The Shadow Theory

Behind The Black Veil

Inside Out (2010)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 18/10/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Καλώς ήλθες επισκέπτη σε ένα μέρος που δεν ξέρεις τι πρέπει να περιμένεις. Σαν τον πρωταγωνιστή τούτης της παράστασης, από τραγούδι σε τραγούδι θα νιώθεις όλο και πιο χαμένος. Όπως κάποτε που η περιπετειώδης μουσική σε ταξίδευε μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού, τότε που η αλληγορία έπαιρνε σάρκα και οστά, που οι δίσκοι έφτιαχναν τοπία στο μυαλό σου. Μπορείς να αναθαρρήσεις, γιατί βγαλμένο από τα καλύτερα υλικά που συνθέτουν αυτού του είδους τη μαγεία είναι το πρώτο album των The Shadow Theory.

Δεν τίθεται θέμα υπερβολής, εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο δυνατό, που έρχεται να αφήσει το στίγμα του στο progressive metal, αν και οι δημιουργοί του δε θα το αποκαλούσαν έτσι πιθανότατα. Αναδυόμενο από τους ωραιότερους εφιάλτες που έβγαλε ποτέ ο King Diamond, με τη φιλοσοφία των Jethro Tull ως πυξίδα και την κληρονομιά ενός οικοδομήματος που λέγεται Psychotic Waltz, στο "Behind The Black Veil" οι δημιουργοί του έχουν ομογενοποιήσει τόσο καλά τις πρώτες ύλες, που το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι καθαρά δικό τους, κάτι ρηξικέλευθο. Η συνθετική φρεσκάδα των Scott και Schuppner συνδυάζεται με τον ωριμότερο και πιο εκφραστικό από ποτέ Devon Graves, που μεγαλουργεί, ενώ η προσθήκη δύο τόσο εντυπωσιακών παικτών για το rhythm section, όπως οι Kristoffer Gildenlow και Johanne James, απλά βάζει την τελική πινελιά.

Σε ένα concept που κάθε τραγούδι σου αποκαλύπτει και μια νέα πτυχή -μουσική και στιχουργική- η ατμόσφαιρα σε παρασέρνει με ένα μοναδικό συναίσθημα, που τα τελευταία χρόνια είχε λείψει από το συγκεκριμένο χώρο. Πρώτος και καλύτερος ο Graves δίνει τις ερμηνείες της ζωής του, όταν απαγγέλει, τραγουδάει, ψιθυρίζει, τσιρίζει και προσαρμόζει τη φωνή του στην ανάγκη του κάθε ρόλου. Εξίσου σημαντικός ο Arne Schuppner, το κιθαριστικό παίξιμο του οποίου είναι φρέσκο και, ενώ δεν αναλώνεται σε εύκολες επιδείξεις τεχνικής, συνδυάζει old school αισθητική με σύγχρονο παίξιμο. Είναι όμως οι ενορχηστρώσεις του Demi Scott που δίνουν αυτή τη δόση μαγείας που δε συναντάς εύκολα. Βιολιά και πιάνο, μινόρε και ματζόρε εναλλαγές δίνουν τρομερή διάσταση σε όλο το concept μινιμαλιστικά, τοποθετώντας μουσικά σημεία σαν κομμάτια στο παζλ του δίσκου.

Με δυσκολεύει αφάνταστα να ξεχωρίσω σημεία, αλλά δε μπορώ να μην αναφερθώ σε κάποια από αυτά, όπως στο εναρκτήριο "I Open Up My Eyes", με τον καλπάζοντα ρυθμό, την τρομερή γέφυρα και το στοιχειωτικό κλείσιμο που φωνάζει στον πρωταγωνιστή να ξυπνήσει, ή στο "Ghostride", με τη σχεδόν ονειρική/εφιαλτική εισαγωγή, την old school μελωδία στην κιθάρα και την τρομερή τοποθέτηση πλήκτρων. To "Welcome" ξεκινάει και κλείνει με ακουστικές κιθάρες και κινείται σε mid tempo ρυθμούς, ενώ το riff και μόνο του "By The Crossroads" είναι ικανό να σε καθηλώσει από μόνο του. Είναι όμως στιγμές, όπως στο folk του "Selebrate" ή στην ενορχήστρωση του "Snakeskin", που καταλαβαίνεις ότι κάτι σπουδαίο παίζει. Οι θρακιώτικοι ρυθμοί του "The Black Cradle" μπορείτε να βρείτε από πού προέρχονται, αλλά δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο ωραία δένουν και η εκφραστικότατη αφήγηση του Graves στο "A Candle In The Gallery", με λίγο πιάνο και ακουστική κιθάρα, θα οδηγήσει όπως έπρεπε σε ένα μεγαλειώδες φινάλε. Το "A Symphony Of Shadows" έρχεται να θέσει νέα standards σε ορολογίες όπως «θεατρικότητα», «ατμόσφαιρα» στο metal, σε μια σύνθεση που ο κινηματογραφικός της χαρακτήρας θα μπορούσε να την καταστήσει soundtrack της πιο σκοτεινής ιστορίας του Tim Burton. Απλά μεγαλειώδες!

Σε ένα καθ' όλα εξαιρετικό σύνολο, πρέπει να δοθεί σημασία στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Η παραγωγή είναι εξαιρετική, αναδεικνύοντας όλα τα επιμέρους στοιχεία που πρέπει να φανούν, ενώ το artwork του Travis Smith δένει τέλεια με το concept. Οι διασκευές σε Jethro Tull και Jeff Buckley -αναμενόμενα άριστες, εκτελεστικά και ερμηνευτικά- είναι απλά ένα επιπλέον δώρο στους φίλους της μπάντας. Ακούστε το όπως του αρμόζει, με το booklet, προσοχή στην ιστορία, χαμηλό φωτισμό και ανοιχτό μυαλό. Το προοδευτικό στη σκέψη metal δεν έχει να φοβηθεί τίποτα με δίσκους σαν αυτόν και ελπίζουμε πως αυτή είναι μόνο η αρχή για τους The Shadow Theory. Το "Behind The Black Veil" είναι ένα μικρό αριστούργημα. Ήρθες ως επισκέπτης και τώρα που θα το ακούσεις κάτι σου λέει πως θα μείνεις για καιρό, έτσι δεν είναι;
  • SHARE
  • TWEET