The Raconteurs

Ο Jack White έχει «φαγούρα στον αντίχειρα». Λιγότερο από ένα χρόνο μετά τον πάταγο του τελευταίου άλμπουμ των White Stripes, "Icky Thumb", ο Αμερικανός κιθαρίστας εγκαταλείπει και πάλι τη Meg, για να μας προτείνει το δεύτερο άλμπουμ της δεύτερης (αλλά όχι «δεύτερης») μπάντας του.

Οι Raconteurs είναι η «φουλ του άσσου» απόδειξη πως ο Jack μπορεί να λειτουργήσει ακόμα κι όταν η μπάντα είναι υπερδιμελής - χωρίς βέβαια να κάνει ούτε ένα βήμα έξω από το φως του προβολέα. Το εκθαμβωτικό "Broken Boy Soldier" αποτελεί μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις του 2006, αλλά κανείς δε θα ορκιζόταν πως δεν επρόκειτο για side-project του ενός δίσκου. Το alternative rock ημι-super-group στηρίζεται στη συνύπαρξη του Jack White και του Brendan Benson, υποβασταζόμενη από τη rhythm section των σιξτιζόπληκτων The Greenhornes, Jack Lawrence και Patrick Keeler, και επιστρέφει εντελώς... «ξαφνικά»!

Με σαδιστική αδιαφορία για το μουσικό τύπο και αμελώντας να κρατήσει τους τύπους της μουσικής βιομηχανίας, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Consolers Of The Lonely" χωρίς προειδοποίηση, χωρίς μήνες αναμονής και λιμπιστικές ανακοινώσεις, μόλις μια βδομάδα από τη στιγμή που ο πιο μπασμένος ντετέκτιβ υποψιάστηκε την ολοκλήρωσή του. Έκπληξη αναπάντεχη και εμείς από την αδράνεια κολλήσαμε στον τοίχο.

Δεκατέσσερις πλούσιες καινούριες συνθέσεις και μια χορταστική ώρα «ιμπρεσιονιστικού» rock, που ισορροπεί ανάμεσα στη βαριά βρώμικη πλεονεξία και την ανάλαφρη μελωδικότητα, χωρίς να κουράσει τα ώτα. Δύο κυρίως στοιχεία διαφοροποιούν το άλμπουμ από το αλάθητο ντεμπούτο. Το γεγονός ότι το άλμπουμ ανέπνευσε τον αέρα του Nashville -της πατρίδας του Benson- είναι εμφανές χάρη στα αμέτρητα μπασταρδέματα με την μουσική του νότου των Ηνωμένων Πολιτειών. Το δε γεγονός ότι η γραφή και οι ηχογραφήσεις έλαβαν χώρα σχεδόν κολλητά με εκείνες του "Icky Thumb" γίνεται αισθητό, καθώς η επιβλητικά παρούσα βρωμιάρα εξάχορδη του Jack White πλησιάζει -ακίνδυνα- τον ήχο του ριγέ duo.

H The Who αισθητική της εσόδου του τραγουδιού "Consoler Of The Lonely" θα διαλυθεί από μια à la White Stripes δαιμονισμένη αλλαγή, που θα προϊδεάσει για το "Salute Your Solution", το οποίο σε ένα άλλο σενάριο θα μπορούσε να βρει τη θέση του στο οπισθόφυλλο του "Icky Thumb". Το ύφος των Raconteurs επιστρέφει με το "You Don't Understand Me", ενώ το "Old Enough" καταφέρνει να παντρέψει και τα δύο προσωπεία. Τα πομπώδη πνευστά του θέματος του "The Switch And The Spur" υπάρχουν κάπου στον κατάλογο του Frank Zappa και σ' αυτό το σημείο ο ακροατής έχει συνειδητοποιήσει πως αυτός ο δίσκος δεν είναι απλή υπόθεση. Το "Hold Up" είναι η θορυβώδης υπογραφή των Raconteurs και ξυπνάει συνειρμούς από την κληρονομιά των MC5, όπως το "Top Yourself", με τη σειρά του, από διάφορες στιγμές των Led Zeppelin.

Το διεστραμμένο ψευδοblues τερατούργημα "Many Shades Of Black" ορίζει ένα από τα πομπώδη ζενίθ της γραφής των Raconteurs, ώστε το "Five On The Five" να παραθέσει άλλη μια αργή και κοφτερή Jack White -Stripes- πινελιά. Το "Attention" δημιουργεί ένα ανεξέλεγκτο χάος, που θα κατευνάσει το πιάνο του σύντομου "Pull This Blanket Off". Το "Rich Kid Blues" ξαναφέρνει στο νου τους The Who και μαζί με το "These Stones Will Shout" αποτελούν (και εδώ θέλω να είμαι απόλυτα υποκειμενικός) τις δύο καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ. Το αποχαιρετιστήριο ονειρικό διήγημα "Carolina Drama" και η Dylanική του ρητορική φανερώνουν ένα ανεξερεύνητο «εγώ» του κυρίου Jack.

Ήδη με White Stripes, τα «βόρεια» χέρια του Jack White έχουν επιχειρήσει πολλάκις να επεξεργαστούν τον ήχο του U.S. νότου. Εδώ τα καταφέρνει και την παντρεύει με ρινίσματα folk, prog και heavy-blues. Η jam φρεσκάδα του παρελθόντος δε χάνεται, αλλά κρύβεται πίσω από ένα φερέγγυο know-how και μια βαθύπλουτη ροή λειτουργικών ιδεών. Οι Raconteurs δε βρίσκονται πια στη σκιά των White Stripes, έστω κι αν το τίμημα ήταν να φορέσουν μερικά από τα γαλόνια τους. Η πολυδιάστατη ηχητική πλημμύρα γίνεται πολυτελώς εύχρηστη και τα μουσικά κλισέ παύουν να είναι κλισέ.