The Offspring

Days Go By

Columbia (2012)
Από τον Λουκιανό Κοροβέση, 02/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Τα καημένα τα νιάτα, τι γρήγορα που περνούν», φαίνεται να σκέφτονται οι Offspring φέτος, καθώς από το 1992 και τους προβληματισμούς τους για τις πρακτικές της αστυνομίας του L.A. έχουν περάσει είκοσι (!) χρόνια, και το όνομα στην μαρκίζα είναι το ίδιο, αλλά το περιεχόμενο διαφορετικό. Μετά λοιπόν την αναστήλωση του παλιού τους ήχου με ολίγη από την εμπορικότητα των Green Day του "Rise And Fall, Rage And Grace" του 2008, το οποίο ξεφούσκωσε πιο γρήγορα από τρύπια σαμπρέλα, έρχονται φέτος, πάλι με τον Bob Rock να τους προσέχει, να γράψουν έναν δίσκο που περιέχει όλα τα στοιχεία της δισκογραφίας τους. Αντί όμως για ένα Best Οf, ακούμε έναν κατάλογο από τα είδη που έχουν κατά καιρούς παίξει οι Offspring, σε απλή αναφορά/υπενθύμιση. Και οι συγκρίσεις με μικρότερες ηλικίες και παλαιότερες συνθέσεις, είναι αναπόφευκτες...

Ο δίσκος μοιάζει να έχει πολλαπλά πρόσωπα: στα πρώτα του κομμάτια, ξαναβρίσκουμε αυτόν τον αναστηλωμένο σκληρούλη (!) ήχο των ύστερων μετά-"Conspiracy Of One" εποχών, που σίγουρα μπορεί να πιάσει έναν νέο ακροατή, αλλά ο παλαιότερος θα βρει εύκολα τις ανακυκλωμένες τους ιδέες, ε και θα τις κατεβάσει μαζί με τις χάρτινες συσκευασίες στον κοντινότερο μπλε κάδο. Κάπου εκεί που έχεις ημιφτιαχτεί, λοιπόν, σκάει το "Turning Into You", με το νεωτερίζον ηλεκτρονικό του beat, το απαραίτητο sing-along και την απαισιοδοξία σε στίχους και ύφος του Dexter και στέκεσαι προσοχή: να, το βρήκαμε το καλό κομμάτι των φετινών Offspring. Στο επόμενο, "Hurting As One", πάνε ακόμα πιο πίσω, κοιτάνε τα σκληρά κομμάτια του "Americana" και θυμίζουν ίσως τι μπορούν να κάνουν, όταν θέλουν, πάλι σε μοτίβα που έχουμε όντως ξανακούσει. Μέχρι εδώ έχεις δείξει υπομονή και έχεις ψιλοτραγουδήσει και κανένα στίχο. Ε, στο επόμενο (εμετικό) "Cruising California" (που το έκαναν και single, ωιμέ!), οι Offspring δείχνουν πως οι πιτσιρικάδες πλέον δεν χρειάζονται soundtrack για τις οδομαχίες με την αστυνομία (όπως το 1992), αλλά pop σαχλαμάρες για να βάζουν κερί στο surf τους, αφού σταματήσουν να ασχολούνται με το playstation, σε ένα τραγούδι/παρωδία για την ιστορία του σχήματος, που φυσικά και στο παρελθόν είχε παίξει με τα νεύρα μας ("Hit That"), αλλά τους το είχαμε συγχωρήσει. Καπάκι, δεύτερο χτύπημα με την pop μπαλάντα (!) "All I Have Left Is You" που τραβάει όλο το μελίσσι μαζί με τον μελισσοκόμο στο στερεοφωνικό σου, για να συνεχίσουμε ίσως με το τραγικότερο κομμάτι που έχουν γράψει στην ιστορία τους, το "OC Guns" με τους ανύπαρκτους στίχους (και στα ισπανικά), τον ska/reggae ρυθμό και τα σκρατσάκια (!). Η συνέχεια θα μας επιφυλάξει κομμάτια που κάποτε έγραφαν οι Offspring-B που αντέγραφαν αυτή τη μεγάλη μπάντα, τύπου "I Wanna Start A Secret Family With You" και "Slim Pickens Does The Right Thing And Rides The Bomb To Hell" και το αξιοπρεπές "Dividing By Zero" που θυμίζει λίγο εποχές 1992...

Γιατί όμως αναφέρομαι συνεχώς στο 1992; Γιατί τότε βγήκε ο καλύτερος δίσκος των Offspring, το "Ignition" δηλαδή, το οποίο και έπαιξαν ολόκληρο πρόσφατα στην Αγγλία (και το report μπορείτε να το βρείτε εδώ) και από το οποίο στο "Days Go By" διασκευάζουν ίσως το πιο μεγαλειώδες τους κομμάτι, το "Dirty Magic", σε μια αχρείαστη, ρετουσαρισμένη νέα εκδοχή, που έχει επιπρόσθετα κάποιες κιθάρες, αλλά ευτυχώς κρατάει το ύφος του από τα φωνητικά του Dexter. Το συγκεκριμένο κομμάτι φυσικά ξεχωρίζει από χιλιόμετρα και δείχνει τόσο την δυναμική του, όσο και την αδυναμία των νέων συνθέσεων.

Σε έναν δίσκο-ενδοσκόπηση, οι Offspring μάς παρουσιάζουν όλα τα είδη που άγγιξαν κατά καιρούς, για να θυμηθούμε μαζί πόσο μεγάλη καριέρα έκαναν και πόσο αδυνατούν πλέον να πείσουν έναν παλιόφιλο σαν εμένα και σαν άλλους πολλούς, εκεί έξω. Τους σεβόμαστε, τους αγαπάμε, κλαίμε με το "Dirty Magic", αλλά το "Days Go By" είναι μακράν η πιο άνευρη στιγμή τους.
  • SHARE
  • TWEET