The Vaccines

Πριν από δεκαοχτώ μόλις μήνες, η υπερβολική προβολή των Vaccines και του ντεμπούτου τους, "What You Have To Expect From Vaccines", από τα μουσικά μέσα του εξωτερικού μάλλον έκανε το μουσικόφιλο κοινό να απορεί για όλο αυτό το buzz που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά τους. Το κιθαριστικό indie/rock που μας παρουσίασαν την προηγούμενη χρονιά δεν ήταν κάτι καινούριο. Δεν ήταν όμως μόνο τα Μέσα που τους έδειξαν άκρατη εμπιστοσύνη. Συγκροτήματα όπως οι Arctic Monkeys, οι Arcade Fire, ακόμα και οι επανενωμένοι The Stone Roses, επέλεξαν αυτούς για την προλόγηση των συναυλιών τους, σαν να γνώριζαν τι πραγματικά έπρεπε να περιμένουμε όλοι από αυτούς.

Κατά τα άλλα, αυτό που είχαν αποδείξει μέχρι τώρα σε εμάς τους ακροατές ήταν οτι μπορούσαν να παντρέψουν μελωδίες, σύμφωνα με τον καθιερωμένο ήχο της σκηνής. Εξάλλου, η «λίγο Interpol, λίγο Editors και λίγο garage revival» συνταγή πάντα πετυχαίνει. Όμως, με την ταχύτατη επιστροφή τους και την κυκλοφορία του "Come Of Age" δείχνουν να έχουν πάρει πιο σοβαρά τον ρόλο του «next big thing» που τους έχει αποδοθεί. Καταφέρνουν να μηχανευτούν εξυπνότερες μελωδίες και στίχους, μεταμορφώνοντας την οκνηρία, που σχεδόν έπληγε τον προκάτοχό του, σε μία συγκρατημένη ωριμότητα. Σε συντριπτικό αριθμό, τα κομμάτια του άλμπουμ έχουν σοφότερες και σαφέστερες δόσεις έμπνευσης. Η βαριεστημένη ατμόσφαιρα, η επιφανειακή ενασχόληση με τις θεματολογίες που επέλεγαν και η λίγο αδιάφορη ερμηνεία του Justin Young φαίνεται ότι, στο σύνολο τους, ανήκουν στο παρελθόν. Ο τρόπος που ξεδιπλώνονται τα κομμάτια του άλμπουμ στον ακροατή δείχνουν ότι μερικώς έχουν αποτάξει τον Σατανά της εμμονής τους με την εμπορικότητα και τον αριθμό των ραδιοφωνικών μεταδόσεων κι έτσι συγκεντρώνονται περισσότερο στη σύσταση του χαρακτήρα που οι Vaccines θέλουν για τους Vaccines, μακριά από βαρύγδουπες ταμπέλες.

Εκτός λοιπόν από τα συστατικά της σίγουρης συνταγής που επέλεξαν για τον προκάτοχο του "Come Of Age" και μετά τη μαθητεία τους δίπλα σε αναγνωρισμένους σύγχρονους rock ήρωες, αύξησαν τις δόσεις δυναμικότητας και ρυθμού. Κι αυτό φτάνει στα αυτιά του ακροατή από πολύ αρχή, με το εναρκτήριο "No Hope", που αποτελεί την σαφέστερα πιο ανάλαφρη και χαμογελαστή εκδοχή του «No Future» δόγματος. Στο ίδιο κλίμα κινείται και το δεύτερο single τους, "Teenage Icon" και "Bad Mood", δείχνοντας παράλληλα ότι η επαφή με τον Alex Turner δεν τους άφησε ανεπηρέαστους. Σε αυτά προσθέστε και τις Graham Coxon διαθέσεις στις κιθαρες των "Aftershave Ocean" και "All In Vein" και θα έχετε τις ενδιάμεσες στάσεις της νέας πορείας που έχουν χαράξει οι Λονδρέζοι, που είναι πιο εύστοχη και σκεπτόμενη. Φυσικά υπάρχουν ακόμα μικρά ψίγματα του σύντομου μουσικού παρελθόντος τους ή, αν θέλετε, του πρότερου λίγο βαριεστημένου και στιχουργικά επιφανειακού βίου τους μέσα στο "Wish I Was A Girl". Ίσως το μοναδικό σημείο του άλμπουμ που χάνουν τον προσανατολισμό τους στην εξερεύνηση του ιδιώματος που έχουν επιλέξει. Προσωπικά δύσκολα συγχωρώ τέτοια παραστρατήματα, αλλά λόγω της μικρής έκτασης που καταλαμβάνουν χρονικά στον δίσκο και του "Possessive", που δυστυχώς θα βρείτε μόνο στην deluxe έκδοση, μπορώ να τα παραβλέψω.

Προφανώς τα ενθαρρυντικά στοιχεία και μέρος αυτών που θα έπρεπε να περιμένουμε από τους Vaccines κάνουν τώρα την εμφάνιση τους, μέσα στη δεύτερη δισκογραφική τους προσπάθεια. Αποτελεί την απόδειξη για την μετάβασή τους σε πιο εμπνευσμένα και ενδιαφέροντα μουσικά πλαίσια, δείχνοντας στοιχεία για την αναβάθμισή τους σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα και σίγουρα μας κάνουν να ελπίζουμε για την εξέλιξη τους μελλοντικά.