The Lackloves

Οι The Lackloves ιδρύθηκαν κάπου στα 1996 από τον Mike Jarvis (φωνητικά, σύνθεση τραγουδιών) και αυτός είναι ο τρίτος τους δίσκος. Ο Jarvis προερχόταν από τους Blow Pops και μπορεί να θεωρηθεί ότι οι The Lackloves ήταν η συνέχειά τους. Στο τρίτο τους άλμπουμ, οι The Lackloves καταφέρνουν να αναπτύξουν περισσότερο τον ήχο τους, που ούτως ή άλλως έχει αρχίσει να παίρνει την ξεχωριστή του μορφή. Οι The Lackloves κινούνται στα ευρύτερα όρια της pop και της μελωδικής ροκ.

Πιο συγκεκριμένα, ο ήχος τους συχνά γίνεται αναχρονιστικός, θυμίζοντας παλιό rock n' roll, τις pop στιγμές των Beatles, Lynyrd Skynyrd και τόσες άλλες ευχάριστες επιρροές. Σε αρκετά σημεία ο ήχος τους γίνεται πιο σύγχρονος, πιο ροκ, πιο δυναμικός. Το σίγουρο είναι ότι είναι ένας δίσκος που ακούγεται ευχάριστα, από την αρχή, σχεδόν, ως το τέλος του. Ίσως να είναι ακόμη και στη θέση να βελτιώσει την διάθεση του ακροατή, τουλάχιστον κάπως έτσι επέδρασε σε μένα.

Η παραγωγή, νομίζω, κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα, δηλαδή σε καμία περίπτωση δεν λειτουργεί εις βάρος του αποτελέσματος. Ο ήχος είναι αρκετά κρυστάλλινος, όπως θα όφειλε να είναι. Επειδή έχω κάνει αρκετά review για άλμπουμ από την συγκεκριμένη δισκογραφική εταιρεία αρχίζω να την εκτιμώ, διότι το αποτέλεσμα είναι πάντα αρκετά καλό.

Τα φωνητικά είναι σε αρκετά υψηλό επίπεδο, μια και η μπάντα έχει περισσότερους από ένα τραγουδιστές. Η φωνή του Mike μοιάζει αρκετά με του Lennon στον τρόπο της και αυτό μάλλον θετικό πρέπει να λογίζεται. Τα δεύτερα φωνητικά αφήνουν και αυτά ευχάριστη αίσθηση. Στις κιθάρες ο Don Moore κάνει πολύ καλή δουλειά, δημιουργώντας όμορφα σόλο, εύστοχα riffs, προσφέροντας τα μέγιστα στον ήχο των The Lackloves.

Αν ρίξουμε μια ματιά στα κομμάτια θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε μερικά, αν και ολόκληρος ο δίσκος στέκεται σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα. Έτσι το εναρκτήριο “The Radio Mine” δίνει μια ιδέα του τι πρόκειται να ακολουθήσει, όντας χαρούμενο και ευχάριστο. Ίσως μια από τις πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ είναι το 4ο κομμάτι που ονομάζεται “Nowhere Near Here” με όμορφες wah κιθάρες, όμορφα φωνητικά και πιασάρικο ριφ, που μου άφησε πολύ όμορφη αίσθηση. Τα παραμορφωμένα φωνητικά, τα σόλο κιθάρας από τον Don και οι γρήγοροι, πάντα pop, ρυθμοί κερδίζουν τις εντυπώσεις στο νο 8 “Do You Love Someone” που αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές του album. Τέλος, η μπαλάντα που κλείνει το άλμπουμ (“Know You Now”) ήταν κάπως απρόσμενη. Τα φωνητικά είναι και πάλι όμορφα, μελαγχολικά, αυτή τη φορά, ενώ η μελωδία πολύ πολύ γλυκιά. Ίσως είναι ο ιδανικός τρόπος για να τελειώσει ένας μάλλον όμορφος δίσκος.

Οι εντυπώσεις μου μάλλον θετικές. Αν σας ενδιαφέρει η συγκεκριμένη μουσική τότε ίσως αξίζει τον κόπο να τους δοκιμάσετε. Καλή ακρόαση.