The Man From The Moon

Ιούλιος 1969. Ο Neil Armstrong πατάει (;) για πρώτη φορά στη Σελήνη. Ιούλιος 2008. Ο Άνθρωπος Από Το Φεγγάρι διανύει την ακριβώς αντίστροφη πορεία με εξοπλισμό την κιθάρα του (και όχι μόνο). Η δε πυραυλική επίθεση που εξαπολύει δε θα πρέπει να παρεξηγηθεί. Είναι όχι μόνο άκακη αλλά και πολύ θελκτική.

Ο αγνώστων λοιπών στοιχείων Micke Moberg κρύβεται πίσω από το όνομα The Man From The Moon. Συνθέτης, παραγωγός και εκτελεστής σε ένα "one man show" που λίγα έχει να ζηλέψει από αντίστοιχες πιο πολυπρόσωπες παραγωγές. Το δελτίο τύπου που συνοδεύει την κυκλοφορία αναφέρει το αποτέλεσμα ως symphonic rock, κάτι το οποίο όμως δεν προκύπτει από πουθενά. Αντίθετα έχουμε να κάνουμε με AOR με καταβολές από κλασικό rock, στο στυλ των Asia, Foreigner, Rainbow εποχής Turner αλλά και Van Halen εποχής "1984". Κι αν η φωνή (συμπεριλαμβάνοντας και την προφορά) δεν ανταποκρίνεται στα υψηλά standards του είδους, αυτό δεν ενοχλεί, καθώς όλα τα άλλα συστατικά είναι παρόντα.

Οι κυρίαρχες κιθάρες ενίοτε ροκάρουν επιθετικά και άλλοτε πάλι πλανώνται ατμοσφαιρικά, ενώ τα μελωδικά πλήκτρα σπάνια πρωταγωνιστούν, αλλά όταν το κάνουν εξιτάρουν τις αισθήσεις μέσα στην απλότητά τους. Τα ντραμς, γεννημένα από κάποιον ηλεκτρονικό εγκέφαλο, δεν εντυπωσιάζουν, αλλά αποτελούν μία ικανοποιητική βάση για την ανάπτυξη των τραγουδιών. Το σημαντικότερο όμως είναι οι πανέξυπνες συνθέσεις που, χωρίς να καινοτομούν, άλλωστε το είδος μάλλον δεν προσφέρεται για εκπλήξεις, καταφέρνουν να «κολλάνε» στο μυαλό. Τι κι αν αρκετές συνθέσεις θυμίζουν κάπως αφηρημένα κάτι οικείο; Το repeat θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί συχνότατα αν η κάθε καλή στιγμή δε διαδεχόταν την άλλη με αποτέλεσμα τελικά να μένει το δάχτυλο μετέωρο πάνω από το πλήκτρο.

Ιδιαίτερα στις στιγμές όπου αφήνει ελεύθερο και χωρίς ενοχές τον pop χαρακτήρα του, προκύπτουν φιλικά προς το ραδιόφωνο τραγούδια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αίσθηση 25 χρόνια πριν ("Eagle Free", "President Of Madness"). Η θεματολογία των τραγουδιών του κινείται ανάμεσα στον κοινωνικο-πολιτικό-θρησκευτικό προβληματισμό μέχρι τη νοσταλγία για έναν (απροσδιόριστα) χαμένο ρομαντισμό. Αξιοσημείωτη η προσθήκη του τραγουδιού "In Love And Memory", με συγκινητικούς, αν και ελαφρώς παιδικούς, στίχους, αφιερωμένους στον φίλο του Quorthon (Bathory). Μαζί με τα προαναφερθέντα ξεχωρίζουν ακόμα οι μπαλάντες "The Walker" και "My Home Town", το "I Am Your God" και το "Time Gives A Moment".

Απέχοντας από το να είναι άψογο, μολοταύτα καταφέρνει να ασκεί μία ακαταμάχητη γοητεία στον ακροατή, που μεγαλώνει με κάθε ακρόαση. Αν μάλιστα στην επόμενή του προσπάθεια ο συμπαθής Σεληνάνθρωπος αναζητήσει και βοήθεια για τα σημεία που υστερούν (τα φωνητικά, η ελαφρώς επίπεδη παραγωγή και η έλλειψη ντράμερ), το αποτέλεσμα θα ...εκτοξευτεί.