The Soviettes

Οι Soviettes δημιουργήθηκαν το 2000 στη Μινεάπολη των Ηνωμένων Πολιτειών έχοντας ως πυρήνα τρεις γυναικείες παρουσίες, με τη μοναδική αντρική να αναλαμβάνει τη θέση πίσω από τα drums. Ο ήχος τους σε αυτή την τρίτη δισκογραφική τους απόπειρα παραμένει αναλλοίωτος, καθιστώντας τον ακροατή αντιμέτωπο -όπως ακριβώς και στις προηγούμενες δουλειές τους- με τις fuzzαριστές punk διαθέσεις τους, αποτυπωμένες σε δίλεπτες εκτελέσεις της μιας ανάσας -το πνεύμα των Ramones πάντα θα στοιχειώνει τέτοιου είδους κυκλοφορίες-.

Το κυρίαρχο συμπέρασμα που βγαίνει μετά από μια πρώτη ακρόαση του δίσκου, είναι το ότι οι Soviettes θέλουν να κάνουν θόρυβο. Ενδεχομένως η σκέψη τους να περιστρέφεται γύρω από την παραδοσιακή άποψη που σχεδόν επιβάλλει σε κάθε punk μπάντα που σέβεται τον εαυτό της τη δημιουργία θορύβου. Εκμεταλλευόμενοι λοιπόν το πολυχρησιμοποιημένο μοτίβο του λιτού, ωμού ήχου ως σημάδι επιστροφής στις ρίζες του εν λόγω μουσικού ιδιώματος, οι Soviettes τα καταφέρνουν μια χαρά, εκπληρώνοντας τον στόχο τους και δημιουργώντας ένα δίσκο γεμάτο ακατέργαστη ενέργεια.

Ως εδώ τα πράγματα έχουν μια λογική συνέχεια, τουλάχιστον όσον αφορά τους φίλους του συγκεκριμένου ήχου, καθώς όλες οι συστάσεις δημιουργούν την απαιτούμενη περιέργεια για το ουσιαστικό περιεχόμενο του δίσκου. Πέρα λοιπόν από την υφολογική προσέγγιση και τις ηχητικές δομές που σαφώς χαρακτηρίζουν τη δουλειά ενός συγκροτήματος, υπάρχει και ο σημαντικότατος παράγοντας της συνθετικής δομής των κομματιών που υπάρχουν στο δίσκο και ειδικότερα της έμπνευσης που τα περιβάλλει. Στον τομέα αυτό λοιπόν τα πράγματα, για την τρίτη αυτή κυκλοφορία των Soviettes, δεν απομακρύνονται ούτε στιγμή από το μέτριο. Η συντριπτική πλειοψηφία των tracks του δίσκου υποκύπτει στη θορυβώδη λογική με το αποτέλεσμα να μην επιτρέπει κανένα στοιχείο διαφορετικότητας στα "υλικά" που το συγκροτούν, κάνοντας το "Lp III" να ακούγεται μονοδιάστατο στο σύνολο του. Τα λιγοστά pop στοιχεία που επιχειρούνται -μέσω των μελωδικών διπλών φωνητικών κυρίως- περνούν εντελώς απαρατήρητα μέσα σε αυτή την, άνευ ουσίας και χωρίς ουσιαστική κατεύθυνση, ακατέργαστη ενέργεια.

Την περιορισμένη έμπνευση του περιεχομένου του δίσκου των Soviettes συμπληρώνει ένα εντελώς πρόχειρο εξώφυλλο, το art work του οποίου θα κρινόταν ακατάλληλο ακόμα και για ένα demo. Φαίνεται πως για άλλη μια φορά η punk αισθητική συγχέεται με την επιτηδευμένη προχειρότητα.

Το "Lp III" θα μπορούσε, ενδεχομένως, να δανείσει ένα από τα κομμάτια του σε κάποια post punk συλλογή που κάποιος παραγωγός θα επιχειρούσε να φτιάξει, αλλά ως εκεί, καθώς ως δίσκος στο σύνολο του, χαρακτηρίζεται έντονα από την επανάληψη και την έλλειψη πρωτοτυπίας, κάτι που κάνει τον ακροατή να κουραστεί και να εγκαταλείψει γρήγορα.