The Mars Volta

Οι Mars Volta θεωρούνται από τις πιο μεγάλες ελπίδες της μουσικής σήμερα. Το ντουέτο των Omar Rodriguez - Lopez (κιθάρα, σύνθεση όλης της μουσικής) και Cendric Bixler - Zavala (φωνητικά, στίχοι, φωνητικές μελωδίες), των 2/5 των At The Drive In, της άλλης μεγάλης πάλαι ποτέ ελπίδας, προσπαθεί ουσιαστικά να σπρώξει τα όρια της μουσικής του, και γενικότερα της rock μουσικής, ένα βήμα ακόμα παρακάτω.

Έχω διαβάσει σε αρκετά έντυπα να αναφέρεται το όνομα των The Mars Volta κάτω από την ταμπέλα "progressive", κάτι που δεν είναι και απόλυτα λάθος, αφού τα όρια της συγκεκριμένης κατηγορίας είναι αρκετά δυσεύρετα, όμως θέλοντας να προλάβω κάποιον που δεν τους έχει ακούσει καν από το να νομίσει ότι η μουσική αυτών εδώ μοιάζει με αυτή των Dream Theater, παραθέτω έναν αρκετά πετυχημένο χαρακτηρισμό που βρήκα κάπου και αναφέρεται στη μουσική τους ως μια μίξη πρώιμων Roxy Music με ώριμους Led Zeppelin. Αρκετά σχιζοφρενικό, δε νομίζετε;

Το "De-Loused In The Comatorium" μου είχε τίναξει τα μυαλά με την μια, δεν είχα ξανακούσει κάποιον μέχρι τότε να παίζει έτσι. Παρόλο που η μουσική τους σίγουρα δεν ήταν απλή και όλοι οι συμμετέχοντες στο δίσκο ήταν παιχταράδες και το έδειχναν, τα τραγούδια τους ήταν τόσο άμεσα που σε κέρδιζαν με την πρώτη ακρόαση. Το "Frances The Mute" συνέχισε από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχος του, τραβώντας ακόμη λίγο τα όρια με το σχεδόν 30λεπτο "Cassandra Gemini" και με τα πολλά παραδοσιακά στοιχεία της καταγωγής των δημιουργών του στο "L' Via L' Viaquez", ενώ μετά ήρθε το live "Scabdates" το οποίο δεν είχε κάτι να προσθέσει ή να αφαιρέσει από τη μέχρι τώρα διαδρομή τους.

Και τώρα ερχόμαστε στο καινούργιο "Amputechture". Λοιπόν, για να πω τη μαύρη αλήθεια, στην αρχή είχα ένα μικρό πρόβλημα, εδώ έχουμε 8 τραγούδια και 76:04 λεπτά μουσικής. Αν κάνουμε μια πρόχειρη διαίρεση θα δούμε οτί ο μέσος όρος κάθε τραγουδιού ανέρχεται στα 9 και λεπτά, με τις τρεις - τέσσερις πρώτες ακροάσεις λοιπόν έβρισκα τη μουσική σα να είναι σε σύγχυση. Ενώ άκουγα κάποια καλά στοιχεία, δε μπορούσα να τα ξεχωρίσω στο μυαλό μου. Σίγουρα ο δίσκος έχει το χαρακτηριστικό του να μεγαλώνει μέσα σου όσο περισσότερο τον άκους και σήμερα μετά από αρκετές ακροάσεις μπορώ να πω οτί έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα κλασικό άλμπουμ από τους The Mars Volta.

Όλα είναι εδώ, οι παράξενες τεχνοτροπίες, η ξεχωριστή τους τραγουδοποιία, τα παραδοσιακά τους στοιχεία, οι καρφωτές μπασογραμμές, τα ψηλά φωνητικά του Cendric, μα πάνω απ' όλα είναι εδώ η περιπέτεια της μουσικής τους, αυτό που λείπει από τα περισσότερα γκρουπ σήμερα, η ακρόαση του δίσκου τους να μοιάζει με ένα ταξίδι που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει.

Όσοι λατρέψατε τις προηγούμενες δουλειές τους μη χάσετε το "Amputechture", όσοι όμως θα θέλατε να κάνετε ένα πρώτο βήμα στη μουσική των The Mars Volta καλό θα ήταν να ξεκινήσετε με τον πρώτο ή τον δεύτερο δίσκο τους, που είναι σχετικά πιο βατοί, και μετά να ακούσετε αυτόν εδώ.