The Trisonics

Εμπνευσμένοι από τον Johnny Cash που συνήθιζε να δίνει συναυλίες σε φυλακές (είναι θρυλικές οι ηχογραφήσεις του στις Folsom και San Quentin), οι Γερμανοί Trisonics έπαιξαν και ηχογράφησαν στη φυλακή Stadelheim του Μονάχου και μας παρουσιάζουν το αποτέλεσμα. Εξ αρχής εκφράζω τα συγχαρητήριά μου για την πράξη τους αυτή, ανεξάρτητα αν η καχυποψία μπορεί να λέει πως υπαγορεύτηκε σε ένα βαθμό και από λόγους marketing.

Οι Trisonics είναι ένα rockabilly τρίο που αποτελείται από τον αμερικανικής καταγωγής αλλά μόνιμα κάτοικο Γερμανίας Derek Singleton στην κιθάρα, τη φωνή και τον γενικό ηγετικό ρόλο στο συγκρότημα, τον Dim Sclichter στα drums και την Barbara Streidl στο όρθιο μπάσο. Το γεγονός ότι τα αγγλικά αποτελούν μητρική γλώσσα του τραγουδιστή είναι ανακουφιστικό, γιατί πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ rock 'n' roll με γερμανική προφορά.

Το cd ανοίγει με μία εκτέλεση του "Folsom Prison Blues" του Johnny Cash και κλείνει με το "Jailhouse Rock", πολύ λογικά άλλωστε. Στο ενδιάμεσο παρελαύνουν άλλα 9 τραγούδια παρόμοιου ύφους και διάθεσης που σκοπό έχουν τη διασκέδαση και μόνο. Οι δικές τους συνθέσεις στέκουν καλά ανάμεσα στις διάφορες διασκευές, οι οποίες με τη σειρά τους είναι καλοεκτελεσμένες. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η ερμηνεία του "Call Me" των Blondie που νομίζω ότι είναι εκτός κλίματος. Όσο κι αν προσπάθησα πάντως, δε μπόρεσα να διακρίνω μία κορύφωση στην εμφάνισή τους. Δε με «χάλασαν» σε καμία στιγμή, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να με παρασύρουν και στον κόσμο τους.

Αν, επηρεασμένοι από τις Χολιγουντιανές ταινίες, φαντάζεστε τους κρατούμενους να ανεβαίνουν στις καρέκλες τους και να εξεγείρονται υπό τους ήχους της κιθάρας, σας βεβαιώ πως τέτοια διάθεση εδώ δεν υπάρχει. Απλώς 37 λεπτά τυπικής ρετρό ψυχαγωγίας για τους νοσταλγούς του rock 'n' roll.