The Strokes

Δύο λεπτά πριν την κυκλοφορία του "Are You Experienced", ο Jimi Hendrix ήταν ή δεν ήταν ο μεγαλύτερος ηλεκτρικός κιθαρίστας όλων των εποχών; Μια βδομάδα πριν το "Nevermind", οι Nirvana ήταν ή δεν ήταν οι τελευταίοι μεγάλοι μεταρρυθμιστές του rock; Και για να μην το γυροφέρνω για πολύ ακόμα, οι Strokes... Οι Strokes, λέγω, είναι ή δεν είναι οι μεγάλοι του indie rock θρύλοι για τούτη τη γενιά, έστω κι αν δε διαθέτουν τη δισκογραφία που θα εξακρίβωνε αυτόν τον τίτλο; Οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα μάλλον απαιτούν εξεζητημένες γνώσεις φιλοσοφίας, τις οποίες δε διατίθεμαι να αποκτήσω στο άμεσο μέλλον - σας καθησυχάζω. Το θέμα είναι ότι το μόνιμο hype των Strokes δε συμβαδίζει αρμονικά με τα τρία άλμπουμ τους. Ε, ούτε και με το τέταρτο.

Το συνεχές σέβας του οποίου χαίρουν οι πέντε «Βρετανότεροι» των Νεοϋορκέζων οφείλεται κατ' αρχήν στο θαύμα "Is This It" του 2001. Το ντεμπούτο των Strokes έδωσε τα ηνία της παγκόσμιας τάσης των «The οτιδήποτε» στο όμορφο garage rock revival της πρώτης γενιάς της νέας χιλιετίας, αποτελώντας το αριστούργημα με το οποίο όλοι θα συγκρίνονταν για να βρεθούν λειψοί πάνω στο κρεβάτι του αμείλικτου Προκρούστη του indie. Βεβαίως, και οι ίδιοι οι Strokes υπήρξαν θηράματα του εαυτού τους. Ιδού χοντροκομμένη η μετριοπαθής άποψή μου. Το δεύτερο άλμπουμ, το αξιόλογο "Room On Fire", διέθετε το μαγικό ύφος, άλλα όχι τα μαγικά τραγούδια. Το τρίτο, το παρεκκλίνον "First Impressions Of Earth", διέθετα τα -κάποια- μαγικά τραγούδια, αλλά όχι το μαγικό ύφος. Το θέμα είναι ότι έχει περάσει πολύς καιρός από τον grunge μαγνητισμό της βαρύγδουπης εμψύχωσης του "Juice Box".

Πέντε ατέλειωτα χρόνια δισκογραφικής σιωπής αποτελούν στάση επικίνδυνη, έστω κι αν τούτο το hype είναι απέθαντο. Οι παράλληλες προσωπικές καριέρες των μελών δεν αρκούν - ροκάδες είναι και οι «indieάνοι», μα το δωδεκάθεο ολόκληρο! Και στα καλά καθούμενα, φτάνει το ξιπασμένα λαμπρό εξώφυλλο του "Angles" και πατάς με αγωνία το κουμπί για να δεχτείς το ουρανοκατέβατο φάσκελο. Οι καλοί μας οι Strokes αποφάσισαν να προσθέσουν στο μίγμα το λιγότερο φερέγγυο στοιχείο της rock χημείας, την πλαστική pop διάσταση του new wave της δεκαετίας του '80. Και, ενώ το μέσο δίποδο θα όφειλε να παρουσιάσει ελαφρά ναυτία, κίτρινο αποχρωματισμό του δέρματος, τάσεις προς έμετο και πιθανότατα κνίδωση, το "Angles" σώζεται χάρη στην επιμέλεια και το αδυσώπητο ταλέντο των -ναι- «μεγάλων του indie rock θρύλων για τούτη τη γενιά».

Η πιο επικίνδυνη δόση του φαρμακιού έρχεται μόλις ηχήσει η απροσδόκητη υποδοχή του "Machu Picchu". Μια -θα έλεγα- Talking Heads αναφορά συναντά την ανίερη χαζοχαρουμενιά των Devo, για να αναγκάσει τον ακροατή να βγάλει αμέσως το δίσκο από το μηχανικό συρτάρι του στερεοφωνικού, ώστε να βεβαιωθεί τι γράφει πάνω. Και πάλι, όμως, ο καημένος θα ξύνει την κεφάλα του μέχρι να φτάσει η αναγνωρίσιμη βαριεστημένη εξοχή στο ρεφρέν. Δε θα υποκλινόμουν σε αυτό το τραγούδι, παρότι φαντάζομαι ότι πολλά ατιμούτσικα θα βρουν την αμαρτωλή χαρά τους. Το "Under Cover Of Darkness" κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τα πίσω και κουβαλά όλα τα λατρεμένα στοιχεία της υπογραφής των Strokes, χωρίς να καταφέρνει να εκθρονίσει τις παλιότερες επιτυχίες τους. Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα κινείται, λοιπόν, το άλμπουμ, ανάμεσα στην επικίνδυνη κληρονομιά του παρελθόντος και την αποπροσανατολισμένη νεωτεριστική τόλμη, καθώς η περιπετειώδης διαδικασία της δημιουργίας του γίνεται δυστυχώς αισθητή.

Η σύγκρουση με το παρελθόν φτάνει το αποτελεσματικότερο σημείο της στο "Two Kinds Of Happiness", όπου ο Julian Casablancas μπορεί να θυμίσει κάτι από τον Bono των U2, ενώ οι απελπιστικά γοητευτικές παραξενιές του "You 're So Right" αποτελούν το μόνο πραγματικά συναρπαστικό επιχείρημα του "Angles". Αντιθέτως, το "Taken For A Fool" είναι ένα ωραιότατο αργοπορημένο μανιφέστο της περασμένης δεκαετίας, το οποίο ούτε οι Franz Ferdinand δε θα επιχειρούσαν τη σήμερον ημέρα. Κι όταν περάσει η βαρεμάρα του "Games" και η επιτήδευση του "Call Me Back", η συμπαθής γραφή του "Gratification" και ο ξεψυχισμένος των Muse στόμφος του "Metabolism" φανερώνουν ότι οι Strokes δεν ξέρουν ακριβώς πού βαδίζουν ή -λιγότερο πιθανόν- δεν κατάφεραν να φτάσουν εκεί που ήθελαν. Δεν είναι κακό το "Angles", είναι μάλλον πολύ καλό, αλλά υστερεί σε συνοχή, σε όραμα. Δε μπορεί ένα άλμπουμ «του μισαώρου» να το περιμέναμε μισή δεκαετία και να καταλήγει σε συνδικαλιστικά μίνιμουμ σαν το "Life Is Simple In The Moonlight" - το οποίο οι Arcade Fire θα πέταγαν σε b-side, χωρίς τύψεις.

Ο καλός ο κόσμος χαίρεται -και καλά κάνει να χαίρεται- που οι Strokes επέστρεψαν. Όμως, όπως κάθε δισκογραφική επιστροφή τους, έτσι και αυτή είναι άλλη μια γλυκόπιοτη απογοήτευση. Τρέμω για την ποιότητα των αποφαγιών του "Angles", τα οποία θα αποτελέσουν το υλικό του πέμπτου άλμπουμ, καθώς φαίνεται, αλλά ταυτόχρονα ψοφάω να τα ακούσω. Αυτό είναι το εξωφρενικό επίτευγμα των Strokes: παρά την ασυνέπειά τους, είναι ήδη θρύλοι. Να το πω άλλες δυο-τρεις φορές;