The Stranglers

Εκ των υστέρων ίσως αποδεικνύεται ότι η πιο αξιοπερίεργη περίπτωση από όσες γέννησε το πρώτα κύμα του Βρετανικού punk ήταν οι Stranglers. Ακριβώς γιατί ήταν εξαρχής κάτι το διαφορετικό με ρίζες τόσο στην παράδοση των πρώτων rock συγκροτημάτων, όσο και στην ορμή του νέου, τότε, κινήματος. Με τον καιρό η ορμή αυτή καταγάλλιασε αλλά παρέμειναν ως βασικό στοιχείο ταυτόητας τρία σημεία: Το μπάσο του JJ Burnell, τα πλήκτρα του Dave Greenfield και μία εξαιρετική αίσθηση τραγουδοποιίας που δε δίσταζε να επεκταθεί σε θρασύτατα εμπορικά αλλά και τολμηρά αρτιστίκ (sic) τραγούδια. Σίγουρα μόνο τυχαίο δεν είναι ότι αποτελούν και το μακράν μακροβιότερο εκ των συγκροτημάτων της γενιάς αυτής.

To, σχετικά προσφάτως σταθεροποιημένο σε κουαρτέτο, line-up του συγκροτήματος, αποδεικνύεται να τους έχει δώσει νέα πνοή όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν οι μερικές χιλιάδες Ελλήνων που τους παρακολούθησαν στις τρεις συνεχόμενες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα και πλέον γίνεται εμφανές και στο "Giants". Τα δέκα νέα τους τραγούδια, μετά από έξι χρόνια απουσίας, αποπνέουν κέφι και εμπειρία ταυτόχρονα έτσι ώστε να αποφεύγεται κάθε ίχνος υπόνοιας ότι οι Stranglers δουλεύουν στον «αυτόματο πιλότο».

Στο εναρκτήριο και ορχηστρικό "Another Camden Afternoon" διακρίνεται μία blues διάθεση που προέρχεται κυρίως από την κιθάρα του πιο πρόσφατου μέλους, Baz Warne, αλλά ενισχύεται και από το hammond του Greenfield. Η τάση αυτή συνεχίζεται και σε άλλες συνθέσεις όπως το "Time Was On My Side" και αρκετά διάσπαρτα solo και αποδεικνύεται εξαιρετικά επιτυχημένη όπως ενσωματώνεται στο από καιρό διαμορφωμένο ηχητικό πλάισιο των Stranglers.

Εκεί που, βέβαια, παίζουν εντελώς στο στοιχείο τους και διαπρέπουν, είναι όταν σκαρώνουν εύπεπτα αλλά και αυθάδικα τραγούδια που αναμιγνύουν από το garage punk μέχρι την pop με το υποβλητικό μπάσο του Burnell να χτίζει τον ήχο αλλά συχνά και την μελωδία. Χωρίς αιδώ μπορούν να πετούν αναφορές σε σχεδόν europop ήχους ("Mercury Rising", που θυμίζει στη λογική το παλαιότερο "No Mercy") και tango χορούς ("Adios"), ενώ μεγαλουργούν στα φέροντα τη σφραγίδα τους "Lowlands", "Freedom Is Insane", "Boom Boom" και "My Fickle Resolve".

Εν ολίγοις οι Stranglers κάνουν λίγο ως πολύ αυτό που έκαναν πάντα. Σίγουρα όμως εδώ τους «πιάνει» πολύ καλύτερα από ό,τι σε αρκετές περιπτώσεις στο παρελθόν (η άμεση σύγκριση με το αμέσως προηγούμενο "Suite XVI" είναι ενδεικτική). Μάλιστα το γεγονός ότι το σύνολο των τραγουδιών χωρίζεται σχεδόν ισομερώς σε «απλώς καλά» και «μελλοντικά κλασικά», αναδεικνύει ίσως το "Giants" σε μία δουλειά που μπορεί να σταθεί ακριβώς κάτω από τα μνημειώδη άλμπουμ τους, ό,τι καλύτερο έχουν ηχογραφήσει εδώ και πολλά χρόνια και ικανό να τους κερδίσει νέους οπαδούς.