The Melvins

Νομίζεις ότι ξέρεις τους Melvins; Όχι, δεν τους ξέρεις. Μόνο οι ίδιοι ξέρουν τους εαυτούς τους γιατί μόνο οι ίδιοι είναι που μπορούν να τους ξεπεράσουν κιόλας. Μόνο αυτοί είναι που ακούγονται σαν Melvins και κανένας άλλος. Μόνο αυτοί είναι που μπορούν να βγάζουν για 30 χρόνια τώρα, δίσκους που και μετριότητες να είναι, δεν μπορείς να τους προσάψεις το παραμικρό γιατί αν υπάρχει μόνο ένα επίθετο που δεν μπορεί να τους χαρακτηρίσει αυτό είναι το «προβλέψιμος». Ποτέ δεν επαναπαύτηκαν σε ένα συγκεκριμένο ήχο. Όριζαν και προχωρούσαν. "Gluey Porch Treatments", "Houdini", "Bullhead", "Lysol", "The Maggot", "Stoner Witch", "Stag", "Ozma", "Pigs Of The Roman Empire" (μαζί με Lustmord), όλοι δίσκοι-ορόσημα για το grunge, το doom, το stoner, το sludge, το drone, το hardcore-punk, το ambient, το noise και πολλά άλλα. Οπότε όχι δεν μπορείς να ξέρεις τους Melvins γιατί, ακόμα και κοντά να πέσεις, έρχονται με το "Freak Puke" να σου αποδείξουν ότι και πάλι κάνεις λάθος.

Νωρίτερα φέτος οι Melvins κυκλοφόρησαν το EP "The Birds And The Bees", ένα μείγμα στερεοτυπικού μεν αλλά αρκούντως απολαυστικού heavy rock, με τη σύνθεση που πορεύονται τα τελευταία χρόνια, δηλαδή με τους Jared Warren και Coady Willis των –επίσης θεών- Big Business, να πλαισιώνουν τους King Buzzo και Dale Crover. Τώρα μας παρουσιάζουν μια πιο light έκδοση τους, χρησιμοποιώντας το παρατσούκλι Melvins Lite, αντικαθιστώντας τους Warren και Willis από τον -ακόμα πιο θεό- Trevor Dunn, μπασίστα των Fantomas (των οποίων μέλος είναι και ο Buzz) και Mr. Bungle. Ο Dunn έχει παίξει με τους Melvins σε μπόλικα live στο παρελθόν και μετά και την τελευταία τους περιοδεία, που ξαναέπαιξαν παρέα, επιτέλους συνεργάζονται σε κανονικό δίσκο.

King Buzzo, Crover και Dunn, λοιπόν. Ω ρε μάνα μου. Και τι όμορφος, γλυκός και ρομαντικός τίτλος: "Freak Puke", λέει. Και τι είναι αυτό που ακούω στην αρχή του "Mr. Rip Off"; Κοντραμπάσο; Συγκίνησις. Στο "Freak Puke" οι Melvins μας παρουσιάζουν ίσως τον πιο αλλοπρόσαλο και ανώμαλο εαυτό τους (αν και δεν παίρνω και όρκο, με τέτοια αχανή δισκογραφία, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχουν και πιο ανώμαλα πράγματα από αυτό). Διεστραμμένα blues, παρανοϊκές ψυχεδέλειες και πωρωτικό stoner rock, ντυμένα με μια εξέχουσα avant-garde αισθητική.

Τα κιθαριστικά hooks του Buzz καρφώνονται στο μυαλό ενώ οι Crover και Dunn επιδίδονται σε τρελαμένα σόλο, με το κοντραμπάσο του ενός να «συζητάει» με τα ντραμς του άλλου σε μια εξωγήινη γλώσσα. Δείγμα της αλλοπρόσαλης φύσης του δίσκου είναι οι τρομερές εναλλαγές ρυθμικών και ηχητικών μοτίβων μεταξύ των τραγουδιών, όπως το εκκωφαντικό και απίστευτα ενοχλητικό "Inner Ear Rupture" που είναι όνομα και πράγμα και μοιάζει σαν να προσπαθεί, όντως, ο Dunn να καταστρέψει το τύμπανο του αυτιού σακατεύοντας παράλληλα το κοντραμπάσο του και αμέσως να πέφτει το εκπληκτικό riff του "Baby, Won't You Weird Me Out" που ακολουθεί, ή όπως το σκοτεινό και σχεδόν trip-hop-ίζον "Holy Barbarians", ανάμεσα στα σαφώς πιο up-tempo "Leon Vs The Revolution" και "Freak Puke". Τέτοιου είδους εναλλαγές δεν υπάρχουν μόνο ανάμεσα στα τραγούδια αλλά ακόμα και μέσα σε αυτά, όπως για παράδειγμα στο εκπληκτικό "Worm Farm Waltz" που από heavy blues-ιά, από τα μισά και μετά αλλάζει εντελώς ρότα και θυμίζει λίγο τα πειραματικά ηχοτοπία των Mr. Bungle. Προς το τέλος κάθε τραγουδιού, ακούμε διάφορους ενοχλητικούς θορύβους, από σπασίματα χορδών μέχρι επαναλαμβανόμενα σε βαθμό επιληψίας ακαταλαβίστικα φωνητικά, που παραδόξως όμως, μοιάζουν να ενώνουν τέλεια τα κομμάτια μεταξύ τους. Μέσα σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου (με την καλή έννοια, ε), οι Melvins δεν ξεχνάνε την αγαπημένή τους συνήθεια. Την καθιερωμένη διασκευή. Οι διασκευές των Melvins θα μπορούσαν άνετα να πλαισιώσουν ένα άρθρο από μόνες τους και εδώ την τιμητική του έχει το "Let Me Roll It" των Wings του Paul McCartney. Και ναι, πάλι τα κατάφεραν και το έκαναν δικό τους, αν και παραδόξως δεν του άλλαξαν και τα φώτα όπως έκαναν στο "My Generation" των Who, που διασκεύασαν στο "The Bride Screamed Murder". Το απόλυτο highlight του δίσκου έρχεται ακριβώς πριν κλείσει η αυλαία, με το δεκάλεπτο "Tommy Goes Beserk" και την υπνωτιστική εισαγωγή του που αποτελεί το χαλάκι για ένα εξωπραγματικό ξεφάντωμα ονειρικής blues ψυχεδέλειας μέχρι και τρία λεπτά πριν το τέλος για να μας αποχαιρετήσουν χλευάζοντας μας με χαβαλεδιάρικα noise samples.

Συμπερασματικά, το "Freak Puke" είναι προκλητικό και αντισυμβατικό και αντιπροσωπεύει όλα όσα είναι οι Melvins, που ακόμα κι αν δεν ακούγεται σαν Melvins, κουβαλάει το στίγμα τους από την αρχή μέχρι το τέλος. Μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν την παράνοια να ακούγεται τόσο ελκυστική, το παράξενο να ακούγεται τόσο άμεσο και το rock να ακούγεται πιο ανατρεπτικό από ποτέ. Μόνο οι Melvins.