The Raconteurs

Broken Boy Soldiers

Edel (2006)
01/11/2006
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Γνωστοί στους Έλληνες χάρη στην παρουσία του Jack White, οι Raconteurs είναι ένα project που δημιουργήθηκε στο Detroit πριν ένα χρόνο και πολλοί θα έλεγαν πως μας δίνει την ευκαιρία να δούμε πώς θα ήταν οι White Stripes αν ήταν μια ολοκληρωμένη μπάντα. Ο παραπάνω ισχυρισμός όμως μάλλον δεν είναι απολύτως σωστός, αφού κακά τα ψέματα σε αυτή την περίπτωση ο Jack δεν είναι ο μοναδικός που επηρεάζει τον ήχο. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έχει ο πολυτάλαντος Brendan Benson, που αν και τα ακούσματα και οι επιρροές του είναι κοντά σε εκείνα του White, έχει προφανώς το δικό του τρόπο (και τη δική του κιθάρα).

Οι ίδιοι οι Raconteurs περιγράφονται ως «ένα νέο group, φτιαγμένο από παλιούς φίλους». Η πραγματικότητα είναι πως το "Steady As She Goes", που είναι και το πρώτο single τους, ήταν αρχικά μια συνεργασία των White - Benson μόνο. Πάλι για ντουέτο μιλάμε, λοιπόν, και για δύο μεγάλες προσωπικότητες που συνεργάζονται, με αποτέλεσμα μάλλον αμφίβολο. Και εξηγούμαι λέγοντας πως, αν και το "Broken Boy Soldiers" έχει αφθονία καλών στοιχείων και είναι αδιαμφισβήτητη η αξία των μουσικών του, δυστυχώς προσπαθεί να παντρέψει (αρχικά) ήχο παλαιότερων δεκαετιών με alternative στοιχεία του σήμερα. Στην πορεία του album βέβαια μάλλον η ιδέα εγκαταλείπεται και η μπάντα αφοσιώνεται στην ανακύκλωση Bob Dylan, White Stripes και Rolling Stones. Ορισμένες προσθήκες εναλλακτικών riffs δυστυχώς δεν επαρκούν για να κάνουν πιο φρέσκο το αποτέλεσμα και ο δίσκος καταλήγει κουραστικός και νωθρός.

Οι υποσχέσεις που αφήνει το "Steady Αs She Goes" μένουν ανεκπλήρωτες και μόνο έναν αθεράπευτο (και λίγο ανοιχτόμυαλο) λάτρη περασμένων εποχών θα μπορούσε να συγκινήσει τελικά το album. Για να μην παρεξηγηθώ, τα κομμάτια είναι ομολογουμένως αρκετά καλά, μονάχα όμως αν δεν έχει κάποιος υπόψη του πως τα μυαλά πίσω από τη συγγραφή τους είναι προσωπικότητες του βεληνεκούς των Jack White και Brendan Benson. Απλά περίμενα περισσότερα και το "Broken Boy Soldiers", στην αδικαιολόγητα μικρή του διάρκεια, με άφησε με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Μόνο τα "Steady As She Goes" (παρεμπιπτόντως, σπουδαίο video clip), "Hands", "Level", η Dylan μπαλάντα "Together" και το post - blues "Blue Veins" κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή μου.

Δε γνωρίζω αν ο White σκοπεύει να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στους Raconteurs (αν και ακούω πως ετοιμάζει ένα νέο δίσκο Stripes με τη συμμετοχή ορχήστρας - άλλο πάλι και τούτο), πάντως αν το κάνει θα πρέπει να κατεβάσει αρκετές καινούργιες ιδέες. Σε καμία περίπτωση δε συναντάμε την ενέργεια και την «ευφυΐα» που γνωρίζουμε πως ο Jack μπορεί να περάσει στα albums του, με τρανό παράδειγμα το "Get Behind Me Satan". Ας ελπίσουμε πως το μέλλον μας επιφυλάσσει καλύτερα πράγματα από τον κύριο White, του οποίου είμαι μεγάλος θαυμαστής και λυπάμαι όταν με απογοητεύει.

  • SHARE
  • TWEET