσεις και, μέσα από όλα αυτά, να καταφέρνουν να δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την πρόκληση, αλλά και άνθιση ανάλογων συναισθημάτων στον ακροατή. Είναι ο δικός τους τρόπος για να βυθίζουν όλους εμάς στον ονειρικό, αλλά και λίγο κλειστοφοβικό τους κόσμο, που στην ανατολή του φωτίζει την αγάπη και η δύση του πέφτει σκιαγραφώντας τον πόνο του κάθε είδους αποχωρισμού ή  απώλειας. Μοιάζει σαν έναν κύκλο ζωής που άρχισε με τα έντεκα κομμάτια του "The XX" και ενηλικιώνεται ομαλά με τα ισάριθμα -δώδεκα με το bonus track "Reconsider"- κομμάτια του "Coexist", ευχόμενοι ότι ποτέ δεν θα κλείσει.

Αυτό που σίγουρα όμως θα παρατηρήσετε σε όλα τα νέα κομμάτια των ΧΧ, είναι η σαφέστατα αναβαθμισμένη παραγωγή. Μπορεί η διαλογική μορφή των ερμηνειών της Romy Madley Croft και του Oliver Sim να είναι χαμηλών τόνων, αλλά τώρα είναι πιο ξεκάθαρη και ευκρινής στα αυτιά μας. Τα πάντα είναι πιο διαυγή ακουστικά και αυτό οφείλεται καθαρά στην πολύ καλή δουλειά που έχει κάνει από πλευρά παραγωγής ο Jamie Smith. Από πολύ αρχή, στο "Angels", η Rommy δείχνει μεγάλη λαχτάρα στο να κερδίσει την αμεσότητα με τον ακροατή, συγκρίνοντας τις μικρής διάρκειας σχέσεις με εικόνες από όνειρα, που διαρκούν καμιά φορά και μετά το τέλος της ακρόασής του. Το "Chained" και το "Fiction" της συνέχειας, ίσως να είναι τα πιο συμβατικά από πλευράς ρυθμικής ακρίβειας και ομαλών εναλλαγών που έχει παρουσιάσει ως τώρα η μπάντα. Λίγο μετά, στο "Reunion", το ξυλόφωνο της εισαγωγής μάς βάζει γρήγορα σε μία μαγευτική ατμόσφαιρα, η οποία κορυφώνεται στην συγχώνευση των φωνητικών, δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο του, αυτόν της επανένωσης. Το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο, καθώς η εξομοίωση καρδιακών παλμών στα ρυθμικά μέρη του "Missing" μπορεί να παράγεται, όπως και σε όλο το άλμπουμ, από ένα άψυχο drum machine, αλλά σε συνδυασμό με τα φωνητικά του Oliver καταφέρνουν να αποδώσουν ιδανικά την δραματικότητα των στίχων, που επιμένουν να είναι λιτοί.

Οι The XX τελικά μέσα από το "Coexist" και την δύναμη της απλότητας καταφέρνουν να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο ήχων και στις ίδιες φόρμες που είχαν καταπιαστεί στο παρελθόν. Η διαφορά όμως εδώ είναι ότι αυτόν τον περίεργο εθιστικό ήχο τον έχουν σκαρφιστεί οι ίδιοι και φέρει αποκλειστικά την υπογραφή τους. Άρα, σε ένα γήπεδο που ουσιαστικά παίζουν μόνοι τους, χωρίς αντίπαλο, μπορούν μονό οι ίδιοι να μηχανευτούν τους τρόπους που θα εξελίξουν τις ιδέες τους. Προσθέτοντας σε όλα αυτά την ομοιομορφία που έχει με τον προκάτοχό του, προκύπτει όχι μόνο η αυτο-βελτίωση των ίδιων, αλλά και η ικανοποίηση και του απαιτητικού και του μέσου ακροατή, που περίμενε να ακούσει άλλο ένα "The XX". Τώρα, πώς κατάφεραν να πετύχουν όλα αυτά μαζί, μόνο αυτοί ξέρουν.
  • SHARE
  • TWEET